Tom, Rozdzial
1 I,3 | bo zdobyczne. Teraz my we dwoje będziemy jeździli, i bardzo
2 I,3 | siekaniny!... Siadać wszyscy w dwoje sani, mnie jedne zostawić
3 I,7 | że od takiego ciosu na dwoje nie pękła. Może i będzie
4 I,12 | niego papier złożony na dwoje i rozwinąwszy począł czytać:~"
5 I,12 | Szereg rozłamał się na dwoje, połowy rozłamały się znowu,
6 I,12 | Wszedłszy zgiął się we dwoje, potem wyprostował się nagle
7 I,14 | drzwiach i zgiął się we dwoje.~- Światła! - rzekł książę.~
8 II,8 | że prawie zgiął się we dwoje, pukle peruki spadły mu
9 II,13 | nisko, że aż zgiął się we dwoje, a zarazem wychudłą, drapieżną
10 II,17 | same piersi i rozerwała na dwoje. Ucieszyli się tym obrońcy
11 III,16| przeszkadzać, więc zgiął się we dwoje w pożegnalnym ukłonie, zamiatając
12 III,17| pomyślał zaraz, że pewnie tych dwoje regalistów dowiedziało się
13 III,26| jako Roch rozwalił go na dwoje. Wówczas sam król rzucił
14 III,27| Bogusławowy, rozbiła go na dwoje i poniosła się w pole ku
15 III,31| Senatorska to gleba! Lubicz za dwoje Mitrunów stanie.~Oleńka
16 III,32| aż się konie płoszyły:~ ~Dwoje nas było, Kasieńko, dwoje
17 III,32| Dwoje nas było, Kasieńko, dwoje na świecie,~Ale mi się coś
|