Tom, Rozdzial

 1  I,7  | oszczędzić przeciwnika - czasem cofnął się o mały krok w tył, czasem
 2  I,20 |     gołą szablą w dłoni. Kmicic cofnął się krokiem, jakoby widmo
 3 II,1  |            rzekł pan Andrzej.~I cofnął się do wnętrza chaty. Soroka
 4 II,3  |       Do króla jegomości.~Stary cofnął się ze zdumieniem.~- Panno
 5 II,4  |      Kmicic zamiast się zbliżyć cofnął się do karczmy, bo go nagle
 6 II,10 |        drogi nawrócił...~Kmicic cofnął się dwa kroki, oczy wytrzeszczył
 7 II,11 |       Tędy, ekscelencjo!~Kmicic cofnął się co prędzej do zajazdu,
 8 II,16 |       daleko. Lecz rozkazów nie cofnął i tego samego dnia jeszcze
 9 II,18 |          który stał tuż za nim, cofnął się także; szwedzcy oficerowie
10 II,22 |       drogę! w drogę!~Tyzenhauz cofnął się z westchnieniem i tegoż
11 II,26 |         zaś dłoni wprawdzie nie cofnął, lecz sposępniał i rzekł:~-
12 II,34 |        panie miłościwy!~Tu król cofnął się, bo było już późno,
13 II,37 | nazwisko jest: Kmicic! Wojewoda cofnął się parę kroków.~- Który
14 II,38 | nazwisko jest: Kmicic! Wojewoda cofnął się parę kroków.~- Który
15 III,9 |         błyskawice, iż Witowski cofnął się słowa nie rzekłszy.~
16 III,26|   nowymi wolentarzami zastąpić, cofnął się koło Dospady w granice