Tom, Rozdzial

 1  I,14 |       dziś wydaje mi się, żem wonczas był niewinny jak dziecko!~-
 2  I,17 |     pan Zagłoba. - Kto by się wonczas chciał żenić i dzieci płodzić
 3  I,17 |        do ostatniego tchu!" A wonczas król jegomość zapłakał...~-
 4  I,23 |    mam wierzyć? Czy temu, com wonczas słyszał, czy temu, co dziś?
 5  I,23 |   znacznej potęgi stanąć... A wonczas jedni i drudzy, co chcemy,
 6  I,24 |    teraz żywego widzieli. Ale wonczas gotów byłem się bić choćby
 7 II,2  |      Jeżeli się zaś spotkamy, wonczas, choć wy jesteście potężni
 8 II,14 |      ją sobie wbić do środka, wonczas ogień dochodzi do prochów
 9 II,32 |    naciągniono! Gdyby kto był wonczas Chowańskiemu samego księcia
10 II,33 | pamiętasz waćpan, jak to było wonczas, gdyśmy to znad Waładynki
11 II,33 |     Wołodyjowski pamiętał, że wonczas było wcale na odwrót, ale
12 II,34 |  zdarzyło, żeby samo wypadło. Wonczas powiesz jej i zaprzysięgniesz,
13 III,2 |      zabiegał, nie chciał ich wonczas nawet, gdy same go szukały...
14 III,5 |       Stanisława. Fechtów się wonczas od Francuzów i Włochów uczył
15 III,17|   pomogą, obywatele pomogą, a wonczas ogień a miecz! Dotrzymają