Tom, Rozdzial

 1  I,3 |     Kmicic.~- Co my czynimy? to grzech! - szepnęła Oleńka.~- Jaki
 2  I,3 |     szepnęła Oleńka.~- Jaki tam grzech! Daj jeszcze grzeszyć.~-
 3  I,7 |       upomnieć i w pole ruszyć. Grzech w takich terminach próżnować.~-
 4  I,13|     Mieleszko. - Nie mój będzie grzech!~- Protestowałem jako obywatel,
 5  I,17|     rodzicielska władza, której grzech, Rochu, się sprzeciwić...
 6  I,17| zakrzyknął Mirski.~- Już to mój grzech - mówił dalej Roch - że
 7 II,5 |  pamięta jegomość? - to też nie grzech, a choćby był grzech, to
 8 II,5 |        nie grzech, a choćby był grzech, to jegomościn, nie mój,
 9 II,22|       zdrajców się boję, to nie grzech. ~Maria Ludwika uśmiechnęła
10 II,33|        do piekła wysłała, jeden grzech mi był odpuszczony, już
11 II,33|        Tatar na arkan weźmie.~- Grzech pogańskich synów w pomoc
12 II,33|           odzywały się głosy.~- Grzech nie grzech, a taki się przydadzą!~-
13 II,33|         się głosy.~- Grzech nie grzech, a taki się przydadzą!~-
14 II,37|    serca przycisnął, największy grzech odpuścił. Radość tę sprawił
15 II,38|    serca przycisnął, największy grzech odpuścił. Radość tę sprawił