Tom, Rozdzial

 1  I,2  |   jaśniejszy.~- Do dwóch razy sztuka!~- Nie!... dawaj mnie! -
 2  I,9  |      przyznaję, że niemała to sztuka.~Tu pan Kmicic uśmiechnął
 3  I,14 |       a ty nie giń, bo to nie sztuka, ale ratuj kraj: broń województw
 4 II,2  | skończyć; pomyślą, że to nowa sztuka, a od jakiegoś Babinicza
 5 II,13 |   Góra, jakkolwiek z natury i sztuką wzmocniona, liczyła się
 6 II,21 |    rana musiał ostygnąć.~- To sztuka, co swego nie daruje! Więcej
 7 II,39 |    nie łżeli on?~- To ambitna sztuka! On i księciu wojewodzie
 8 III,7 |     bowiem, najmniej nawet ze sztuką wojenną obznajmiony, rozumiał,
 9 III,10|    jest wojennik wielki i nie sztuka z nim przegrać. A wyście
10 III,22|    Babinicza... Do dwóch razy sztuka! Przezwał się wisielec.
11 III,24|       dachem, alias w głowie. Sztuka wojenna także na fortelach
12 III,25|       dachem, alias w głowie. Sztuka wojenna także na fortelach