Tom, Rozdzial

 1  I,1  |        Ratujcież mnie, wszyscy święci, bo nie usiedzę!~- Nie trzeba
 2  I,1  |     nie widziała. Niech im kat świeci! Oficyjerowie - wszystko
 3  I,25 |      kwaterą stanął - gdy wtem święci Pańscy zesłali jakowąś chorągiew.
 4 II,3  |      karkach siedzą.~- Wszyscy Święci Pańscy!... Co wasza miłość
 5 II,11 |      Andrzej - a co się to tak świeci?~- Kościół jasnogórski! -
 6 II,19 | światłość wiekuista niechaj mu świeci!" - odpowiedział jeden chór
 7 II,23 |         gdy wjeżdżam, druga mi świeci...~I znowu nastało milczenie,
 8 II,26 |      gdy mu nadzieja zbawienia świeci, a przy tym i modlitwy mogą
 9 III,1 |    najwyższe miejsce zajmuje i świeci najmocniej. Niebo było pogodne,
10 III,9 |     Księżyc mi w samą gębę tak świeci, że aż do brzucha zagląda,
11 III,20|   chrześcijaństwa, gdy jeszcze święci chodzili po świecie, świadcząc
12 III,23|         Ratujcie mnie, wszyscy święci! - powtarzała łkając Anusia.~
13 III,26|   światłość wiekuista niech mu świeci...~- Na wieki wieków! -