Tom, Rozdzial

 1  I,17 |           we wskazanym kierunku i zdumienie odbiło się na wszystkich
 2  I,25 |     wysuwając się na cal naprzód. Zdumienie, przerażenie, wicher bijący
 3 II,1  |           ogarnął go przestrach i zdumienie.~- Zali ja to wszystko uczyniłem? -
 4 II,2  |         równocześnie przestrach i zdumienie.~- Ha! tacy synowie! - rzekł
 5 II,21 |  wykrzykniku nastała cisza, takie zdumienie ogarnęło słuchających. Wszyscy
 6 II,25 | poznańskiego i rzekł:~- Dla Boga! zdumienie mnie ogarnia... Toż w skarbie
 7 II,28 |      chwilę na obecnych, a widząc zdumienie i milczące twarze zlazł
 8 II,40 |         popróbować?~Sakowicz udał zdumienie.~- Czy my się poddajemy?
 9 III,6 |      potwierdził jego słowa, więc zdumienie odbiło się na obliczu kasztelana.~-
10 III,24|           jenerał, lecz nazajutrz zdumienie jego jeszcze było większe,
11 III,25|           jenerał, lecz nazajutrz zdumienie jego jeszcze było większe,
12 III,26|          brandenburskich ogarnęło zdumienie.~Król Jan Kazimierz nieśmiertelną
13 III,27|          moi nohajcy!~Na te słowa zdumienie odmalowało się w twarzy
14 III,29|          zwiady.~Jakież było jego zdumienie, a w pierwszej chwili i
15 III,30|         wydobył, spojrzał i zaraz zdumienie odbiło się na jego twarzy.~