Tom, Rozdzial

501 III,9 |         wyrzucając płomień z nozdrzy, on zaś szablę puścił na temblak,
502 III,9 |                  wiwatował bez końca, on zaś stał w blaskach słonecznych,
503 III,9 |                 lecz imieniowi boskiemu!~Zaś obok niego stał Witowski
504 III,9 |                na pobojowisko, za każdym zaś razem nadjeżdżał towarzysz
505 III,9 |            kamieniu rodzili!~Pan Zagłoba zaś prędzej odzyskał oddech
506 III,10|                widząc go wchodzącego, on zaś ledwie im głową skłonił,
507 III,10|           wyjechał sam wojewoda. Szwedzi zaś pod osłoną owych szańców
508 III,11|            sprawiedliwy, ale surowy. Ten zaś jeszcze się bardziej ucieszył
509 III,11|              niebożętom dopomóc, stamtąd zaś przeciw Szteinbokowi ciągnie
510 III,11|            eksperiencją, nie wiekiem, że zaś umiałem conservare iuventutem
511 III,11|            wojsko prowiantami, zwłaszcza zaś wszelakim napitkiem obeślą.
512 III,11|               się na równi potykać, nikt zaś w całym wojsku Sapieżyńskim
513 III,11|                nie ustępujące. Tymczasem zaś szli z Mińska ku Warszawie
514 III,11|                 i jeszcze wyżej; nad ową zaś zbitą i zacieśnioną masą
515 III,11|                  swoich laudańskich, oni zaś słuchali go pilnie, dziwiąc
516 III,11|                  przy robocie, marszałek zaś musiał zamykać oczy.~- Srogi
517 III,11|          pozbawieni dowozu, panu Sapieże zaś nie pozostawało nic więcej,
518 III,11|               nie przyciągnie, tymczasem zaś pilnować, aby się jakowe
519 III,11|               oblężonym przyjść w pomoc.~Zaś Szwedzi gotowali się do
520 III,11|        doświadczonych jenerałów, w ogóle zaś Szwedzi uchodzili za mistrzów
521 III,11|             kielichy we mnie wmuszać, ja zaś, nie chcąc się grubianinem
522 III,11|               się nieco stroić, w czasie zaś ubierania tak mówił do towarzyszów:~-
523 III,11|                  sobie pozwalał, Sapieha zaś taką miał do niego słabość,
524 III,11|             wjeżdżało już w bramę, idący zaś za nimi świetny oddział
525 III,12|               wspominano imię Bogusława.~Zaś wieczorem odebrał rozkaz,
526 III,12|                może na obóz uderzyć, oni zaś boją się do niego wyjść,
527 III,12|             odjechał do Ujazdowa, wojska zaś stawały na pozycjach, które
528 III,12|               dalej do Szwecji. W chwili zaś obecnej, gdy kraj cały podniósł
529 III,12|           zdobyczy do Warszawy. Szwedzki zaś żołnierz chętniej poświęcał
530 III,12|             ciężkich dział przyspieszyć. Zaś czas płynął, upływały dnie,
531 III,12|               Andrzej ku Bramie, częścią zaś ku dalszym murom, aby przyjść
532 III,12|                  się na nie wdrapać.~Tym zaś nie poszczęściło się w równym
533 III,12|            powtórzył pan Grylewski.~Inni zaś, ochłonąwszy ze zdumienia,
534 III,12|                     To żołnierz!~Później zaś do pana Grylewskiego:~-
535 III,13|               wspominano imię Bogusława.~Zaś wieczorem odebrał rozkaz,
536 III,13|                może na obóz uderzyć, oni zaś boją się do niego wyjść,
537 III,13|             odjechał do Ujazdowa, wojska zaś stawały na pozycjach, które
538 III,13|               dalej do Szwecji. W chwili zaś obecnej, gdy kraj cały podniósł
539 III,13|           zdobyczy do Warszawy. Szwedzki zaś żołnierz chętniej poświęcał
540 III,13|             ciężkich dział przyspieszyć. Zaś czas płynął, upływały dnie,
541 III,13|               Andrzej ku Bramie, częścią zaś ku dalszym murom, aby przyjść
542 III,13|                  się na nie wdrapać.~Tym zaś nie poszczęściło się w równym
543 III,13|            powtórzył pan Grylewski.~Inni zaś, ochłonąwszy ze zdumienia,
544 III,13|                     To żołnierz!~Później zaś do pana Grylewskiego:~-
545 III,14|                 zajął tę pozycję. Kmicic zaś powrócił do swych Tatarów.~
546 III,14|                   ni hetmani koronni, on zaś stał przed nimi w podartym
547 III,14|         Taurogach się działo, waćpanowie zaś o rodowodach rozprawiacie.~-
548 III,14|             posłami się naradzał, książę zaś jedynie na to koncept wysilał,
549 III,14|                 za rękaw trzymać, książę zaś...~- Począł jej grozić? -
550 III,14|                 z córką do Kurlandii, on zaś oświadczył się o pannę Billewiczównę
551 III,14|            drugiej krokiem nie ruszy, że zaś panna Borzobohata rządzi,
552 III,15|               grać ani na moment, szturm zaś zwłóczył się tylko dlatego,
553 III,15|                Przedmieścia i Wisły.~Tym zaś ostatnim wypadła najcięższa
554 III,15|            porwał i jego prąd ludzki. On zaś poszedł, bo jakkolwiek wielka
555 III,15|                 mu ją w mgnieniu oka, on zaś kazał zaraz rąbać wąską
556 III,15|               sobie barykady, napastnicy zaś wywłóczyli je za nogi, za
557 III,15|            głównie na górze, pan Zagłoba zaś rzucił się ze swoim oddziałem
558 III,15|           zawiązanych z tyłu wylotów, on zaś przyduszon, spocony, próżno
559 III,15|                    krzyknął Zagłoba.~Sam zaś skoczył do pałacu na górę,
560 III,15|                dawać, co było można, sam zaś odjechał patrzeć na wyjście
561 III,15|                  włosy na czuprynach, on zaś jechał dalej i znów biadał,
562 III,15|                 nowennę na to odprawiał.~Zaś w tydzień później, po jakowymś
563 III,15|           Babinicza na myśli ni Zagłobę, zaś o Babiniczu myślał dlatego,
564 III,16|                  ten sen zapamiętał, tak zaś był ów rycerz bez trwogi
565 III,16|                go gnębić procesem, prawo zaś karało podobne uczynki utratą
566 III,16|                 sił przybywało, Karolowa zaś potęga malała konieczną
567 III,16|                   kłaniały chorągwie, on zaś uniósł przyłbicy i patrzył
568 III,16|       znamienitego rodu szlachcicem, nie zaś Radziwiłłem, nie księciem,
569 III,16|                lecz w sercu spokojną.~On zaś nie umiał się w jej uczuciach
570 III,16|                  Wyciągnęła doń rękę, on zaś teraz: przyklęknął; mimo
571 III,16|                tego nie spostrzegła?~Ona zaś zakryła twarz rękoma. -
572 III,16|               błądzić aż do śmierci, coż zaś dopiero obcy, dróg nie znający.
573 III,17|               tylko do Rosień; do samych zaś Billewicz nie było po co
574 III,17|                  a czasem i dwie; książę zaś i bez tego był już znużon
575 III,17|                 bokiem na Oleńkę.~Książę zaś mówił dalej:~- Moją pracą,
576 III,17|                Książę zatrzymał się.~Ona zaś stała z rozdętymi nozdrzami,
577 III,17|             ukręcić, wasza książęca mość zaś sam będziesz narzekał, że
578 III,17|               było podejście, rozumiesz? Zaś przedtem: crescite et multiplicamini...
579 III,18|             rozszerzenie granic... Za to zaś wszystko to jedno ustępstwo,
580 III,18|           przekonaniem miecznik.~- Dojść zaś mogą dlatego, że wdzięcznym
581 III,18|          nieszczerość dla ojczyzny... Ja zaś, jako prawy obywatel, pytam
582 III,18|          powszechna potwierdzała, książę zaś jakby na dobitkę dodał:~-
583 III,18|               jako na węglach! Tymczasem zaś Sakowicza po księdza wyprawię!
584 III,18|                zwalił się na ziemię, sam zaś kopnąwszy leżącego nogą,
585 III,19|                  musimy znaleźć Miecznik zaś, siedząc tu, przynajmniej
586 III,19|            eks-kardynał w koronie.~Na to zaś Paterson ośmielił się odpowiedzieć:~-
587 III,19|       niewdzięcznością nakarmili. Co się zaś w gniewie czyni, tego wedle
588 III,19|              zgody powrócić pragnę. Żeby zaś WPanu dać rękojmię, że urazy
589 III,20|               jako Bóg w niebie!~- Mając zaś rozkaz, który służby tyczy,
590 III,20|               umysłu jedno i to samo, że zaś widziała Bogusława w Taurogach
591 III,20|                  ocaleniu. ~O Bogusławie zaś ucichło przez długi czas
592 III,21|                   już po Szwedach!~Stary zaś pan Tomasz nie mógł wytrzymać,
593 III,21|               Panienka błogosławi...~Tak zaś mówiła, jakoby ptak szczebiotał,
594 III,21|                 nimi jest tu Braun, tego zaś i sam diabeł nie przejedna.~
595 III,21|                przygodziło. Pan Babinicz zaś wyrósł w jej opowiadaniu
596 III,21|              którzy są w partiach, ażeby zaś nieprzyjaciel nie mścił
597 III,21|                  miecznika jak kotka. Że zaś była wypoczęta, bo na ostatnim
598 III,21|                górę podkręcać.~Po chwili zaś dodał:~- Przecie i takową
599 III,21|                 niż na mnie spoglądać, a zaś nie mówił inaczej, jak rozkazując: "
600 III,21|                  to go dostaniesz, ażeby zaś ciebie nie lubił, temu się
601 III,21|                 do Królewca, w Taurogach zaś zatrzymał się tylko dla
602 III,21|              jazdę do ziemi przykuły. On zaś, mając ludzi lekkich, tym
603 III,21|                głównego obozu, bez niego zaś Tatarowie nie śmieją tak
604 III,22|          księciem na tę wyprawę, wróciło zaś ledwo czterystu rajtarów,
605 III,22|               chciałbym to widzieć!~- Ja zaś chciałbym cię widzieć w
606 III,22|             wolność i wszelką opiekę, ja zaś przychodzę jako życzliwy
607 III,22|                  pomyślał książę.~Głośno zaś dodał:~- Niechże Sakowicz
608 III,23|             możliwy pośpiech, tak dalece zaś chodziło mu o uniknięcie
609 III,23|                 człekiem uporać; dziewkę zaś, bylem był zdrów, wezmę
610 III,23|              rękę i serce się stara.~Jej zaś, trzeba wyznać, spodobało
611 III,23|            Anusine kondycje zgodzić. Ona zaś zapowiedziała pankowi, że
612 III,23|                 Sakowiczowi dokuczać. On zaś myślał, czyby się do Prus
613 III,23|         Sakowicza na stronę pruską.~Jako zaś człowiek stanowczy i lubiący
614 III,23|                tam zginiemy obie.~Anusia zaś jej na to:~- A widzisz!
615 III,23|               wesół i pewien siebie, ona zaś przywitała go z minką wielce
616 III,23|              Zbytnioś waćpan poufały, ja zaś, gdybym potrzebowała konfiilenta,
617 III,23|                  w tych stronach; Anusia zaś źle przyjęła starościńską
618 III,23|                 radosnych, dla Sakowicza zaś straszliwa wieść, którą
619 III,23|                 siły nasze kruszeją, ich zaś rosną. Nowej wojny zaczynać
620 III,23|                 wielce poruszoną. Anusia zaś wpadła jak burza do Oleńki.~-
621 III,23|              Anusinych źrenicach, Oleńka zaś złożyła ręce jak do modlitwy
622 III,24|            Ostrołęką na szczycie.~Kmicic zaś musiał przez ów trójkąt
623 III,24|                  Ostrołęce. Radziejowski zaś zachodzić miał z lżejszymi
624 III,24|              było dowiedzieć, rajtarowie zaś nie umieli chwytać Tatarów.
625 III,24|                 dawnym szlakiem, wówczas zaś wpadnie nam jakby w otwarte
626 III,24|              rajtarskich koni, na brzegu zaś ślady tatarskich bachmatów;
627 III,24|              hetmana polnego nie puścił.~Zaś ocalony od Bogusławowego
628 III,24|               własnej ochocie pofolguję. Zaś bym nie miał się przemknąć!
629 III,24|                wyszły na wierzch, ledwie zaś stanął na własnych nogach,
630 III,25|            Ostrołęką na szczycie.~Kmicic zaś musiał przez ów trójkąt
631 III,25|                  Ostrołęce. Radziejowski zaś zachodzić miał z lżejszymi
632 III,25|              było dowiedzieć, rajtarowie zaś nie umieli chwytać Tatarów.
633 III,25|                 dawnym szlakiem, wówczas zaś wpadnie nam jakby w otwarte
634 III,25|              rajtarskich koni, na brzegu zaś ślady tatarskich bachmatów;
635 III,25|              hetmana polnego nie puścił.~Zaś ocalony od Bogusławowego
636 III,25|               własnej ochocie pofolguję. Zaś bym nie miał się przemknąć!
637 III,25|                wyszły na wierzch, ledwie zaś stanął na własnych nogach,
638 III,26|              niechęć ci serce zaleje, ja zaś, daleki czy bliski, w nocy
639 III,26|                   jak zmęczony ptak, aby zaś u nóg twoich się położyć.
640 III,26|             przesadzone nowiny, w rzeczy zaś nie bardzo wiedział, co
641 III,26|              bitew je niszczą. Tymczasem zaś Wielkopolanie, pragnąc za
642 III,26|          naprawią już szwedzkiej sprawy, zaś jedna walna przegrana może
643 III,26|                 nie desperował... Prawdę zaś rzekłszy, nie było czego,
644 III,26|                  Wołodyjowski, po chwili zaś przeżegnał się i rzekł:~-
645 III,27|              rękoma nie wracał. Babinicz zaś uśmiechnął się tylko, myśląc
646 III,27|         pomorskiej piechoty, graf Waldek zaś bojąc się, aby oddziały
647 III,27|              obozie dzieje. Wołodyjowski zaś i Babinicz wzięli do swej
648 III,27|                  rozwiązało mu język. Że zaś kiedyś, służąc w Rzeczypospolitej
649 III,27|              opamiętał się zaraz.~Kmicic zaś popatrzył na niego pilnie
650 III,27|                  krotofili. Pan Babinicz zaś uderzył się rękoma po kolanach
651 III,27|             fraucymer ze sobą wozi... Ja zaś sam dwie gładkie panny widziałem,
652 III,27|               chorągwie poszły rysią, że zaś najwięcej było lekkich,
653 III,27|              nabrały przed bitwą. Kmicic zaś, przesiadłszy się na zapaśnego
654 III,27|                 ile tchu w koniu; hetman zaś posunął się dalej, gdzie
655 III,27| Wojniłłowiczowskiej chorągwi.~Pan Kmicic zaś cofał się rzeczywiście.
656 III,27|               natarcie powstrzymać, sami zaś szykowali na gwałt piechotę.
657 III,27|           wrzeszczą: "Bij!" - niemieckie zaś "Gott erbarme Dich meiner!"~
658 III,27|                   aby koniowi ulżyć, sam zaś ze wzrokiem wbitym w Bogusława,
659 III,27|                wargi mu zbielały.~Kmicic zaś skoczył szukać, czy w okolicy
660 III,27|             kazał mu ruszyć po wodę, sam zaś został przy księciu, bo
661 III,27|               patrzeć w oczy Kmicica, ów zaś odrzekł spiesznie:~- Księcia
662 III,27|               opiekujże się i tamtą, aby zaś jej źle nie było... Bóg
663 III,28|              Szwedów mocno poszarpał. Że zaś wielką miał powagę w okolicy,
664 III,28|                  rozporządzenia? Przyjdą zaś później słoty, to wam się
665 III,28|                  kierunku Krakinowa; sam zaś z jazdą ruszył w dwa dni
666 III,28|                 niebo zostawuje.~W końcu zaś:~- Babinicz Taurogi spalił.
667 III,28|                  nowiną przed Anusią, ta zaś poszła wprost do miecznika.~-
668 III,28|                  dobrym opiekunem, potem zaś zbawcą moim będę nazywała
669 III,28|             chłopi mogą zanieść, chłopom zaś i przedostać się będzie
670 III,28|                  usług przesadzić, żaden zaś nie przewidywał, co go czeka.~
671 III,28|                ze skóry obedrzeć, biedny zaś Jurko został zastrzelony
672 III,29|          Miecznik uwierzył łatwo, ufając zaś w niezwyciężoną siłę Babinicza
673 III,29|           częścią obsadził kołowrót, sam zaś z jazdą stanął nieco z tyłu
674 III,29|              odbudowywał się z wolna; że zaś później wojna szwedzka robotę
675 III,29|           uchwycić ją w ramiona. Trzymał zaś mocno, mocniej aniżeli trzeba
676 III,29|             sadzić, a pierze drzeć!~Inni zaś wołali:~- Panie Olesza!
677 III,29|               lubością zapach prochu. Że zaś dym czynił się wedle kołowrotu
678 III,29|       Wesprzyjcie ją choć na godzinę, my zaś będziem się w tył ku lasom
679 III,29|              szwadron rozpuścił konie, a zaś z wierzbinowych krzów zagrzmiała
680 III,29|             popłochu i nieładzie, za nią zaś piechota szwedzka wysypywała
681 III,29|                  zbierać rannych, groźni zaś wyrostkowie przebiegając
682 III,30|                 na świat jasny.~Babinicz zaś rzucił się na Poniewież,
683 III,30|             wszyscy kamiennym snem.~Sami zaś Tatarzy odłożyli do jutra
684 III,30|               papiery w zanadrze. Akbaha zaś odesłał do czambułu poleciwszy
685 III,30|          komputowej jeździe, na rajtarów zaś lub dragonów pruskich, o
686 III,30|                 straszniejsi, biegłością zaś w ręcznym spotkaniu przewyższali
687 III,30|               pana Andrzeja szablami. On zaś radował się coraz więcej.
688 III,31|             stawić czoło gotowa; w kości zaś napastników zstąpiła niemoc
689 III,31|          zagospodarowywał Wodokty.~Panna zaś chciała jak najlepiej zagospodarować
690 III,31|                  myśli odegnać, miecznik zaś jechał w milczeniu i tylko
691 III,31|               spełnieniem polecenia, ona zaś wpadła do swojej izby i
692 III,31|                  biedna Oleńka.~Tyle się zaś nagryzła przez te dni, tyle
693 III,32|              poczęły się goić, wcześniej zaś jeszcze odzyskał przytomność
694 III,32|           vobiscum! - głos mu drgał; gdy zaś przyszło do Ewangelii i
695 III,32|               uczyniło się cicho; ksiądz zaś w serdecznych słowach powitał
696 III,32|                  rycerskiemu, mianowicie zaś ludziom wojskowym i świeckim,
697 III,32|                 pan Andrzej siedział, on zaś powstał na chwilę i wnet
698 III,32|             miłością okryty chodził. Nim zaś sejm następny, chęci te
699 III,32|                  się począł; pan Andrzej zaś uczuł nagle, że jakaś dłoń
700 III,32|                  A co, Oleńka, a co?~Ona zaś obsunęła mu się nagle do
701 III,32|              dwóch par szczęśliwych, gdy zaś ochota doszła do najwyższego
702 III,32|           wojskowej należał, pan Andrzej zaś, duszą i sercem stojąc przy