Tom, Rozdzial

 1  I,11 |              nie daj! - niż puszczę. Dwadzieścia lat już tu żyję, a i ja
 2  I,12 |              już niemało grosza i ma dwadzieścia tysięcy wojska bardzo porządnego,
 3  I,13 |              bitwie! Dziewiętnaście, dwadzieścia!~- Cicho tam! książę chce
 4  I,17 |         gościńcu.~Nadbiegli inni. Ze dwadzieścia rąk chwyciło pana Kowalskiego,
 5  I,19 |            go podsycają. Szwedów sto dwadzieścia pod Klewanami w pień wycięli
 6  I,25 |              wyglądający najwyżej na dwadzieścia pięć. Kmicic znał go, ale
 7 II,6  |               prawda, że tylko w sto dwadzieścia ludzi - po czym zaczęli
 8 II,6  | Rzeczpospolitą dowieść. Tak przeszło dwadzieścia lat pracując, opatrywałem
 9 II,6  |          pięć albo i więcej.~- Wezmę dwadzieścia koni i pojadę na spotkanie -
10 II,18 |               Lecz gdy ubiegł jakieś dwadzieścia kroków, ciekawość przemogła
11 II,18 |            jednym był kamień wart ze dwadzieścia czerwonych.~- Zapomnielim
12 II,19 |        tysięcy talarów od mnichów, a dwadzieścia od szlachty. No! ale w najgorszym
13 II,35 |              bracie! Nie dałaby i we dwadzieścia cztery miesiące rady!~-
14 II,35 |          tajemniczo:~- Mówią, że jej dwadzieścia pięć lat, jak Boga kocham!
15 III,9 |        Tymczasem chorągwie doszły na dwadzieścia kroków do brzegu i stanęły
16 III,11|     pierwszych miesięcy roku stoczył dwadzieścia jeden większych bitew ze
17 III,27|           wataha zbliżyła się już na dwadzieścia kroków, rozległa się komenda: