Tom, Rozdzial

 1  I,4 |      taki z Butrymów spojrzał posępnie spode łba, ale ustąpił;
 2  I,5 |       za życzliwość! - odparł posępnie Kmicic. - Ale to stało się
 3  I,11|      są znaki - rzekł w końcu posępnie Jan. - Dawniej na dziesięć
 4  I,12|    nie można wierzyć - odparł posępnie Stanisław Skrzetuski. -
 5  I,12|   zapadł, a rycerze siedzieli posępnie, brzemieniem strasznych
 6  I,12|    lepszego doczekali - mówił posępnie pan Jan.~- Nie odetchnę,
 7  I,13| ucztach, a szczyt jej milczał posępnie lub szeptał rzadkie słowa,
 8  I,14|   można być pewnym - pomyślał posępnie książę. - Wszyscy oni przejdą
 9 II,8 | Wszelako... - tu zamyślił się posępnie książę Janusz.~- Wszelako
10 II,36|  obiadu, który upłynął bardzo posępnie. Anusia miała czerwone oczy;
11 III,1|        Przez czas jakiś dumał posępnie. Miałożby zwycięstwo pod