Tom, Rozdzial

 1  I,9  |       żegnać się, a Kmicic nie puszczał, dziękował i winem chciał
 2 II,11 |       wołać Sorokę, by mu krew puszczał. Lecz tymczasem poczęło
 3 II,23 |        który tak silnie w górę puszczał, że prawie go widać nie
 4 II,24 |  jednego!" - powtarzał sobie i puszczał płytkie żelazo na głowę
 5 III,1 |   zapadłszy w głuchych lasach, puszczał ich naprzód, tak iż oni
 6 III,9 |        zatrzymał nieco konia i puszczał je mimo siebie tak, aby
 7 III,9 | Szandarowskim:~- W nich!~I tak puszczał jedną za drugą, póki wszystkich
 8 III,23|        stało i nie stanie. Nie puszczał ich książę z Taurogów, prawda,
 9 III,23|  leśnych osaczników mogli. Nie puszczał ich i dlatego, że pannę
10 III,23|  przykładu ucinać prawe ręce i puszczał do domów wolno.~Groza jego
11 III,31|   miecznik z samą tylko Oleńką puszczał się na objazdy, bo Anusię