Tom, Rozdzial

 1  I,5  |       zaświecił, zdało mu się, że powieki nieszczęsnego zadrgały trochę
 2  I,11 |       miodu w gąsiorku ubywało, i powieki ciężyły mu coraz bardziej -
 3  I,18 |  waszmościów nie widzę, bo mi się powieki zamykają...~- Mości panowie -
 4 II,4  |     Widział teraz przez zamknięte powieki, tak jakby na jawie, tę
 5 II,4  |   wysokość i przez jedno mgnienie powieki patrzyli sobie oko w oko -
 6 II,8  |    purpurowym rumieńcem, spuściła powieki i odsunęła się nieco, bo
 7 II,21 |       królewskie były wilgotne, a powieki zaczerwienione. Rzekłbyś,
 8 II,27 |     okrutny, miłościwy panie, aże powieki do jagód przymarzają!~-
 9 II,29 |        się do trupa, przymknął mu powieki, za czym zdjął z pancerza
10 II,41 |      świetle świecznika. Książęce powieki poczęły się otwierać leniwie,
11 III,8 | Czarnieckiego. Nagle, podniósłszy powieki, spojrzał na pana Michała
12 III,30|       przeliczyć. Potem przymknął powieki i długo siedział bez ruchu.
13 III,32|       kościele, lecz przymknąwszy powieki, łowił uchem jej oddech.~-
14 III,32|       wsparł o stallę i przymknął powieki jakoby w omdleniu.~A wszystkie