Tom, Rozdzial

 1  I,15 |       A przecie warto nad tym dowcip wysilić! Zali mamy gnić
 2  I,18 |          Widzę, że się i twój dowcip na coś przyda.~- Słyszysz
 3  I,25 |       choć tydzień temu na ów dowcip zdobył, można by było poprobować.
 4  I,25 |    zgadało się!~- Bystry masz dowcip, kawalerze, bo to szczera
 5  I,25 |        W tym koniu człowieczy dowcip... Niechże wasza książęca
 6 II,5  |      nie wyjdziesz. Żeby twój dowcip wart był twojej szabli,
 7 II,19 |  najlichsze stworzenie ma ten dowcip, że nieprzyjaciela od swojego
 8 II,28 |     nie powie, tego ci własny dowcip nie podszepnie. Prawda jest!
 9 II,35 |   książę nie tylko ma pojętny dowcip i trafny sąd o wszystkim,
10 III,2 |    jego obyczaje, skłonności, dowcip i fantazję.~Jan Sapieha,
11 III,2 |        Od tej pory tak mu się dowcip zaostrzył, że i najbliżsi
12 III,5 |        ale i sztuki wojennej. Dowcip miał z przyrodzenia trochę
13 III,8 |   tylko rękę miał ciężką, ale dowcip jakoby z ołowiu, co się
14 III,22| ostatnich czasach zjełczał ci dowcip do reszty.~- Zawsześ miał
15 III,22|     do reszty.~- Zawsześ miał dowcip w piętach i dlatego takeś