Tom, Rozdzial

501 III,25|        znamienitym żołnierzem. Z chlubą też opowiadał jenerałom, że
502 III,25|               żadnych nie dawał. Płacił też Babiniczowi równą monetą,
503 III,25|     połączyliśmy się szczęśliwie. Zaraz też książę podjazdy ordynował
504 III,25|               ani o tym wiedząc. Duglas też pójdzie pewnie za wami i
505 III,25|                wolne odsłoni.~- Aleś go też, słyszę, zmachał! - rzekł
506 III,25|                 w pamięci. Co dzień ich też z Soroką próbuję, ażeby
507 III,25|             maksyma pana Zagłobę, który też zaraz odrzekł:~- Każdy wiatrak
508 III,26|             zarazem podsycały. Co dzień też prawie mówił w swym sercu
509 III,26|              jakby na wilka, a on kąsał też jak wilk, co jednym uderzeniem
510 III,26|              ukończona.~Kmicic miał już też wiadomości z ust naocznych
511 III,26|                omal nie zginął. Wszyscy też potwierdzili, że nieprawda,
512 III,26|               to zdanie.~Dowiedział się też od nich, że zwłaszcza elektor
513 III,26|          odrzekł pan Michał. - Nie będę też czuł inwidii, jeśli tobie
514 III,26|              wszyscy o niej mówią, więc też i ja nie będę się nad nią
515 III,26|                dalej mały rycerz. - Nam też skoczyć kazano... Więcej
516 III,26|                 pan Michał. - Zgadliśmy też z Zagłobą, co się stało.
517 III,26|                nadzieja - rzekł - tuszę też, że za to, com tu w Prusach
518 III,26|            przeciw nim ciągnie, widział też we śnie dwie złote trąby,
519 III,27|             będzie okopy opuszczał.~Tak też myślał i on sam, i inni
520 III,27|                 obu wojskach. Powiadają też, że pod Warszawą serenissimus
521 III,27|           więcej. Książę Bogusław kazał też rzucać medykiem w prześcieradłach
522 III,27|            trzymali się od śmiechu. Nas też oficerów wielu patrzyło
523 III,27|           wyjechali na wzniesienie. Już też zorze były na niebie i powietrze
524 III,27|           połączyć. Nie spodziewają się też, aby pan hetman mógł na
525 III,27|               Kmicic dobiegłszy osadził też swego, aż kopyta zaryły
526 III,27|        zwyciężon, i niecudzą bronią ani też z cudzą pomocą.~Bogusław
527 III,27|                 nie ma jakiego rowu lub też kałuży.~Książę omdlał, ale
528 III,27|        konfederacji tyszowieckiej, więc też głos jego znalazł i teraz
529 III,28|             miał powagę w okolicy, więc też kupiła się do niego chętnie
530 III,28|            będziem między swymi. Choćby też były spalone, są Mitruny
531 III,28|        podjezdku przed szeregami, mniej też ściągała na się oczu. Ale
532 III,28|                 w uwielbienie. Nie było też bez tego, by jakie serce
533 III,28|              Babinicz obroni.~- Właśnie też będzie wiedział, gdzie waćpanna
534 III,29|          końskimi do zasieków. Miecznik też ochłonął tymczasem i skoczywszy
535 III,30|                udało mu się ocalić.~Już też pierwsze szrony poczęły
536 III,30|                pytał sam siebie: "Dokąd też dolecę?" - I twarz mu spłonęła,
537 III,31|               uczynkami i pracą. Często też w tych usiłowaniach przeszkadzały
538 III,31|              dopiero się zbierać.~Nędza też panowała w kraju powszechna,
539 III,31|                i obory.~Po drodze mieli też wstąpić do kościoła, bo
540 III,31|           Oleńka. - Dziaduś zostawił mi też furtę otwartą... a ja do
541 III,32|                kolatorskiej ławce; nikt też go nie poznał, tak zmienił