Tom, Rozdzial

 1  I,12 |      przegrał, że do Krakowa chce umykać, a stamtąd do cudzych krajów,
 2  I,17 |         do pomocy, a jakby chciał umykać, to mu w łeb palcie.~- Ugniotę
 3  I,26 |       Siedźże spokojnie na koniu, umykać nie probuj!~- Nie dbam,
 4 II,1  |           jak swoje i z rabunkiem umykać. Łup był cenny i konie bardzo
 5 III,1 |           rozsypkę i ku Wieprzowi umykać poczęły. Więc pan Czarniecki
 6 III,4 |         zawrócili konie i poczęli umykać bezładną kupą.~- Naprzód! -
 7 III,9 |  szwedzkie i tłum bezładny począł umykać ku głównej armii.~Chorągwie
 8 III,24| przedostał się poza nią i zamiast umykać co duchu, szedł im na oczach
 9 III,25| przedostał się poza nią i zamiast umykać co duchu, szedł im na oczach
10 III,27|          nie mogły dość spiesznie umykać i tylko zasłaniały goniących
11 III,27|        sam go tylko goni, zamiast umykać dalej, zatoczył koło i z
12 III,29|      wataha wykręca w prawo chcąc umykać ku swojej piechocie.~Płot