Tom, Rozdzial

 1  I,6  |         się z wołaniem ludzkim o litość; po lasach bowiem, po polach
 2  I,7  |  stajniom; rozległy się krzyki o litość. Szlachta triumfowała.~Ale
 3  I,21 |        obcego mieć można, prosta litość, którą dla każdego mieć
 4  I,22 |   wybladła jak po chorobie; więc litość ją wzięła głęboka, łzy jej
 5 II,15 |           rozdzierające prośby o litość wzmagały zamieszanie.~Gdy
 6 II,16 | Kordeckiego z prośbami, aby miał litość nad ich dziećmi, nad świętym
 7 II,18 |  straszny ból i nieme błaganie o litość, z zatkanych ust wydobywały
 8 II,21 |   gorącej duszy junaka. Skrucha, litość i cześć oddech zaparły mu
 9 III,6 |   wyciągnął, żaden nie zawołał o litość.~Wtem w zamęcie rozległy
10 III,14|   honorowym człekiem będąc, czuł litość dla nieszczęść damy, a uwielbienie
11 III,26|         wojny. Kto polską mową o litość umiał prosić, ten z rozkazu
12 III,31|   Czarnieckim w prochu żebrali o litość.~Oddamy broń, oddamy miliony! -