Tom, Rozdzial

 1  I,7  |         poniechacie, mam tu baryłkę prochu, i loncik już tlejący; dom
 2  I,10 |       ochotnika pod Szweda? Kto rad prochu powąchać? Nuże, mości panowie,
 3  I,16 |       głosem.~Lecz było to dorzucić prochu do ognia.~- Gdybym był Węgrów
 4 II,1  | pozawieszanego na ścianach i beczkę prochu oraz rozmaite rupiecie,
 5 II,6  |           prócz wyrostków, który by prochu nie wąchał i z "tabakiery
 6 II,13 | odpowiedział Kmicic.~- Wolałbyś ich prochu nie wąchać. Znamy się na
 7 II,17 |            chwilą, jakby ten zapach prochu, dymu, para, huk, fale ognia
 8 II,17 |             co też gadasz? Małoż to prochu co dzień w nie tkają, a
 9 II,29 |           Rzeczpospolita, wstając z prochu i krwi, wydawała się mu
10 III,9 |           całym pobojowisku z wonią prochu, z wyziewami ciał i końskim
11 III,15|        mokrych od potu, czarnych od prochu, ze ściśniętymi zębami i
12 III,29|             Wołmontowiczami, zapach prochu napełniał ulicę.~Anusia
13 III,29|           jej przytomność, a zapach prochu przytłumiał oddech w piersiach.
14 III,29|             jakby z lubością zapach prochu. Że zaś dym czynił się wedle
15 III,29|            żyły przed wynalezieniem prochu.~- Czas by już skończyć.
16 III,31|         Lubomirskim i Czarnieckim w prochu żebrali o litość.~Oddamy