Tom, Rozdzial

 1 II,11 |         jest? - spytał.~- Baron Lisola, wysłannik cesarski, który
 2 II,11 |         Dziękuję - odpowiedział Lisola.~I z wielką, chociaż bardzo
 3 II,11 | Chmielnicki ich do nogi wytępi.~Lisola pochylił swą rozumną głowę
 4 II,11 |           odparł Wrzeszczowicz.~Lisola spojrzał na niego uważnie. -
 5 II,11 |       służbie ubliżyć! - odparł Lisola - ale takie służby bywają
 6 II,11 |      którą oni sami się proszą?~Lisola nie odrzekł nic. Wsparł
 7 II,11 |  znalazł wśród tego narodu; ale Lisola nie dziwił się. Wytrawny
 8 II,11 |        do powiedzenia - odrzekł Lisola - ale ponieważ jestem także
 9 II,11 |      nie stanie. Jam katolik...~Lisola uśmiechnął się i chcąc prawdę
10 II,11 |            Za późno - powtórzył Lisola.~Na tym skończyła się rozmowa.
11 II,12 |  Wrzeszczowicz i cesarski poseł Lisola, który z dworu brandenburskiego
12 II,12 |       czy go nie ma... Wiem, że Lisola do niego jechał, a Wrzeszczowicza
13 II,12 |     uderzać, króla nie ma, więc Lisola nie mógł do niego jechać,
14 II,13 |        Kruszynie - rzekł - jako Lisola pytał: "A czy skarbca mnichom
15 III,12|       pan wojewoda ruski, baron Lisola, hrabia Pöttingen, pan kasztelan
16 III,13|       pan wojewoda ruski, baron Lisola, hrabia Pöttingen, pan kasztelan