Tom, Rozdzial

 1  I,10 |      możesz! możesz! - powtórzył skwapliwie po kilkakroć Radziejowski.~-
 2  I,10 | personatów" do środka. Ci weszli skwapliwie, za nimi wdarło się kilku
 3  I,13 | książęcej mości należał - odparł skwapliwie młody rycerz - ale racz
 4 II,4  |          Rzędzian zaś przyjął go skwapliwie i rzekł:~- Dziękuję pokornie
 5 II,9  | przysięgą nie tyle ochotnie, ile skwapliwie, bo opornym rozmaite groziły
 6 II,9  |     poczęła wypytywać ciekawie i skwapliwie:~- Toś waćpan z Prus Książęcych?...
 7 II,9  |    wdzięczyli się do najeźdźców, skwapliwie podtrzymując ich dobry humor.
 8 II,15 |     garnki i dzbany.~Chwycili je skwapliwie żołnierze i wkrótce wzdłuż
 9 II,17 |            I gdy ksiądz Kordecki skwapliwie usunął świecę, pan Andrzej
10 II,27 |    piśmie. Jan Kazimierz chwycił skwapliwie za list, który mu Krzysztoporski
11 II,28 |       rozłupał, lecz pan Zagłoba skwapliwie go za garść uchwycił i w
12 III,28|          dlatego chwycił się tak skwapliwie rady panny Aleksandry, że