Tom, Rozdzial

 1  I,1  |    Andrzeja, słyszała jeszcze jego śmiech szczery, wesoły, w oczach
 2  I,10 |       wołać ze wszystkich stron.~I śmiech ogromny jak grzmot rozległ
 3  I,17 |           ucieknie, ale jeszcze na śmiech i na konfuzję człeka na
 4  I,22 |        zaczerwienionych twarzach i śmiech wstrząsał ich ciała, odbijał
 5  I,22 | odpowiedziało mu już milczenie ani śmiech - owszem, kilkadziesiąt
 6 II,4  |            wąsy gryzł, bo go pusty śmiech brał; więc twarz mu drgała,
 7 II,18 |            na owe mury, i chwilami śmiech pusty go brał.~I jak sam
 8 II,18 |     rozśmiał się cicho, ale był to śmiech tak straszny i szczery,
 9 II,19 |            rzekł:~- Ratować honor!~Śmiech krótki, urywany, podobniejszy
10 II,36 |       parol święta rzecz!~- No! na śmiech jeno mówię... Nie potrzebujesz
11 II,36 |         musieli w lasach zapaść, i śmiech pusty go brał. Chwilami
12 III,3 |         opierali się o sąsiadów, i śmiech brzmiał ciągle. Forgell
13 III,14|          wszyscy. Jak mi Bóg miły, śmiech brał, bo zupełnie tak było,
14 III,15|         żołnierzy, tłum cały, lecz śmiech, jak zaraza, udzielił się