Tom, Rozdzial

 1  I,2 |           przyjedzie. Witano go zatem pokornie, całując po rękach i podejmując
 2  I,5 |             jeśli myślisz, że zmilczę pokornie. Chcę poczciwości od waćpana
 3  I,5 |                 Widzisz! wynieśli się pokornie jak barankowie - widzisz!
 4 II,4 |         miłość!... nie można? - pytał pokornie stary.~- Wara! - krzyknął
 5 II,4 | roztargnieniem na Rzędziana.~- Proszę pokornie waszej wielmożności! - zaczął
 6 II,4 |            jedź do diabła!~- Dziękuję pokornie jegomości - rzekł pan dzierżawca
 7 II,4 |        skwapliwie i rzekł:~- Dziękuję pokornie jegomości.~W godzinę później
 8 II,6 |            vacans otworzy.~- Dziękuję pokornie waszej wielmożności... -
 9 II,10|              szlachta oddawała je tak pokornie, jak owce oddają wełnę postrzygaczom.
10 II,13|           drogą mieli posłowie prosić pokornie Wrzeszczowicza, aby zamiaru
11 II,16|        przyjęte.~Ojcowie podziękowali pokornie, jak na zakonników przystało;
12 II,19|        księdza Kordeckiego, proszącym pokornie, aby zawieszono szturm na
13 II,30|             przeciwko nieprzyjaciołom pokornie żebrzę...~Tu padł król na
14 II,31|             przeciwko nieprzyjaciołom pokornie żebrzę...~Tu padł król na
15 II,39|           gotowi. Za czym służby moje pokornie J. W. Panu i Hetmanowi memu
16 II,41|           Waść nie umiesz prosić dość pokornie i na manowce leziesz...