Tom, Rozdzial

 1  I,5 |     urazy, jeno ból w sercu...~Księżyc wytoczył się już wysoko
 2  I,5 |      Naokół był wielki spokój. Księżyc świecił pogodnie, niebo
 3  I,5 |     okrzyki:~- Bij! morduj!...~Księżyc dosięgnął właśnie najwyższej
 4  I,7 |      wieczora, noc jasna, lubo księżyc jeszcze nie zeszedł. Ci
 5  I,7 |    Było już dobrze po północy. Księżyc wypłynął wreszcie na niebo
 6 II,1 |       znów widniej, bo zeszedł księżyc w pełni. Nagle Soroka jadący
 7 II,15|   szereg począł zawracać. Wtem księżyc oświecił nieco brzeg chmury
 8 II,17|  rozpatrywał jak astrolog. Ale księżyc jasny, rozświecający śnieg,
 9 II,42|  dragonii, w pień wycięto.~Gdy księżyc wychynął się znów zza chmur,
10 III,9|         że gwiazdy to kasza, a księżyc sperka. Na psa taka wojna!
11 III,9| senność nozdrzami wyparsknę... Księżyc mi w samą gębę tak świeci,
12 III,9|          Skoro wuj myślisz, że księżyc sperka, to go wuj zjedz! -