Tom, Rozdzial

 1  I,25 |      kawalerze! kanalia w tym kraju żywie bez sumienia i ambicji...
 2 II,2  |           Bóg łaskaw, że wasza mość żywie i zdrowy, choć widzę, ranny.
 3 II,19 |              a otwórzcie tam!~- Kto żywie? - zapytano z murów.~- Swój,
 4 II,20 |             książę wojewoda już nie żywie; inni, że się jeszcze panu
 5 II,21 | wiedzieliśmy, kogo mamy przed sobą. Żywie jeszcze nadzieja, że nie
 6 II,23 |           przeto urazy do niego nie żywię.~To rzekłszy Kmicic zdjął
 7 II,24 |       wyraźnie: - Mój pan, mój król żywie... wolny...~I łzy błysły
 8 II,27 |             opłakiwać: pan Babinicz żywie i jest u nas. On to pierwszy
 9 II,27 |              ale jeśli pan Babinicz żywie, to chyba szczególniejsze
10 II,28 |            w niczym nie powinien, a żywie we mnie nadzieja, iż gdy
11 III,5 |    szturgnął... Pewno go tak, odkąd żywie, nikt w pole nie wywiódł.
12 III,11|             mawiał:~- Umarł Kmicic, żywie Babinicz, a ten niech żywie!~
13 III,11|         żywie Babinicz, a ten niech żywie!~Załoga lubelska poddała
14 III,23|        świętej Żmudzi naszej, gdzie żywie amor patriae i męstwo, nie
15 III,31|         Szczęśliwam, że pan chorąży żywie... przyznaję, bo znać, że