Tom, Rozdzial

501 III,26|             więc też i ja nie będę się nad nią zbyt długo rozwodził.
502 III,27|           godziny drogi trafił w łozie nad rzeczką na ów podjeździk
503 III,27|             się w pierwszym uderzeniu; nad głowami walczących zamigotały
504 III,27|               piechurów spostrzega tuż nad sobą, prawie nad głowami,
505 III,27|        spostrzega tuż nad sobą, prawie nad głowami, tysiące końskich
506 III,27|          zielonej trawie jak śmigająca nad ziemią jaskółka; cisawy
507 III,27|                a gdy Kmicic stanął tuż nad nim, zawołał prędko:~- Nie
508 III,27|                wbił w jego oczy i stał nad nim, jak stoi lew nad obalonym
509 III,27|             stał nad nim, jak stoi lew nad obalonym bawołem.~Wtem książę,
510 III,28|            trzy razy na dzień zaplatać nad brzegami jasnych strumieni,
511 III,28|            okrucieństwach, których się nad Szwedami dopuszczał; mówiono,
512 III,29|               belek; dym rozciągał się nad Wołmontowiczami, zapach
513 III,29|               i krwawa łuna zaświeciła nad wioską.~Przy jej blasku
514 III,29|             Oleńka wnet wzięła komendę nad opatrunkiem. Przytomna zawsze,
515 III,29|                w oddali nic nie rżało. Nad ranem dopiero rozległ się
516 III,30|               o zwycięstwie, zwłaszcza nad takim przeciwnikiem. Ale
517 III,30|      wolentariuszów, ludu dobrego, ale nad którym siła trzeba było
518 III,30|             stada wron i kawek leciały nad lasami, niektóre zapadały
519 III,30|              widocznie gniew boży jest nad nią, i nie w mocy ludzkiej
520 III,30|          księcia Bogusława oszczędził, nad czym płakała ojczyzna. Widzisz
521 III,31|             okup hetmani zlitowali się nad tym wojskiem nędzników;
522 III,31|             znaleźli przynajmniej dach nad głową i głodem nie potrzebowali
523 III,31|              zmarły?~- Żyw, ale śmierć nad nim.~Tu miecznik spojrzawszy
524 III,31|                  Odpuść mu! zmiłuj się nad nim!..~Na tym zeszła jej
525 III,31|               do zdrowia, ciążyły znów nad nim... A jednak wszystko,
526 III,31|           czambuł do króla przeszli.~- Nad chorążym orszańskim - mówiła
527 III,32|              spojrzał i spostrzegł tuż nad sobą słodką a smutną twarz
528 III,32|                Czarnieckiego i Sapiehy nad Chowańskim i Dołgorukim,
529 III,32|       Dołgorukim, a hetmanów koronnych nad Szeremetem ukończyły ją