Tom, Rozdzial

 1  I,4  |        podłogę; na twarz Oleńki biły ciemne rumieńce, a Józwa
 2  I,7  |   odpowiedzi. Serca laudańskich biły niespokojnie.~- Na szable? -
 3  I,8  |         wypada. Bodaj mnie kule biły, bom po grubiańsku postąpił.
 4  I,10 |         się z łoskotem. Pioruny biły w ziemię, jeszcze śniegiem
 5  I,18 |       zadem do kup walczących i biły w nie kopytami.~Pan Wołodyjowski,
 6 II,12 |        a litanią tłumy milkły i biły czołem w ziemię lub rzucały
 7 II,14 |        zdrętwiały; dzwony tylko biły dalej. Lecz w ciszy zabrzmiał
 8 II,19 |        miejscu. Wszystkie serca biły niespokojnie.~Książę Heski
 9 II,19 |  otwarte; jeno wszystkie dzwony biły, biły, biły... a owe głosy
10 II,19 |     jeno wszystkie dzwony biły, biły, biły... a owe głosy tryumfu
11 II,19 |    wszystkie dzwony biły, biły, biły... a owe głosy tryumfu leciały
12 II,25 |       oczy ćmił, takie od niego biły blaski.~Był to mąż w sile
13 II,25 |       pokryły się dymem, dzwony biły jakby na pożar. Dziedziniec,
14 II,30 | polskich, ruskich i ormiańskich biły nieustannie, zwiastując
15 II,31 | polskich, ruskich i ormiańskich biły nieustannie, zwiastując
16 III,21|       na niego z ochoty na krew biły. Siła ja godnych kawalerów
17 III,32|     siebie w milczeniu, a serca biły im tak, że je słyszeli oboje