Tom, Rozdzial

 1  I,2  |      wasze! - zawołał Kmicic.~- Święte twoje słowa, Jędrusiu! -
 2  I,17 |         oponował. Co prawda, to święte! Mali hetman wielki, czy
 3  I,17 | najmniej będziem spodziewali.~- Święte słowa waćpana - rzekł Jan
 4 II,5  |   Wołodyjowski.~- Co to, dobre? święte racje! - zawołał Zagłoba. -
 5 II,9  |       kościoły, duchownych i na święte panienki nawet ręce podnoszą.
 6 II,12 |        szwedzka wyszczerbiła te święte mury, tedyby się najzatwardzialsi
 7 II,13 |       wstąpi noga heretyka w te święte mury, nie będzie luterski
 8 II,16 |    próżny! - narażacie siebie i święte miejsce na straszliwą zemstę
 9 II,16 |       ale o miejsce, które jest święte, nie ma co mówić!... a które
10 II,17 |         Millera na wszystko, co święte, na uszanowanie, jakie lud
11 II,17 |        was serce, bohaterskie i święte...~- At, daj pokój! - przerwał
12 II,17 |            przerwał ksiądz.~- I święte - powtórzył Kmicic - ale
13 II,41 | książęcej mości?... Na wszystko święte zaklinam waszą książęcą
14 III,8 |  obietnic i przysiąg brakuje.~- Święte słowa waszej królewskiej
15 III,20|     zabójcze przypadały pod Jej święte stopy, łasząc się jako psy