Tom, Rozdzial

 1  I,13|  ciemności, jakie obsiadły jego umysł, i próżno pytał sam siebie,
 2  I,14|     nikt nie przypuszcza, czego umysł zwyczajnego człeka objąć
 3  I,14|     mość! - zakrzyknął Kmicic - umysł objąć tego nie może, głowa
 4  I,17|        uczyniło mu się jasno, a umysł stał się jasny.~- Zleź no
 5  I,25|     była jego żywiołem, chociaż umysł bystry i giętki zarówno
 6 II,10|      miałem jeszcze rude wąsy i umysł cielesnymi humorami zaćmiony,
 7 II,21|         tak dalece serce jego i umysł były osobą królewską zajęte.~-
 8 II,23|       naturze Jan Kazimierz, że umysł jego łatwo przechodził od
 9 II,29|        nogi i ręce ziębły, lecz umysł, mimo chwilowych obłędów,
10 III,2|      pytać oficerów, ale i jego umysł, i wszystkie zajęte były
11 III,3| wyniosły waszej książęcej mości umysł i do układów go skłonią.~