Tom, Rozdzial

 1  I,20 |     dokoła, napełniły jego serce otuchą, choć może pan Andrzej sam
 2  I,25 |      więc jechał dalej z większą otuchą w sercu, rozdzielając duszę
 3 II,11 |    wielką napełniły pana Kmicica otuchą i przez trzy dni nie wychodziły
 4 II,11 |         Kmicic dawno nie zaznał, otucha, której na próżno szukał,
 5 II,13 |          poklękali wkoło murów i otucha zaraz spłynęła w ich serca.
 6 II,19 |        nie wystąpił. Przeciwnie, otucha poczęła wstępować w serca,
 7 II,19 |         zwątpiliście o Jej mocy?~Otucha i nadzieja wróciły już do
 8 II,19 |      dzwonów i dzwonków. Wesele, otucha i wielki spokój były w tych
 9 II,29 |        najwięcej winien.~I jakaś otucha wstąpiła mu do piersi, jak
10 II,37 |      gdzie się dzieci rodzą, tam otucha umrzeć nie może.~Kmicic
11 II,38 |      gdzie się dzieci rodzą, tam otucha umrzeć nie może.~Kmicic
12 III,2 | szczęśliwego końca mógłby z całą otuchą wyglądać. O Zamościu różne
13 III,10|         chórem rycerze.~I wielka otucha wstąpiła im do serc, choć
14 III,20|         wszystkie serca wstąpiła otucha, wszystkie źrenice zapałały