Tom, Rozdzial

 1  I,3  |    suknię.~- Nie sprostałabym ja waćpanom w wymowie - rzekła - ale
 2  I,4  |         karać, co by się łatwo i waćpanom przytrafić mogło, gdybyście
 3  I,10 |   wojewodę w ukłonie, dodał:~- A waćpanom w to graj!~I oddalili się
 4  I,12 |     pytał Zagłoba.~- Owóż trzeba waćpanom wiedzieć, że przed dwoma
 5  I,12 |         moje imię tak było znane waćpanom, jak hostibus jest znane.~-
 6  I,13 |         panu to mówię, ale radzę waćpanom jadło przeżegnać, bo strzeżonego
 7  I,20 |      zacząłem czytać... To mówię waćpanom, aż mnie zmroczyło, jakoby
 8 II,19 |          zginął, więc teraz mogę waćpanom powiedzieć: to był Kmicic!~-
 9 III,14|        lutni grywał. A tu powiem waćpanom, co rzetelnie myślę: kat
10 III,14|       Hassling. - Chciałem tylko waćpanom, wytłumaczyć, dlaczego w
11 III,14| najważniejsza rzecz, jaką miałem waćpanom powiedzieć! - dodał pospiesznie.~