1-500 | 501-741
Tom, Rozdzial
1 I,1 | ciągłego zamiatania, więc mi książę wojewoda hiberny w Poniewieżu
2 I,8 | okrutnie był rad słysząc, komu książę wojewoda wileński tę chorągiew
3 I,8 | pokładamy.~Janusz Radziwiłł,~książę na Birżach i Dubinkach,~
4 I,8 | strzeże! Już jak tam tylko książę Bogusław do roboty wchodzi,
5 I,9 | należysz; słuchaj zaś, co książę wojewoda mi pisze.~Tu pan
6 I,10 | miał siedmdziesiąt dział, a książę Jeremi jeno kilkanaście
7 I,12 | poczęli o niej gadać. Nasz książę wojewoda musiał się też
8 I,12 | Z dwóch powodów: raz, że książę będzie chciał reputację
9 I,12 | już, co się stanie. Oto książę wojewoda dotychczasową wojnę
10 I,12 | z niego znaczno, że tam książę wojewoda myśli o Szwedach.~
11 I,12 | Kiejdanach.~Janusz Radziwiłł,~książę na Birżach i Dubinkach,~
12 I,12 | rzekł Zagłoba.~- A że książę pisze, iż postąpi, jak mu
13 I,12 | powtórzył pan Stanisław.~- Książę koniuszy Bogusław także
14 I,12 | i nic nie wyrozumiesz.~- Książę Bogusław pod Beresteczkiem
15 I,12 | wypoczynek będzie czas, bo pewnie książę jutro jeszcze nie ruszy.~-
16 I,12 | takiego wodza, jak był nasz książę Jeremi. Człowiek wiedział,
17 I,12 | berdyszami sieką okrutnie. Ma też książę jegomość regiment jeden
18 I,12 | własnym i książęcym. Rad książę wojewoda będzie, gdy takich
19 I,12 | Charłamp. - A naprawdę to jeden książę wie, co się stanie. Waży
20 I,12 | tacy, którzy powiadają, że książę z Moskwą paktuje, by ją
21 I,12 | nigdy nie zapomną.~- A książę Bogusław tu jest? - pytał
22 I,12 | hetman polny. Później sam książę odprowadził ich do komnat
23 I,12 | może inaczej być... Jak to? książę gotuje się na wojnę okrutną
24 I,12 | zakrzyknął pan Michał.~- Widać książę jegomość rzymskie chce u
25 I,12 | zakrzyknął Zagłoba.~- A książę wojewoda? - spytał poważnie
26 I,12 | łagodniejszym:~- Kalwin książę jest, ale przecie wiary
27 I,12 | Wołodyjowski. - Nie bardzo książę na swych gości, którzy mu
28 I,12 | jak Kmicic. Gdy odjeżdżał, książę spoglądał za nim przez chwilę,
29 I,12 | Boże mnie chroń... Ale że książę dowiedziawszy się o gościach
30 I,12 | Charłamp. - Są jakie nowiny? ~- Książę oka całą noc nie zmrużył,
31 I,12 | Wola boska!... Jeden nasz książę może Litwę ocalić...~Złowrogie
32 I,12 | ukłonami i z oznajmieniem, że książę pilno żąda widzieć ichmościów.~
33 I,12 | audiencjonalnej, w której w tej chwili książę przyjmował pułkowników i
34 I,12 | wrócił z doniesieniem, że książę prosi.~Dwaj Skrzetuscy z
35 I,12 | przed nimi Janusz Radziwiłł, książę na Birżach i Dubinkach,
36 I,12 | cudzoziemskim stroju, był to książę Bogusław, stryjeczny Janusza,
37 I,12 | odrzekł Jan.~- Jak to? - rzekł książę marszcząc swe potężne brwi -
38 I,12 | co było niepodobne, bo książę Janusz znacznie był młodszy.~-
39 I,12 | młodszy.~- No, proszę - rzekł książę - to waćpan z Litwy rodem?~-
40 I,12 | Zbarażem uczynił to kto inny.~Książę zamilkł na chwilę, po czym
41 I,12 | mieli ukontentowanie- odparł książę poważnie. - Nie będziecie
42 I,12 | a z dawnych jeden tylko książę Jeremi, a drugi pan Koniecpolski
43 I,12 | Jedno widzę jasno, że książę sobie ludzi kaptuje - rzekł
44 I,12 | szlachtę.~- Polityczny to pan, książę - rzekł Zagłoba - że tak
45 I,12 | Birżach słyszeliśmy, że książę wielkie wojsko zbiera i
46 I,12 | Pójdziem, gdzie nas nasz hetman książę poprowadzi; zajedziem, gdzie
47 I,12 | całować, by im dał pokój. Ale książę, mości panowie, od którego
48 I,12 | w sedno utrafił. Skoro książę zna nasze sentymenta, to
49 I,12 | sprawcą tej wrzawy? - pytał książę, z którego lwiej twarzy
50 I,12 | Mężny to rycerz - odparł książę - ale za wcześnie mi się
51 I,13 | ROZDZIAŁ 13~Książę nie pokazał się tego dnia
52 I,13 | w zamian zaś żądał tylko książę wierności i ufności, które
53 I,13 | trzydzieści lat! - rzekł Zagłoba.~Książę już był także ubrany, gdy
54 I,13 | żeś pospieszył! - rzekł książę.~- Do usług waszej książęcej
55 I,13 | ja starym zasług - rzekł książę - chociaż... mogą przyjść
56 I,13 | niebezpieczeństwie odstąpi!~Książę spojrzał bystro w twarz
57 I,13 | przyjacielem!~To rzekłszy książę wyciągnął rękę, a młody
58 I,13 | przez długą chwilę; nagle książę utkwił oczy w oczach Kmicica
59 I,13 | wzmoże, gdy mnie samego...~Tu książę urwał nagle.~- Przysięgam! -
60 I,13 | dodał uroczystym głosem książę.~Echo wysokiej komnaty powtórzyło
61 I,13 | mój... - rzekł wreszcie książę.~- Zawszem do waszej książęcej
62 I,13 | czas próby - rzekł ponuro książę - a co do nieprzyjaciół
63 I,13 | tyle wojska, że gdyby był książę miał podobną potęgę, zanim
64 I,13 | licznych głosów ludzkich. Książę Radziwiłł zatrzymał się
65 I,13 | moich nieprzyjaciół.~- Mości książę - odparł Kmicic - mam nadzieję,
66 I,13 | powiedzieć?~- Nic, mości książę, jeno, że tam zacni żołnierze
67 I,13 | sformowali się w dwa szeregi, książę zaś zbliżywszy się pytał:~-
68 I,13 | salę?~- Tak jest, mości książę! - odpowiedzieli chłopcy.~-
69 I,13 | nam hetmani! Niech żyje!~Książę kłaniał się głową i ręką,
70 I,13 | zbudził się jakby ze snu.~Książę zeszedł ze wzniesienia i
71 I,13 | zarumienił się ze szczęścia, a książę mówił dalej:~- Jeno czasu,
72 I,13 | płynęła.~- Szczególnie - rzekł książę kładąc poufale rękę na ramieniu
73 I,13 | powoli! - odpowiedział książę. - To, widzisz, mości mieczniku,
74 I,13 | wróżbie - mówił śmiejąc się książę. - Ale dość tego! Prowadźże
75 I,13 | toni wypłynąć.~Tymczasem książę, miecznik i Kmicic skończyli
76 I,13 | grzechów nie przywiodła.~Tu książę zwrócił się do pana miecznika
77 I,13 | Patrzaj, że w to uwierzyli i ksiażę hetman, i pan Wołodyjowski.
78 I,13 | dobrego... nie pojadę... Aż książę, ojciec mój kochany, ulitował
79 I,13 | zmartwieni i zasępieni.~Książę Janusz, który w pochodzie
80 I,13 | się pod srebrem i złotem. Książę Janusz, jako część majestatu
81 I,13 | podgolone łby dymiły.~- Nasz książę, nasz hetman będzie tego
82 I,13 | swój strach zabawę, bo i książę się zatroskał. Patrzcie,
83 I,13 | dwadzieścia!~- Cicho tam! książę chce przemówić! - poczęto
84 I,13 | różnych końcach stołu.~- Książę chce przemówić!~Uciszyło
85 I,13 | konwulsją uśmiechem, który książę usiłował na usta przywołać.
86 I,13 | pytając się wzajem, czy książę zmysłów nie utracił. Kilka
87 I,13 | i począł błagać:~- Mości książę! Uszom własnym wierzyć nie
88 I,13 | nieprzyjacielem unię zawierać? Mości książę, wspomnij na imię, które
89 I,13 | losie naszym stanowić. Mości książę! nie czyń tego, czas jeszcze!...
90 I,13 | waszymi głowami!..~- Mości książę! hetmanie nasz! - błagał
91 I,13 | Ganchof.~- Stój! - krzyknął książę.~Po czym zwrócił się do
92 I,13 | pierwszej chwili, w której książę wzniósł toast na cześć Karola
93 I,13 | ruszył się i wówczas, gdy książę zakrzyknął: "Ganchof i Kmicic
94 I,14 | 14~Tej samej jeszcze nocy książę długo naradzał się z panem
95 I,14 | przyszłość. Umyślnie chciał książę, by promulgacja nastąpiła
96 I,14 | de la Gardie, zawartemu.~Książę kazał wprawdzie aresztować
97 I,14 | wszystkich sił kraju, a książę Radziwiłł ujrzy się bez
98 I,14 | położenie było straszne. Książę rozumiał dobrze, że wówczas
99 I,14 | i wojewody wendeńskiego książę chwycił brzemienne troskami
100 I,14 | hetmanie wielkim nie stanie książę Bogusław ze swoimi pułkami,
101 I,14 | krotofila?...~Tu nagle książę zaczął się śmiać głośno:~-
102 I,14 | pewnym - pomyślał posępnie książę. - Wszyscy oni przejdą do
103 I,14 | więcej, aż w końcu ujrzał książę jakoby wojska idące ku sobie
104 I,14 | zwycięskiej. Cisza naokoło, a książę słyszy wyraźnie głos wojska
105 I,14 | imię Ojca i Syna! - woła książę - to Sapieha, to wojewoda
106 I,14 | Litwę! - odpowiada pycha.~Książę zaklasnął w dłonie; czuwający
107 I,14 | dwoje.~- Światła! - rzekł książę.~Harasimowicz poobjaśniał
108 I,14 | piały!~- Nie chcę! - rzekł książę. - Zdrzemnąłem się i zmora
109 I,14 | podał zapieczętowane pismo, książę otworzył i począł czytać,
110 I,14 | Michał Kazimierz Radziwiłł,~Książę na Nieświeżu i Ołyce,~Krajczy
111 I,14 | Zapomniałem! - rzekł książę. - Otwórz okna, bo duszno
112 I,14 | ruszaj!~Harasimowicz wyszedł; książę zaś wyjął z weneckiego biurka
113 I,14 | czterech trabantów szkockich. Książę kazał odejść żołnierzom.
114 I,14 | obaj. Przemówił pierwszy książę:~- Przysiągłeś na krucyfiksie,
115 I,14 | win dawniejszych - rzekł książę.~Nagle zmieniwszy ton spytał
116 I,14 | światu przegrażać mogła?~Tu książę głowę wziął w ręce i powtórzył
117 I,14 | na głowę!..~To rzekłszy książę wyciągnął obie ręce do góry,
118 I,14 | przeraźliwie.~- Słuchaj - rzekł książę - czas powiedzieć ci wszystko...
119 I,14 | przyłożyć. Otom jest!...~Tu książę rozłożył ręce i oczy podniósł
120 I,14 | mnie sądzisz!...~- Mości książę! Mości książę! - zawołał
121 I,14 | Mości książę! Mości książę! - zawołał Kmicic.~- Idź!
122 I,14 | przed Radziwiłłem.~- Mości książę! ja z tobą do śmierci! ojcze
123 I,14 | pożądał - rzekł uroczyście książę. - Nic cię nie minie, a
124 I,15 | wierzę w to mocno, że się książę zreflektuje. My, obcy ludzie,
125 I,16 | tych buntowników? - odparł książę. - Wolałbym i ja ich pod
126 I,16 | bronić przyjaciół - rzekł książę - mam próbę, że i mnie będziesz
127 I,16 | Andrzej.~- Powoli... - rzekł książę. - Uszanowałem twoją przysięgę
128 I,16 | nie jego zuchwalstwo! (Tu książę uderzył pięścią w stół.)
129 I,16 | wileński zapisał, to wielki książę litewski, a daj Boże, w
130 I,16 | tymczasem, patrz, co mi pisze książę krajczy z Nieświeża.~Tu
131 I,17 | na wszystkie pułki, które książę Radziwiłł miał pod ręką,
132 I,17 | w otwartych Kiejdanach. Książę spodziewał się słusznie,
133 I,17 | moja chorągiew, o którą książę, widać, obawiał się, by
134 I,19 | tchu na ratunek Kiejdanom. Książę zostawił piechotę i ruszył
135 I,19 | ścigać? - pytał Ganchof.~Książę spojrzał nań i rzekł z przyciskiem:~-
136 I,19 | królowi szwedzkiemu utrzymać.~Książę począł chodzić po komnacie
137 I,19 | potrafi.~Ganchof milczał.~Książę znów począł chodzić niespokojnymi
138 I,19 | jeszcze trochę nadziei, że książę namyśli się i jego wyśle.~
139 I,19 | namyśli się i jego wyśle.~Ale książę zatrzymał się nagle i uderzył
140 I,19 | woli.~- Ruszaj! - rzekł książę. - Daj Bóg, by nie było
141 I,20 | Siła zmartwień i zgryzot ma książę.~- A wierzym! - rzekł pan
142 I,20 | mieczniká i tak dalej mówił:~- Książę, mając auxilia przyrzeczone
143 I,20 | chcą wysłuchać?"~- Kogoż to książę ma na myśli? - pytał pan
144 I,20 | dobrodzieja, dla którego książę rzetelny ma szacunek, a
145 I,20 | sąsiedzi odwiedzają, jeno książę chwili wolnej nie ma, więc
146 I,20 | czwartej jakiejś osoby:~- Gdy książę prosi, nie wolno odmawiać!~
147 I,20 | tam z głowy nie spadnie. Książę chce się rozmówić z tobą
148 I,20 | mieć wzgląd na odmowę. Sam książę waszmości się z tego wyekskuzuje,
149 I,20 | testament i zastanów się, czyby książę hetman mnie wybrał, gdyby
150 I,20 | Obronisz się w nich? Czego tedy książę chce dla waszmości? Bezpieczeństwa,
151 I,20 | to po co? - spytała.~- Bo książę hetman prosi...~- Bardzo
152 I,21 | Wszakże był na Podlasiu i książę Bogusław, który z nadwornymi
153 I,21 | zera.~Namyślał się więc książę nad tym, czyby Podlasia
154 I,21 | nawet krewni hetmańscy, jako książę łowczy Michał, o którym
155 I,21 | okoliczności wiedział już książę, ale ciekaw był usłyszeć
156 I,21 | panie pułkowniku, bo jak książę zemrze, to się jego uczynki
157 I,21 | Ot, co jest! A tu precz książę pan każe coraz więcej obywatelów
158 I,21 | do pana Andrzeja.~- Mości książę, nie moja wina; powiedziałem,
159 I,21 | kazałem - rzekł po chwili książę - tych ludzi w Birżach egzekwować,
160 I,22 | tak zwaną "złotą", a gdy książę ukazał się wreszcie, cały
161 I,22 | jednogłośnie:~- Niech żyje książę hetman! Niech żyje wojewoda
162 I,22 | piersi powtórzyło okrzyk, zaś książę zaraz począł kłaniać się
163 I,22 | tak nawet głośno, żeby ich książę mógł dosłyszeć:~- Lepiej
164 I,22 | przez to rozumiesz? - pytał książę utkwiwszy w niego oczy.~-
165 I,22 | Gwar wzmagał się.~Na koniec książę wstał.~- Mości panowie,
166 I,22 | panowie, proszę o głos!~- Książę pan chce mówić!... Książę
167 I,22 | Książę pan chce mówić!... Książę pan chce mówić! - wołano
168 I,22 | szwedzkiego. Dopiero gdy książę wniósł drugie zdrowie "kochanych
169 I,22 | Niech żyje! Niech żyje książę hetman, wojewoda nasz!~Wtem
170 I,22 | Janusz Pierwszy, wielki książę litewski!~Radziwiłł poczerwieniał
171 I,22 | Janusz Pierwszy, wielki książę litewski! - powtórzył z
172 I,22 | z zimną krwią. - Wielki książę litewski, król polski i
173 I,22 | królem polskim, to jako książę Rzeszy Niemieckiej możesz
174 I,22 | hetmańskiego gniewu. Ale książę mylił się posądzając go
175 I,22 | nowy gość wszedł do sali. Książę ujrzawszy go zakrzyknął:~-
176 I,22 | Tak jest, jaśnie oświecony książę!... Jadę prosto z Podlasia.~-
177 I,22 | o miłym pośle.~To mówiąc książę wziął z rąk pana Suchańca
178 I,22 | bracia ! - rzekł hetman - książę Bogusław donosi m i, że
179 I,22 | oznajmiał o jej klęskach. Książę zmiarkował, że trzeba złagodzić
180 I,22 | piwnicach! - zakrzyknął książę.~Pan marszałek pobiegł spełnić
181 I,22 | się zgodzić z fortuną!" - "Książę nie da nas ukrzywdzić!" - "
182 I,22 | wojewoda nasz, hetman i książę!"~- Wielki książę litewski! -
183 I,22 | hetman i książę!"~- Wielki książę litewski! - krzyknął znowu
184 I,23 | ale odpowiedziano mu, że książę zajęty jest tajemną rozmową
185 I,23 | zachorowała?~- Tak jest.~Książę milczał przez chwilę.~-
186 I,23 | bił...~- Kogo? - spytał książę.~- Kogo? - Pójdę pod Wilno
187 I,23 | funkcję dla ciebie mam - rzekł książę. - Pod Wilno cię nie puszczę
188 I,23 | głowę się biorę, dlaczego książę Bogusław siedzi jeszcze
189 I,23 | szczęście przeważyć...~Tu książę musiał znów dać wypoczynek
190 I,23 | Mówił mi Suchaniec - rzekł książę - jak to było pod Widawą
191 I,23 | może się przytrafić...~Tu książę wzdrygnął się, jakby przerażony
192 I,23 | wyjdzie! - odparł ponuro książę.~Kmicic zmarszczył brwi
193 I,23 | Tego ci nie neguję - rzekł książę - i przydam, że miarę w
194 I,23 | nie będziem mogli, jeśli książę Bogusław dłużej na Podlasiu
195 I,23 | będzie wybierać.~- Ale czemu książę Bogusław nie ma wybierać?~-
196 I,23 | dalej. Wiem to dobrze, że książę Bogusław, chociaż i podpisał
197 I,23 | Szwedów przyjaźń; że sam książę (to jest ja) nad tym wielce
198 I,23 | potędze ludzkiej postawił! Tu książę wyciągnął rzeczywiście ręce,
199 I,23 | wcielony, i służ! - mruknął książę poglądając na drzwi, którymi
200 I,23 | powiesz więcej? - rzekł książę.~- Wasza książęca mość!
201 I,24 | hultajstwem obserwowali. A książę Bogusław z chustką na szpadzie
202 I,24 | napitku... Dopiero jak mnie książę nasz z Warszawy aż do Smoleńska
203 I,25 | z nich przyjechał, jeno książę koniuszy.~Kmicic zerwał
204 I,25 | się na równe nogi.~- Co za książę koniuszy? książę Bogusław?..~-
205 I,25 | Co za książę koniuszy? książę Bogusław?..~- Tak jest,
206 I,25 | kolistymi cholewami.~Widocznie książę nie miał zamiaru zatrzymywać
207 I,25 | pośpiesznie z zawiadomieniem, iż książę pilno chce widzieć wysłannika
208 I,25 | po niemiecku:~- Tam jest książę.~Pan Andrzej wszedł i zatrzymał
209 I,25 | i zatrzymał się w progu. Książę siedział przed lustrem ustawionym
210 I,25 | zawsze musiał zapamiętać. Książę bowiem wysoki był i silnie
211 I,25 | dopełniał historii jego życia. Książę na dworach, na których przebywał,
212 I,25 | francuscy, Maria Ludwika polska, książę Oranii i wuj elektor brandenburski,
213 I,25 | odrzekł pan Andrzej.~Wówczas książę odwrócił głowę, a spostrzegłszy
214 I,25 | przyprowadził. - Kmicic! - zawołał książę - ten sam Kmicic, sławny
215 I,25 | waćpanu słyszałem!~To rzekłszy książę począł uważniej i z pewnym
216 I,25 | książęce buty wyszli, a książę złamał pieczęć i począł
217 I,25 | Nic nowego! Radzi mi książę wojewoda, abym się do Prus,
218 I,25 | wargi pierzchną.~To rzekłszy książę wysunął dolną wargę i począł
219 I,25 | szkoda o tym mówić - odrzekł książę. - Wracam do sprawy: czy
220 I,25 | rusz! Całe szczęście, że książę elektor ma tam na nich oko.
221 I,25 | mówił dalej, śmiejąc się książę - bo wujowi elektorowi tyle,
222 I,25 | tchnienie i ostatnią krew wylać.~Książę Bogusław począł się śmiać.~-
223 I,25 | Podlasiu - odpowiedział książę - że musiałem tyle czasu
224 I,25 | Kazimierz w całej głowie.~- Książę wojewoda... - zaczął Kmicic.~-
225 I,25 | wojewoda... - zaczął Kmicic.~- Książę wojewoda - przerwał z niecierpliwością
226 I,25 | właśnie już to dawno zrobiłem. Książę wojewoda głowę prócz tego
227 I,25 | jeszcze ode mnie wymaga...~Tu książę chwycił list i począł czytać
228 I,25 | drugiego trzyma? Ma foi! książę hetman głowę traci. Toć
229 I,25 | mając czarno na białym.~Tu książę rozparł się wygodnie w fotelu,
230 I,25 | Zabłudowie.~- Na Boga! - rzekł książę - Harasimowicz tu jest ze
231 I,25 | waść, każę go zawołać.~Tu książę zakrzyknął na pokojowca
232 I,25 | wpraszać. Przy tym...~Tu książę zmarszczył brwi.~- Przy
233 I,25 | hetmana. Ja ci to mówię! Książę hetman powinien to rozumieć,
234 I,25 | na moje pytanie.~- Mości książę - rzekł Kmicic - łżą ci
235 I,25 | się nikogo nie boję.~- Czy książę wojewoda kazał zachować
236 I,25 | z serca, bo myślałem, że książę wojewoda i ze mną podwójną
237 I,25 | rodzi się z Kiszczanki. Książę Bogusław popatrzył przez
238 I,25 | Jest list do waści - rzekł książę Bogusław.~Harasimowicz skłonił
239 I,25 | Czytaj waść! - rzekł książę Bogusław.~Harasimowicz począł
240 I,25 | usiekli w Orlu - przerwał książę - dlatego pan Harasimowicz
241 I,25 | wybrali - przerwał znów książę Bogusław.~"... Przesyłajcie
242 I,25 | idą już ze mną! - rzekł książę.~"...Jeśliby z łożami ciężko
243 I,25 | twaróg! - przerwał znów książę.~"...starostwa moje tłoczą
244 I,25 | No, nic nowego! - rzekł książę Bogusław. - Możesz, panie
245 I,25 | znajduje. Tymczasem jednak książę Bogusław roześmiał się i
246 I,25 | kupiec nie znajdzie..."~Książę Bogusław wziął się aż pod
247 I,25 | jakby czekając instrukcji, a książę rzekł:~- Widzę, że tęgo
248 I,25 | Harasimowicz skłonił się i wyszedł.~Książę Bogusław stanął przed zwierciadłem
249 I,25 | tego zaufania, jakim mnie książę hetman obdarza, widzisz
250 I,25 | piękny kuzynie? - spytał książę.~- O naukę waszej książęcej
251 I,25 | spokojnie:~- Owóż tak jest: książę wojewoda wileński wszystkie
252 I,25 | konieczne czyli naprawdę książę hetman ma tylko dobro Rzeczypospolitej
253 I,25 | pozory? - pytał Kmicic.~Książę przekręcił krzesło, siadł
254 I,25 | ojciec mój już zamyślał! ~Tu książę ożywił się, wstał z krzesła
255 I,25 | chcą nam pomagać. Wiem, że książę Michał pisał do brata, że
256 I,25 | wodzy wybuch szaleństwa; ale książę, cały zatopiony w swej mowie,
257 I,25 | dłużej nie męczył. Ja i książę wojewoda wileński postanowiliśmy
258 I,25 | panie kawalerze?~- Tak jest.~Książę spojrzał uważniej na Kmicica
259 I,25 | wyjdę z księciem... Jeśli książę siądzie na mego konia, tedy
260 I,25 | kawalerze? - rzekł wesoło książę. - Takeś mnie nagle opuścił,
261 I,25 | myślałem także, iż wiedział książę wojewoda, kogo z poufną
262 I,25 | szczególnie w tym kraju! - rzekł książę. - Ot! masz listy, a oprócz
263 I,25 | Masz tobie. Pewnie cię tam książę wojewoda niezbyt suto na
264 I,25 | i na własnym pozostanę.~Książę Bogusław spojrzał ze zdziwieniem
265 I,25 | pytał z żywym zajęciem książę Bogusław.~- Czy zacny? Gdybym
266 I,25 | waszej książęcej mości.~Książę wziął kapelusz i wyszli.~
267 I,25 | To ten! zgaduję! - rzekł książę Bogusław. - Nie wiem, czy
268 I,25 | pierś niewiasty! - rzekł książę Bogusław. - Jest wszystko,
269 I,25 | Nie może być! - rzekł książę - tego żaden koń nie uczyni.
270 I,25 | rzekł po chwili namysłu książę.~Sam Kmicic potrzymał konia
271 I,25 | potrzymał konia do wsiadania, a książę skoczył lekko na kulbakę
272 I,25 | pojadę.~- Stawać! - rzekł książę.~Szereg stanął i zwrócił
273 I,25 | końskimi ku drodze od miasta. Książę stał w środku.~- Ruszaj! -
274 I,25 | zakrzyknął.~- Zdrajco! - rzekł książę.~- A ty kto? - odparł Kmicic.~
275 I,26 | Pilwiszkom. Od chwili do chwili książę Bogusław przechylał się
276 I,26 | która buchała z rumaków.~Książę przez długi czas nie odzywał
277 I,26 | ręce podnieśli? - spytał książę zwracając się do żołnierzy.~-
278 I,26 | inny parol daję - odrzekł książę - że nie tylko przy pierwszej
279 I,26 | twoją krócicę...~To rzekłszy książę wyciągnął zbolałe ręce,
280 I,26 | Dobry koń! - odrzekł książę. - Chcesz, to go kupię.~-
281 I,26 | którą przerwał pierwszy książę:~- Powiedz mi, panié Kmicic -
282 I,26 | zawołał jakby do siebie książę.~- Mój mości książę! - odrzekł
283 I,26 | siebie książę.~- Mój mości książę! - odrzekł pan Andrzej. -
284 I,26 | trzyma.~- Co dalej? - rzekł książę.~- Nic dalej! Dalej pojedziem
285 I,26 | najlepszy dowód na sobie.~Książę spojrzał uważniej w oblicze
286 I,26 | niemiecki cię wyda, bom ja książę Rzeszy Niemieckiej, elektor
287 I,26 | elektor brandenburski mój wuj, książę Oranii jego szwagier, królestwo
288 I,26 | rozumie! - odpowiedział książę. - Wiele za późno! Ale to
289 I,26 | Kmicic nie odrzekł nic; książę zaś zamyślił się przez chwilę,
290 I,26 | więcej do niej nie wrócę.~Książę wojewoda wileński mnie zwiódł
291 I,26 | rzeczy! - rzekł spokojnie książę Bogusław.~Lecz pan Andrzej
292 I,26 | Do rzeczy! - powtórzył książę Bogusław.~Kmicic zbudził
293 I,26 | pieczary na światło dzienne, a książę Bogusław patrzył na junaka
294 I,26 | kawalerze - przerwał zimno książę Bogusław - masz mnie w ręku
295 I,26 | prawdę z dyplomaty i że książę popełnił wielką nieostrożność,
296 I,26 | otwarcie, bom myślał, że książę wojewoda lepiej zna się
297 I,26 | człowieka godnego ufności.~- Książę wojewoda przysłał człowieka
298 I,26 | to bym nie dał! - rzekł książę. - Listy zostały w Pilwiszkach. ~-
299 I,26 | mu służycie, przecie już książę wojewoda zastrzega sobie
300 I,26 | jako zakładnika! - rzekł książę.~I mimo całego gniewu odetchnął
301 I,26 | księcia, Lubieniec z drugiej. Książę uspokoił się zupełnie i
302 I,26 | rzekł uśmiechając się książę niczego tu nie dostanie.~-
303 I,26 | i pił z kulbaki - rzekł książę pochylając się ku niemu.~-
304 I,26 | krzyknął straszliwym głosem książę i wyrwawszy z szybkością
305 I,26 | wyprostował się prawie zupełnie, książę zaś przekręcił się jak wąż
306 I,26 | straszliwego męża.~Lecz książę Bogusław, w przekonaniu,
307 I,26 | Nic to! - przerwał książę Bogusław. - Przejeżdżałem
308 II,1 | kilkakroć powtórzył:~- Mości książę! między nami na śmierć i
309 II,1 | ich spotkać sam straszliwy książę lub jego pogoń. Dlatego
310 II,1 | Na gościniec? A tam ten książę i pogoń... ~"Piętnaście
311 II,1 | Dobrze, mam cię, mości książę... Trzymaj!... Miłościwy
312 II,1 | szukają.~- Kto, ojcze?~- Książę.~Tu Soroka umilkł nagle,
313 II,1 | w sieci; tu zbóje, a tam książę! - rzekł inny żołnierz.~-
314 II,1 | odpowiedział Biłous - bo że ten książę niesamowity, to niesamowity.
315 II,1 | na tapczanie - wszakże to książę do mnie strzelił?~- Tak
316 II,1 | Wiedział to Kmicic, że książę Janusz nie zawaha się uderzyć
317 II,3 | przypuszczenie, że to zapewne książę wojewoda wileński wysyła
318 II,4 | bojąc się, aby ów przebiegły książę, raz usadowiwszy się w nich
319 II,4 | odstąpili.~- A jak się ma książę wojewoda wileński?~- Chory,
320 II,5 | tu robił?... Czyliby sam książę hetman już tu przyciągnął?
321 II,5 | ludzi się przemykał, ale książę hetman jak przejdzie z całym
322 II,6 | Zbarażem dokazywał, jako książę Jeremi na jego radach we
323 II,6 | Skrzetuskiego, gdyż pamiętał, jak książę Jeremi cenił wysoko tego
324 II,6 | wszystko zdaję, bo o tobie książę Jeremi mówił, żeś wódz urodzony.
325 II,7 | Wedle przysłowia, mości książę, jak kto sobie pościele,
326 II,7 | mówiono, że ma gotowiznę, a książę pieniędzy od niego chciał
327 II,7 | radziwiłłowskich.~Spodziewano się, że książę doczekawszy się pożądanych
328 II,7 | Trzeba im dać czas - mówił książę - by się za łby wzięli.
329 II,7 | kupę pod Białymstokiem. Książę w głowę zachodził, co mogło
330 II,7 | napływających z zewnątrz. Książę Janusz wpadł w taki gniew,
331 II,7 | weteranów. Z nie większą potęgą książę za czasów pierwszych wojen
332 II,7 | wawrzynem głowę przyozdobi? Książę mówił tak, ale wątpił, bo
333 II,7 | wymarszem dano znać, że książę Bogusław zjechał z Taurogów.~
334 II,7 | Taurogów.~Na samą wieść o tym książę Janusz, jeszcze nim brata
335 II,7 | birżańska, dla niego już tylko książę Janusz pracował.~Dowiedziawszy
336 II,7 | i zdrowie wróciło!~Lecz książę Bogusław popatrzył na niego
337 II,7 | powtórzył z roztargnieniem książę Bogusław.~I jął rzucać oczyma
338 II,7 | komnacie, po czym wstał; książę Janusz myślał, że czegoś
339 II,7 | na wylot przeszła!...~Tu książę Bogusław począł się śmiać,
340 II,7 | diabła wydostał - odrzekł książę Bogusław.~I rozpoczął opowiadać
341 II,7 | mniejszy to był cud, że książę Janusz ataku astmy nie dostał,
342 II,7 | Kiemliczami w drogę ruszał.~Książę przebiegł go oczyma, mnąc
343 II,7 | rwały szaty pod gardłem ; książę Bogusław, widząc to, zaklaskał
344 II,7 | w całkowitym stroju, ale książę Janusz nie zwrócił na to
345 II,7 | Prawda jest! - rzekł książę Janusz - to dobry sposób.~-
346 II,7 | młode lata ci się przypomną.~Książę Janusz machnął ręką i wyszedł,
347 II,7 | machnął ręką i wyszedł, a książę Bogusław założył obie ręce
348 II,8 | nazwisko.~Rozochocił się tedy książę Janusz i przechodząc mimo,
349 II,8 | Słuchacze zdumiewali się, książę Janusz gładził swe długie
350 II,8 | panie Ganchof! - rzekł książę. - Są ludzie z żelazną twarzą
351 II,8 | księcia z zadziwieniem. Książę Janusz zmarszczył się i
352 II,8 | odpowiedział łagodnie książę Bogusław.~- To był narzeczony
353 II,8 | narzeczony tej panny - rzekł książę Janusz - i sam ich swatałem.
354 II,8 | wodę do umycia rąk, po czym książę Janusz wstał pierwszy i
355 II,8 | podał rękę pani Korfowej, a książę Bogusław Oleńce.~- Zdrajcę
356 II,8 | kielichach, które krążyły gęsto. Książę Bogusław pił na umór, bo
357 II,8 | bo był kontent z siebie. Książę Janusz rozmawiał z panem
358 II,8 | własną strzechę powrócić.~Książę nie mógł wyjaśnić panu miecznikowi
359 II,8 | Dość tego! - rzekł groźnie książę.~- Co dość, to dość! - odrzekł
360 II,8 | z Nieświeża zdjęte i że książę Michał z nami się chce połączyć,
361 II,8 | rzekł skończywszy czytać książę Janusz.~- Słyszałem... i
362 II,8 | tu zamyślił się posępnie książę Janusz.~- Wszelako co?~-
363 II,8 | rzekł.~Paź wyszedł, a książę znów począł chodzić i odmawiać
364 II,9 | Spodziewał się bowiem, że książę Bogusław zaraz z Pilwiszek
365 II,10 | odrzekł Kmicic.~"Karol, książę Sudermanii: baran, gdyż
366 II,11 | pan starosta jaworowski i książę Dymitr Wiśniowiecki, którego
367 II,15 | znakomity inżynier, na koniec książę Heski, człowiek młody, wyniosły
368 II,15 | Co do mnie - mówił dalej książę Heski - pieniędzy nie potrzebuję,
369 II,15 | Których nie mamy wiele - rzekł książę Heski.~- Ale za to mamy
370 II,15 | zdobyte.~Miller, Sadowski, książę Heski, Wrzeszczowicz i wszyscy
371 II,15 | wisi w powietrzu - rzekł książę Heski.~- W górę jeszcze
372 II,15 | mości panowie! -zawołał książę Heski. - Jestli ten kościół
373 II,15 | zdumieni, milczący, na koniec książę Heski rzekł:~- Chociażby
374 II,15 | bywają nieznośne - dodał książę Heski.~- Mgła rzednie! -
375 II,15 | Jenerale - rzekł z energią książę Heski - próbuj wasza dostojność
376 II,16 | Gustawa.~Tu rozśmiał się książę Heski, Sadowski utkwił szyderczy
377 II,16 | fanatyzmem trudna walka.~A książę Heski na to:~- Podobną wiarę
378 II,16 | żołnierzem, nie katem!...~Książę Heski wystąpił z kolei na
379 II,16 | Jenerale - rzekł zimno książę Heski - pozwalam sobie mniemać,
380 II,16 | nie moja rzecz - odrzekł książę Heski - ale w takim razie
381 II,16 | się do ucha księdza.~- A książę Bogusław - rzekł - to mi
382 II,18 | kwaterze, obok niego zasiedli książę Heski, Wrzeszczowicz, Sadowski,
383 II,18 | szepnął Sadowskiemu książę Heski.~A Sadowski pochylił
384 II,19 | tylko spokojnie - odparł książę Heski.~Miller począł sapać
385 II,19 | przedmiot do obrady - rzekł książę Heski. - Mamy-li obradować
386 II,19 | odpowiedź, wmieszał się książę Heski. ~- Nie nazywaj, hrabio,
387 II,19 | swych znany! - zakrzyknął książę Heski.~- Panowie! - Odpowiedział
388 II,19 | zapleśniałych sucharów! - wtrącił książę Heski.~- Tym się tłumaczy,
389 II,19 | zabobonów! - odpowiedział książę Heski.~- Wtedy Polacy wyślą
390 II,19 | począł deklamować książę Heski.~- Dalibóg, czysta
391 II,19 | Zbrożek przyjechał - rzekł książę Heski spoglądając przez
392 II,19 | Kmicic, co umie! - odrzekł książę Heski. - A nie wierzyliśmy
393 II,19 | przyjechali? - pytał spluwając książę Heski - przez cały dzień
394 II,19 | pozostaje?... - powtórzył książę Heski.~Wszystkie oczy zwróciły
395 II,19 | powtórzył słowo w słowo książę Heski - i my odstępujemy...
396 II,19 | oni się zgodzą? - spytał książę Heski.~- Moją głowę w zakład
397 II,19 | serca biły niespokojnie.~Książę Heski i Sadowski stali pod
398 II,20 | pory tylko wyczekują. Jeden książę wojewoda wileński szczerze
399 II,20 | gadają. Mówią jedni, że książę wojewoda już nie żywie;
400 II,20 | że źle koło niego.~- A książę wojewoda wileński w Tykocinie
401 II,20 | Kiemlicza:~- Mówisz tedy, że książę złaman?~- Złaman ze szczętem -
402 II,21 | zakrzyknął:~- To łgarstwo! Książę Bogusław łże jak pies! Miłościwy
403 II,21 | a łacno przypuścić, że książę Bogusław chciał przy tym
404 II,22 | szaleństwa. Nie dość, że ów książę wyrwał się z jego rąk, pobił
405 II,22 | przychodziło mu na myśl, że póki książę żyw, zemsta nie uciecze,
406 II,22 | męki czekały. I jakkolwiek książę Bogusław potężny był pan,
407 II,22 | jeszcze pan Andrzej, że książę nie tylko okrył go sromotą
408 II,22 | króla, to może właśnie jeden książę koniuszy, bo on jeno z nazwiska
409 II,24 | jakich nie miał niejeden książę panujący, poubezpiecza drogi,
410 II,25 | z nimi razem zgorzeje i książę wojewoda wileński. Co do
411 II,25 | nuncjusz Widon, po lewicy książę prymas Leszczyński, dalej
412 II,26 | uniesienia i gorączki.~- Więc książę zmyślił? - zapytał zdumiony
413 II,26 | jeszcze był w więzieniu i gdy książę chciał go rozstrzelać, tom
414 II,26 | tu przedstawiano, jakoby książę Bogusław z musu jeno bratu
415 II,26 | Wszelako wiedząc, że książę hetman ma przeciw nim ciągnąć,
416 II,27 | Sapieha, wojewoda witebski, i książę krajczy litewski Michał
417 II,27 | gromadom kmiecym.~Wstał książę prymas, owiany jakby duchem
418 II,27 | w tej chwili może już i książę wojewoda wileński przed
419 II,28 | dlatego że jest obawa, żeby książę Bogusław z odsieczą bratu
420 II,29 | bogactwa, i ów pan, ów książę, który niegdyś dwór francuski
421 II,29 | skąpe wydzielał racje, a książę nie chciał go prosić.~Gdyby
422 II,29 | godzin jasny. I widział ów książę cały swój upadek, całą nędzę
423 II,29 | wobec niej prochem i jako książę, i jako hetman, i jako Radziwiłł.
424 II,29 | myśleć nikomu - mówił sobie książę - ni o wyniesieniu własnym,
425 II,29 | przed mściwą ręką Litwinów. Książę w początkach oblężenia jeszcze
426 II,29 | Bogusławie! - powtarzał książę chodząc po tykocińskich
427 II,29 | ostatniej rozpaczy, postanowił książę Radziwiłł uczynić krok,
428 II,29 | tygodniem sam otrzymał.~Książę Janusz znalazł w nim ustęp
429 II,29 | została, na rękę mu, by książę wojewoda zgorzał jako najprędzej!"~
430 II,29 | Dzień miał się ku schyłkowi. Książę leżał w sali tak zwanej "
431 II,29 | białe i dość puste ściany. Książę leżał na wznak na tureckiej
432 II,29 | zdrzemnął się ze znużenia, choć książę rzęził straszliwie, jakby
433 II,29 | Kiejdanach rozstrzelać.~Książę przymknął oczy i nie odpowiedział
434 II,29 | wichrze słychać - rzekł znów książę otwierając całkiem przytomnie
435 II,29 | Dalszą rozmowę przerwał im książę, na którego znów przyszła
436 II,29 | panem Sapiehą - odpowiedział książę głucho.~Nagle począł się
437 II,29 | Powiedzcie - ozwał się książę przerywanym głosem - zali
438 II,29 | odpowiadały żałosnym dźwięczeniem.~Książę słuchał czas jakiś spokojnie,
439 II,32 | się tylko co do tego, czy książę wojewoda wileński umarł,
440 II,32 | posyłano. Gonił nas jeszcze książę i wojskiem starał się otoczyć,
441 II,32 | I znowu ostrzegł nas, iż książę z Kiejdan ciągnie. Trudno
442 II,32 | Jeśli to oszczerstwo, co książę Bogusław powiadał...~- Zaraz
443 II,32 | rycerz - pannę Billewiczównę książę Bogusław wywiózł do Taurogów.~
444 II,33 | więc nieprawda to jest, co książę Bogusław o tym kawalerze
445 II,33 | odrzekł nosacz. - Przyjechał książę Bogusław do naszego księcia
446 II,33 | że pacierze odmawia, a książę Bogusław, jeśli je odmawiał,
447 II,33 | gdy o waszmość panu mówić książę Bogusław począł, zaraz w
448 II,33 | Dziwno mi tylko to, że ją książę wojewoda zaraz Bogusławowi
449 II,33 | afektu. Żadnej (powiada) książę Bogusław nie daruje, ale
450 II,33 | Gdzie on teraz jest? - Książę wojewoda suponował w Tykocinie,
451 II,33 | Taurogach spotkała albo jeżeli książę afekt w niej rozbudzić zdołał,
452 II,34 | i całą duszę wyjawię... Książę Bogusław nie kontentując
453 II,34 | Żmudzi nieprzyjacielowi książę wojewoda wydał i wszędzie
454 II,34 | nie uwierzy, bo mnie tam książę oczernił, że na zdrowie
455 II,34 | sam się pilnuj, bo jeżeli książę tam jest i jeśli cię pozna
456 II,34 | przetratować. Czekajże, książę Bogusławie!"~Tu chełpliwe
457 II,34 | powstydzili... Czekajże, książę Bogusławie!~Lecz po chwili
458 II,35 | jednak pana Kmicica, że młody książę ma duszę szlachetną, pojęcie
459 II,35 | przekonał się pan Andrzej, że książę nie tylko ma pojętny dowcip
460 II,35 | łakomstwie Michała. Młody książę zdawał się nie myśleć o
461 II,37 | kochali się w praktykach, ale książę Bogusław jeszcze nieboszczyka
462 II,37 | imainujcieże sobie, iż to, co książę Bogusław rozpuścił: jakoby
463 II,37 | odezwały się liczne głosy.~- Książę zaś przez zemstę taką na
464 II,37 | Wszystkich żołnierzów książę koniuszy pohańbił rzuciwszy
465 II,38 | kochali się w praktykach, ale książę Bogusław jeszcze nieboszczyka
466 II,38 | imainujcieże sobie, iż to, co książę Bogusław rozpuścił: jakoby
467 II,38 | odezwały się liczne głosy.~- Książę zaś przez zemstę taką na
468 II,38 | Wszystkich żołnierzów książę koniuszy pohańbił rzuciwszy
469 II,39 | do Białej i dziedzic jej, książę krajczy, Michał Kazimierz
470 II,39 | skaptował sobie jego serce książę swymi radami.~Radził bowiem,
471 II,39 | takiej rezolucji widział książę zwycięstwo szybkie i pewne.~-
472 II,39 | zniesione!.. Być jednak może, iż książę Bogusław zeszedł ich niespodzianie.
473 II,39 | Panie hetmanie - rzekł na to książę Michał - pewien jestem,
474 II,39 | dowodami poprzeć, mości książę.~- Innych dowodów nie mam,
475 II,39 | chorągiew i bożył się, że książę nie ma więcej wojska ; ten
476 II,39 | czytał coraz ciekawiej:~"Książę nie rozumiejąc, co się stało,
477 II,39 | gotowości stać musieli. Czym książę do znacznej desperacji przywiedzion
478 II,39 | rzekł Sapieha.~- Póki się książę nie opamięta.~- Ruszajmy,
479 II,40 | Sokółki i brzmiała krótko:~"Książę, aby wojska nasze omylić,
480 II,40 | wiedząc poprzednio, gdzie książę się obraca, zaszedł do Janowa.
481 II,40 | pana Sakowicza.~- Pan mój, książę na Birżach i Dubinkach,
482 II,40 | się poddajemy? Mniemam, że książę to właśnie w liście owym
483 II,40 | dawajcie pole!~- Dawno by książę na waszą dostojność nastąpił,
484 II,40 | szkoda!~- Dziwi się też książę zawziętości Sapiehów na
485 II,40 | sapieżyńską do Radziwiłłów zgorzał książę wojewoda wileński.~- Zdrajców,
486 II,40 | nienawidzę, a najlepszy dowód, że książę krajczy Radziwiłł jest w
487 II,40 | czymeś przyjechał i jakie książę kondycje podaje?~- Książę
488 II,40 | książę kondycje podaje?~- Książę pan mój zniósł Horotkiewicza,
489 II,40 | Wiśniowieckiej. Z nimi to policzy się książę, krzywdę jej czyniąc. Waść
490 II,40 | ze Lwowa do Taurogów... Książę Bogusław porwał do Taurogów
491 II,40 | dostojność, tak!~- Czyli książę zna tego człowieka?~- Zna.
492 II,40 | Nastała chwila milczenia.~- Książę w matni - rzekł po chwili
493 II,41 | przecięty.~Jednakże dostrzegł książę worek, gdyż Kmicic zlazłszy
494 II,41 | ale za ciasno.~Ruszyli. Książę w lektyce, a Kmicic obok
495 II,41 | wzajemnie dojrzeć. Po chwili książę, mimo futer, trząść się
496 II,41 | twarz na myśl, że może sam książę wspomni o niej, a może wspomni
497 II,41 | dworzanie oddalili się, książę zaś przechylił w tył głowę,
498 II,41 | Kmicic patrzył na niego. Książę nie zmienił się wiele, jeno
499 II,41 | mruknął na wpół do siebie książę.~I głośno dodał:~- Gdzie
500 II,41 | straszliwą ciekawością.~Książę pierwszy począł rozmowę:~-
1-500 | 501-741 |