Tom, Rozdzial

 1  I,4  |         zalała się łzami.~- Nie płacz! - rzekł Józwa Butrym.~-
 2  I,4  |       rzekł Józwa Butrym.~- Nie płacz, nie płacz!... - powtarzali
 3  I,4  |        Butrym.~- Nie płacz, nie płacz!... - powtarzali dwaj starcy.~
 4  I,4  |        ta sama rozpusta. We wsi płacz, we dworze Sodoma i Gomora!
 5  I,5  |         koniec wybuchnął:~- Nie płacz, Oleńka! Dla Boga, nie płacz!
 6  I,5  |    płacz, Oleńka! Dla Boga, nie płacz! Com ci winien? Uczynię
 7  I,5  |      uczynię wszystko, jeno nie płacz... i miłuj mnie jeszcze...~
 8  I,7  |    poczęły błyskać; rozległ się płacz kobiet, szczekanie psów.
 9  I,10 |     krzyczała szlachta.~- A nie płacz za stryjcem! - wołał dalej
10  I,15 |       dobrze! Komu szkoda, temu płacz! Głupi będzie pod spodem,
11  I,24 |          Czego płaczesz?... Nie płacz, bo oszaleję!~I w najwyższym
12 II,12 |        góry na pobożnych.~Jęki, płacz i krzyki rozległy się w
13 II,29 |      przeciągłe wycie wichru.~- Płacz ludzki w tym wichrze słychać -
14 II,30 |          szlachta, gmin. Wielki płacz rozległ się w kościele,
15 II,31 |          szlachta, gmin. Wielki płacz rozległ się w kościele,
16 II,36 |         o przygodę. Lecz głośny płacz Michała, który, trzymając
17 II,36 |       moście, Anusia uderzyła w płacz głośny.~Kmicic pochylił
18 III,4 | straszny. Chwilami rozlegał się płacz powszechny; to znów zapadała
19 III,15|        wam, kościoły utrapione, płacz tobie i narzekanie, Częstochowo! -
20 III,15|      czego jeszcze nie zhańbił. Płacz, Korono i Litwo, płaczcie,
21 III,20|         tak mówić począł:~- Nie płacz. Kmicic mi do głowy przyszedł
22 III,20|    wszyscy zdrajcy jednacy! Nie płacz! Płakaniem nic nie wskórasz,
23 III,21|     poczęła mówić szybko:~- Nie płacz, waćpanna... mnie waćpanny
24 III,23|      Lecz Anusia poczęła udawać płacz i desperację.~- Wzięli mnie
25 III,24|      nas tu wsadził!" - i oba w płacz. Żeby pan Sapieha nie był
26 III,25|      nas tu wsadził!" - i oba w płacz. Żeby pan Sapieha nie był
27 III,26|          rozległy się wrzaski i płacz ludzi deptanych stopą wojny.
28 III,28|         osinowy liść, a w końcu płacz straszny, rozpaczliwy wyrwał
29 III,31|      dłużej nie mogła mówić, bo płacz ją porwał wielki i żałosny,
30 III,31|    wielki i żałosny, ale był to płacz ostatni. Wypowiedziała wszystko,
31 III,32|      Oleńka, Oleńka!~I chwilami płacz radości chwytał go za gardło,
32 III,32|    próżno wypatruje synów, więc płacz wzmaga się, bo i ci, którzy
33 III,32|    żywym ogniem palony."~Tu już płacz niewieści rozległ się tu