Tom, Rozdzial

 1  I,7  |    żartobliwy ton młodego pułkownika dziwnie dodawał otuchy, kopnęła
 2  I,13 |              powagę, osoby oznaczać. Dziwnie zdobił ten strój młodego
 3 II,2  |                 Stary Kiemlicz mówił dziwnie prędkim i narzekającym głosem,
 4 II,3  |             głowę - jeno się tam tak dziwnie miasteczka nazywają. To
 5 II,4  |             że takie słowa mogły się dziwnie wydawać w ustach szlachetki -
 6 II,4  |             spostrzegł Rzędzian, jak dziwnie brzmi taki okrzyk w ustach
 7 II,6  |      Albowiem rzeczy tak się złożyły dziwnie, iż nieprzyjaciel zostawił
 8 II,6  |         Jeden tylko pan Wołodyjowski dziwnie jakoś wąsikami ruszał, gdy
 9 II,8  |       wydawać, bo Ganchof był to mąż dziwnie szpetny: twarz miał ciemną
10 II,9  |             we wszystkich świętych i dziwnie drapieżny. Inni prawili
11 II,12 | przypuszczamy, że i ciebie złudzono. Dziwnie szatan jest na to miejsce
12 III,1 |           przedstawiały mu się jakoś dziwnie. Często wyjścia nie widział,
13 III,4 |         tylko zachwiała mu się jakoś dziwnie w ręku, jak gdyby mu nagle
14 III,11|              sobie, że się tak jakoś dziwnie składało, że co uczta, to
15 III,14|        zaszła taka zmiana o której i dziwnie, i śmieszno powiadać, dość,
16 III,18|            obaj, ale rzechotanie ich dziwnie złowrogo rozlegało się po
17 III,22|           mnie się to nie przygodzi. Dziwnie mi ono strzyżenie oczyma