Tom, Rozdzial

 1  I,19 |    wytchnienia.~Tymczasem doszła doń wieść, że Kmicic zgniótł
 2  I,19 |     Ganchofem, a wieczorem rzekł doń:~- Na własny to domysł zrobił,
 3 II,2  |          rzekł Kmicic wyciągając doń rękę.~- O Jezu! - odpowiedział
 4 II,17 |    swawolnych pragnie wprowadzić doń swą załogę.~Ojcowie odpowiedzieli,
 5 II,17 |         Częstokroć też strzelali doń oblężeni, zawsze bez skutku.
 6 II,17 |  koniecznie go ukarać. Strzelano doń dość długo bezskutecznie,
 7 II,19 |    piastującemu godność, zraziło doń serca i skwasiło do reszty
 8 II,21 |        dodała królowa wyciągając doń rękę.~Pan Andrzej przyklęknął
 9 II,27 |      dojechał do Lwowa, przybyli doń pan Służewski i pan Domaszewski
10 III,9 |          w pień wyciętą. Dotarły doń tylko nieliczne szwadrony
11 III,11|         Po drodze przyłączył się doń Kmicic ze swymi strasznymi
12 III,12|   polskim. Próżno Szwedzi walili doń przez całą noc z najcięższych
13 III,13|   polskim. Próżno Szwedzi walili doń przez całą noc z najcięższych
14 III,15| chwyciwszy go za głowę przywarła doń z całej siły. Druga przyczepiła
15 III,16|           To rzekłszy Wyciągnęła doń rękę, on zaś teraz: przyklęknął;
16 III,16|  kawalerze - rzekła wyciągnąwszy doń rękę.~Oficer nie odwracając
17 III,21|         pewnego dnia, wyciągnęła doń rękę. Młody oficer źle wróżył