Tom, Rozdzial

 1  I,1  |       pacierzy.~Zaczynała je z pięć razy; nim wszystkie z należytą
 2  I,2  |      Nabity!~- O trzy! cztery! pięć dukatów! - wrzeszczał pijany
 3  I,6  |         Ale on stąd daleko; ja pięć dni jechał i szkapę zmordował. ~-
 4  I,17 |      potem pod nim trzydzieści pięć lat już służę! - rzekł Stankiewicz.~-
 5  I,25 |        najwyżej na dwadzieścia pięć. Kmicic znał go, ale zawsze
 6 II,6  |  wycieczce - mówił - gdyśmy na pięć albo na dziesięć tysięcy
 7 II,6  |       trzy tysiące, drudzy, że pięć albo i więcej.~- Wezmę dwadzieścia
 8 II,35 |      Mówią, że jej dwadzieścia pięć lat, jak Boga kocham! Jeszcze
 9 II,35 |       Dalibóg, nie pamiętam... Pięć czy sześć folwarków.~- Ba!
10 II,39 | Tymczasem upłynęło jeszcze dni pięć, a Babinicz nie dawał znać
11 III,5 |       swoim wojskiem, które na pięć tysięcy liczą.~- Lada chwila
12 III,12|        sobą prowadzą?~- Blisko pięć razy tyle co przy panu Sapieże,
13 III,13|        sobą prowadzą?~- Blisko pięć razy tyle co przy panu Sapieże,
14 III,27|      pan podskarbi cztery albo pięć dni się tam zatrzymać, ale
15 III,27|        chorągwi za rzekę, albo pięć..."~Przez chwilę hetman
16 III,28|  odnowiły się w niej i poczęły piec boleśnie. Wstyd na nowo