Tom, Rozdzial

 1  I,3  |  kołpaczek z czaplim wichrem, wesół był, ochoczy i tak mówił
 2  I,7  |      ziemię. Pan Wołodyjowski wesół był jak szczygieł w pogodny
 3  I,13 |       bo w dzień bitwy będzie wesół z pewnością.~- Toć i lew
 4  I,22 |      dna nie spełni, bom dziś wesół!~- Słyszałaś? - rzekł miecznik.~-
 5 II,22 |  Wracał więc król do Głogowej wesół i zadowolony, tam zaś zwoławszy
 6 II,23 |      przed sobą. Ale król był wesół i pełen dobrej myśli, bo
 7 II,23 |     królowi do serca ów junak wesół, dziarski, do młodego orła
 8 II,24 |    świetlicy.~Król był ciągle wesół, innym odwagi do znoszenia
 9 II,36 |        jeden pan starosta był wesół i kazał dolewać w kielichy,
10 III,1 |    Gustaw przybył do Garbowa, wesół i w dobrym humorze. Już
11 III,1 | umilkł. Karol Gustaw, gdy był wesół, zdawał się być z samej
12 III,1 |  pułki. A on sam, Czarniecki, wesół, dufny?~- Tak dufny, jakoby
13 III,3 |   kontent ze siebie samego, a wesół, że tego jeszcze dnia wspaniałą
14 III,9 |        Pan Czarniecki tak był wesół, że nie tylko się nie rozgniewał,
15 III,23|    Sakowicz przyszedł do niej wesół i pewien siebie, ona zaś