Tom, Rozdzial

 1  I,7  | obłąkanymi oczyma, chwiejący się, zdumiony nie mniej od szlachty laudańskiej;
 2  I,7  |       Kmicic ranny - odpowiedział zdumiony pan Wołodyjowski.~- Żyje?...~-
 3  I,12 |        pan Charłamp nie mniej był zdumiony własnymi słowami i patrzył
 4  I,17 |         więc dawaj.~- Hę? - rzekł zdumiony pan Roch - jako żywo! a
 5  I,17 |          jak mi Bóg miły! - mówił zdumiony Mirski oglądając się na
 6 II,1  |         głosem Kmicic.~Lecz zanim zdumiony Soroka zdołał opuścić izbę,
 7 II,2  |       izby i patrzył przed siebie zdumiony.~- Jakże to? Zali tym win
 8 II,5  |       niedźwiedziej siły! - rzekł zdumiony Zagłoba.~- Jego w moich
 9 II,6  |         nie mniej od pana Zagłoby zdumiony, a Rzędzian otworzywszy
10 II,21 |        jakiego zamachu? - zawołał zdumiony Kmicic.~- Doniósł nam -
11 II,23 |     nocnej.~- Co to jest? - pytał zdumiony król.~- To? Rajtar!~- Na
12 II,26 |     więcej, lecz gdy król milczał zdumiony, tak dalej mówić począł:~-
13 II,26 |         książę zmyślił? - zapytał zdumiony król - dlaczego? po co?~-
14 II,34 |        wzięto.~- Ałła! - krzyknął zdumiony Tatar.~- Ejże, nie rozdrażniaj
15 III,10|        usta, przez chwilę milczał zdumiony, na koniec rzekł:~- To wasza
16 III,10|  przyjdzie.~- Jakże to? - zawołał zdumiony Wołodyjowski.~- Pisze pan
17 III,32|      tłumów.~- Oleńka! - krzyknął zdumiony Kmicic.~Lecz ona wstała