Tom, Rozdzial
1 I,1 | jakby rozbudzona ciszą, która następowała po okrzykach
2 I,1 | potędze oponować, przed którą sam hetman wielki musiał
3 I,1 | to domu naszego przyjaźń, którą waćpan szanować musisz.
4 I,1 | mego porucznika, czyniła; która teraz kawalerską śmiercią
5 I,2 | wytrzeszczonymi oczyma na tę zabawę, która do napadu tatarskiego była
6 I,3 | wedle mody w Smoleńskiem, którą od dalszych sąsiadów Smoleńszczanie
7 I,3 | chędogie i gładkie." A co na którą spojrzał, to mu zaraz wszystkie
8 I,4 | tedy przyjechali do panny, która przyjęła ich wdzięcznie,
9 I,4 | wyniosła, zupełnie inna od tej, która ich witała po raz pierwszy
10 I,4 | do karczmy zwanej Doły, która leżała na pół drogi między
11 I,5 | zapanować nad radością, którą jej sprawiło jego przybycie.
12 I,6 | kto, to panna Aleksandra, która najbliżej go poznała, wiedziała
13 I,6 | odwołała zbrojną czeladź, którą na strażę do Wodoktów była
14 I,7 | a potem do "panienki", która jeszcze mniej myśląc, stanowczo
15 I,8 | tym nagłym postanowieniu, która mu się nie podobała. Oto
16 I,8 | doskonale; bo pominąwszy pannę, którą przez ten czas inny wziąść
17 I,8 | jeszcze do stajenki, przed którą dwóch czeladniczków jego
18 I,8 | pory mam tam wioszczynę, którą teraz nieprzyjaciel zajął,
19 I,8 | kazano mi jechać, armatę, która tam przyjdzie, odebrać;
20 I,9 | już tam znam jedną pannę, która ci nagrodę za życia obmyśli.~-
21 I,10 | się ku Wielkopolsce, na którą burza najpierw mogła się
22 I,10 | Prus i samej Wielkopolski, która w wojnach ostatnich wcale
23 I,10 | choć Bóg jeden wie teraz, która burza groźniejsza.~- Ale
24 I,10 | przyszli, to inna materia, na którą jako obywatel odpowiadam:
25 I,10 | okrzyki brzmiały wzdłuż ulicy, którą orszak posuwał się z wolna
26 I,10 | bośmy niewinni tej krwi, która będzie przelaną...~I tak
27 I,10 | żołnierskiej cierpliwości, którą tylko praktyka wyrabia.
28 I,10 | promieniami słońca droga, którą przechodziły szwedzkie chorągwie,
29 I,10 | omieszkam, ręczy za to krzywda, która mnie od Jana Kazimierza
30 I,10 | spoglądali z dumą na szlachtę, która zarzucała ich pytaniami:~-
31 I,10 | tyle krwi szlacheckiej, która jutro może być przelaną?~
32 I,11 | w szeroką bliznę, przez którą było widać kość czaszki.~
33 I,11 | przezywany Suchą Drogą, którą królowie jeździli na łowy.
34 I,12 | domu, nie dla ojczyzny, która więcej od Radziwiłłów znaczy
35 I,12 | elektorówny brandenburskiej, za którą ojciec jego nieboszczyk
36 I,12 | Wiśniowieckiej respektową była, z którą to nieboszczyk pan Podbipięta -
37 I,12 | była kopuła jako czapka, w którą kiedyś jak trzasło, tak
38 I,12 | król uciekł z Warszawy, którą bez obrony zostawił. Dziś,
39 I,12 | hostibus w imię tej matki, która nas wszystkich wykarmiła.
40 I,12 | Billewiczówna...~- Ta, która ci dała rekuzę?~- Tak jest.
41 I,13 | żołnierzy i owa szlachta, którą tak niedawno jeszcze Jan
42 I,13 | nich ukochanych rysów tej, która w tej chwili zajmowała całą
43 I,13 | robota pana Herakliusza, która się popsowała.~- Służę waszej
44 I,13 | mienił. Kmicic wiódł Oleńkę, która leciuchno wsparła ramię
45 I,13 | weszli do sali jadalnej, która wyglądała jak cały gmach
46 I,13 | Oleńkę Billewiczównę, za którą siedział Kmicic. Panna Elżbieta
47 I,13 | niewiastę kochaną, a co na którą spojrzę, to już tam inny
48 I,14 | że wówczas i umowa, nad którą w skrytości tyle pracował,
49 I,14 | zwycięską potęgą, przed którą niedawno jeszcze drżały
50 I,14 | dzieje z tą Rzecząpospolitą, która niegdyś światu przegrażać
51 I,14 | jeśli ja odrzucę tę koronę, którą mi Bóg i fortuna na głowę
52 I,14 | tej koronie cierniowej, którą mi na głowę włożono, żadnego
53 I,14 | przepaść, odtrąćcie rękę, która go zbawić może, i na sąd
54 I,15 | nadworną chorągiew piechoty, którą Oskierko dowodził. Okrutnie
55 I,15 | zaciągnął tę chorągiew, z którą teraz przeciw ojczyźnie
56 I,16 | Mieleszki oraz Charłampa, która połączyła się z nimi, zalegli
57 I,17 | tylko tłuszczą niesforną, która rozproszy się przed grozą
58 I,17 | rozciągnął się na słomie, którą wóz był wyładowany.~Pan
59 I,17 | Upicie stoi moja chorągiew, o którą książę, widać, obawiał się,
60 I,17 | toż to niesłychana rzecz, która się od początku świata nie
61 I,17 | gęby w Rzeczypospolitej, która by jego imienia nie powtarzała.~-
62 I,17 | zwaną Sałtuwes-Kałnas, pod którą wznoszą się Szawle. Po drodze
63 I,17 | utworzyli jakoby jedną kulę, która przewracała się na gościńcu.~
64 I,17 | Sapieże większą siłę, z którą snadniej będzie mógł coś
65 I,18 | w ścieśnionej kolumnie, która trafiwszy na słabszą już
66 I,18 | szlachcica wstyd, to jest hańba, którą obmyć musisz, inaczej wyprę
67 I,19 | na Litwie wojna domowa, która, obok dwóch najazdów w granice
68 I,19 | chorągwi Niewiarowskiego, która nie idąc za przykładem swego
69 I,20 | zajeżdża do narzeczonej, która przyjmie go z błyszczącymi
70 I,20 | stanie załoga książęca, która będzie substancji waścinej
71 I,20 | jednej duszy nie znajdziesz, która by się za tobą ujęła. Raz
72 I,20 | się pewnie za tę duszę, która przed sąd boski idzie...~-
73 I,20 | miecznika dźwigającego Oleńkę, którą był znalazł leżącą bez zmysłów
74 I,20 | czasie wrócił z krewniaczką, która nie tylko siły odzyskała,
75 I,20 | też i trochę gotowizny, którą bym też chciał na wóz zabrać.
76 I,21 | lecz prosta życzliwość, którą nawet dla obcego mieć można,
77 I,21 | mieć można, prosta litość, którą dla każdego mieć trzeba?
78 I,22 | się pójść na ową ucztę, którą hetman dla swych ludzi wyprawił.
79 I,22 | rogatej, rycerskiej fantazji, którą można było chyba razem z
80 I,22 | poczerwieniał cały jak panna, którą dziewosłębią, ale zmiarkowawszy,
81 I,22 | widok twarzy hetmańskiej, która mieniła się jak tęcza.~Radziwiłł
82 I,23 | musi stawać i miarkować, w którą mu stronę iść należy...
83 I,24 | to prawda, i wina moja; którą wyznawam... i o przebaczenie
84 I,25 | chłopów, gdyż szlachta, która nie zdołała dotąd z lewego
85 I,25 | całe gromady, a szlachta, która nie mogła oręża dźwigać,
86 I,25 | nie niespodziewana pomoc, która jakoby z nieba im spadła.~-
87 I,25 | Widocznie szedł tąż samą drogą, którą kilka dni temu przeciągnął
88 I,25 | jego szczególnej postawy, którą gdy raz ktoś ujrzał, na
89 I,25 | ciekawością jego twarzy, którą odbijało zwierciadło, a
90 I,25 | tej chorągwi zbuntowanej, która koło nas przechodziła. Będzie
91 I,25 | jakoby z wody wyszedł. A w którą stronę ruszymy?~- Ruszymy
92 I,26 | przesłonięci tumanem pary, która buchała z rumaków.~Książę
93 I,26 | nastała chwila milczenia, którą przerwał pierwszy książę:~-
94 I,26 | łatwo takowej imprezy, na którą bym się nie ważył, a masz
95 I,26 | posłuszeństwie moją chorągiew, która tam teraz została, bogdaj
96 II,1 | bandażów - owszem, zimna woda, którą wachmistrz obmywał ranę,
97 II,1 | w ciemności, tęż samą, z którą Soroka i smolarz wyszli,
98 II,2 | niezmiernie naprzód dolna warga, która gdy mówił, zachodziła mu
99 II,2 | stanie na kwaterach, ta, która ostatnio tędy ze Żmudzi
100 II,2 | zniknął we drzwiach komory, która widocznie była składem wszelkiego
101 II,2 | to jest moja własna krew, którą piszę. Listy W. X. Mości
102 II,2 | wyjście, jakaś wąska ścieżka, która mogła na gościniec wyprowadzić.~
103 II,3 | intencją moją wzgardzić, która jeżeli nie jest szczera,
104 II,3 | miłość z taką robotą jedzie, która ma zostać tajemna, to lepiej
105 II,4 | od bawiącej tam szlachty, która przed Szwedami pod moc elektorską
106 II,4 | mniej więcej tą samą drogą, którą jechał teraz Kmicic, i zatrzymał
107 II,4 | i tę przeszłość krótką, która jak sen minęła. Gdy przed
108 II,4 | Rzędzian - to szlachta, która z końmi na jarmarki jedzie.~-
109 II,6 | owa szlachta wielkopolska, która przed kilku miesiącami miała
110 II,6 | ludzkich powiedzieć: "Jam jest, która się światła nie wzdragam,
111 II,6 | ich dosyć. Ta szlachta, która do Prus uciekła przed Szwedami
112 II,6 | ziemi widzkiej na Mazowszu, która także nie widziała dotąd
113 II,6 | Przenajświętszej Patronki naszej, która o te bezeceństwa w słuszną
114 II,6 | nasza krew jagiellońska, która tułać się musi... oto...
115 II,6 | ozdoba, to jest uczciwośc, która z duszy płynąc, odbijała
116 II,8 | francuskiej. Billewiczówna, która wiedziała o jego przyjeździe,
117 II,8 | długie spojrzenie na Oleńkę, która udając, że nie słyszy, poczęła
118 II,8 | dobrodziejkę, że ta szlachcianka, która Radziwiłłową zostanie, nawet
119 II,8 | zuchwalstwem tej panny, która śmiała młodemu księciu fałsz
120 II,9 | temu przysyłano egzekucję, która w trójnasób tyle brała.~
121 II,9 | rządzić zacznie.~Szlachcie, która odstąpiła własnego monarchy
122 II,9 | własnego monarchy i ojczyzny, która przedtem, niedawno jeszcze,
123 II,9 | absolutum dominium dąży, która sprzeciwiała mu się we wszystkim,
124 II,9 | włóczyły się gromady szlachty, która piła wraz z rajtarami i
125 II,9 | nieszczęśliwa - myślał sobie - która się utratą prowincji jakowej
126 II,10 | Nawet z ową szlachtą polską, która bawiła w mieście i zajmowała
127 II,10 | prawego pana niż szlachta, która wraz z urodzeniem powinna
128 II,10 | masz potęgi, powtarzam, która by się im dziś oprzeć mogła!~-
129 II,11 | zejdzie, z tej właśnie, którą mu Oleńka ukazała, to dziewczyna
130 II,11 | kompasji dla tej potęgi, która w oczach naszych upadła,
131 II,11 | miałbym pogardzać służbą, o którą oni sami się proszą?~Lisola
132 II,11 | jego umyśle w jedną istotę, którą Wrzeszczowicz uprowadzał
133 II,12 | mógł ich mowę wyrozumieć, którą ja z dzieciństwa znając
134 II,12 | jak widok czci dla Tej, która głowę węża starła... A teraz
135 II,13 | zgaszą światła, jako ta noc, która się dziś zbliża, bożemu
136 II,13 | Kmicic - żeby nie pokora, którą mam na spowiedzi nakazaną,
137 II,13 | Toż i my mamy królewską, którą nam dobrowolnie nadesłano,
138 II,13 | Matka Najwyższego Boga, która natchnęła piersi nasze żądzą
139 II,13 | rzekł ksiądz Kordecki - którą nam Bóg przez usta starej
140 II,14 | zależy na owej szlachcie, która się tak łatwo poddała, na
141 II,14 | twierdzy, i o tej godzinie, która miała nadejść, chwilami
142 II,14 | natomiast owa trwoga duszna, z którą polskie sprzymierzone chorągwie
143 II,15 | salwę-gwardię królewską, którą od razu zamknął mu usta.
144 II,15 | na ostateczną odpowiedź, którą zakonnicy obiecali przesłać
145 II,15 | Obecni zauważyli, że ręka, którą trzymał perspektywę przy
146 II,15 | mgły zimnej a przenikliwej, która zbijała się miejscami jakoby
147 II,15 | szańcami a główną armią, która stała dalej. Najprzenikliwszy
148 II,15 | wiedząc, gdzie się obrócić, w którą stronę uciekać. Niektórzy,
149 II,15 | wysławiając swoje męstwo i klęskę, którą nieprzyjacielowi zadali.~
150 II,15 | od krwi lepią; ale jeśli która z młodszych w gębę zechce,
151 II,16 | zbliżające się do kwatery, którą zajmował.~Byli to nie ci
152 II,16 | księdza Kordeckiego, na wagę, którą tenże do układów przywiązywał,
153 II,16 | się wedle tej propozycji, którą ci uczyniłem? Nie będziesz
154 II,16 | stoi, z wyjątkiem Żmudzi, którą Pontus ogarnął...~- Chwała
155 II,16 | bok moją szarżę poselską, która się za bramą i bez tego
156 II,17 | surowa was czeka za to kara, która innym posłuży za przykład.
157 II,17 | oficerom, że z tą siłą, która klasztoru broni, nie ich
158 II,17 | obradowała nad wycieczką, którą pan Czarniecki doradzał,
159 II,17 | gotową maszynę oblężniczą, którą już przytaczano ku murom.
160 II,17 | nimi nie gorsze od tej, którą zamierzam; jakże to możecie
161 II,17 | nawet rzewliwość nie ima, która w podobnej okazji powinna
162 II,18 | dostać się do otworu armaty, która wznosiła się wysoko nad
163 II,18 | chwycił chciwie manierkę, którą stary mu podał, i wychyliwszy
164 II,19 | udzielenia, chyba taką, z którą lepiej się pierwszemu nie
165 II,19 | wskórać przeciw fortecy, pod którą nas namówiłeś.~- Tak więc
166 II,19 | iż w fortecy jest partia, która od dawna poddać się pragnie,
167 II,19 | owa partia w klasztorze, która dawno się chce poddać, pod
168 II,19 | nim brała, skąd ta odwaga, którą wszystkich przewyższał!
169 II,19 | obawie jakowej zasadzki, którą noc mogła ułatwić, lecz
170 II,19 | nie było owej kolubryny, która sama jedna mogła pokruszyć
171 II,19 | tej dziękczynnej pieśni, którą wśród uniesienia i płaczu
172 II,20 | zdrajcy Prackiego starł, która Szwedom służyła, i samego
173 II,20 | wojskami i nad szlachtą, która szwedzkiego panowania nie
174 II,20 | zdarzyło, i tym, gdzie jest ta, którą pokochało jego serce, i
175 II,20 | raz spotykano szlachtę, która mając dość Szwedów jechała,
176 II,20 | wilia do powszechnej wojny, która w niektórych miejscach już
177 II,20 | krwi, z tłumu w "partię", która już stałą rozpoczynała wojnę.
178 II,20 | tysiącami niezrównanej jazdy, która przy pierwszym nieprzyjacielskim
179 II,20 | oddziały w Wielkopolsce, która jak najpierwsza się poddała,
180 II,21 | potężnych królów, gorycz, którą tak obficie napawali go
181 II,21 | waszmość pana - odrzekł - która jak tuszę, musi być znaczna...
182 II,21 | nie masz takiej godności, która by pozwalała szlachcicowi
183 II,21 | ze czcią dłoń królowej, która go jeszcze pogładziła jako
184 II,21 | też samej nawet królowej, która nieustraszonej odwagi będąc,
185 II,22 | wyrzec wszystkiego: sławy, która się przed nim otwierała,
186 II,22 | się na tajemną obradę, na którą i Kmicic, za przyczyną królewską,
187 II,22 | bliżej przy tym na Ruś, która od zajęcia nieprzyjacielskiego
188 II,22 | ale przeciw onej swawoli, która własnymi rękoma własną ojczyznę
189 II,22 | może. Jakaż to wolność, która jednemu przeciw wszystkim
190 II,22 | radością, głównie królowa, która od dawna i usilnie nad wprowadzeniem
191 II,23 | szczerbę od szabli noszę, którą szczerbą mało dusza ze mnie
192 II,23 | zginie cała Rzeczpospolita, którą ty jeden, miłościwy panie,
193 II,23 | ukochaną, a tak niewdzięczną, która w chwili klęski schronienia
194 II,23 | lecz on spoglądał na łunę, która odbijała się w jego źrenicach,
195 II,24 | śniegami okrytą przestrzeń, która tak wydawała się szeroką,
196 II,24 | pomoc boska, oto Opatrzność, która czuwa nad majestatem.~Następnie
197 II,24 | słyszeli także o bitwie, którą podjazdy te stoczyły z jakimś
198 II,25 | losy ze Śląska wyjechał, którą obawę początek podróży jeszcze
199 II,25 | chwilową odmianą fortuny, która wprędce zmienić się musi.~
200 II,25 | zmienić się musi.~Do uczty, która po wypoczynku nastąpiła,
201 II,26 | Kmicic jął szarpać kołdrę, którą był okryty, lecz król przerwał
202 II,28 | odparł:~- Za co by się tam która miała na mnie zawzinać,
203 II,28 | ona nieszczęsna modestia, która mi kazała buławę panu Sapieże
204 II,28 | Jakże jej tam imię? Ta, z którą nieboszczyk Podbipięta miał
205 II,29 | patrzył codziennie we drzwi, która z dwóch strasznych bogiń
206 II,29 | Gdyby przynajmniej gorączka, która trawiła jego siły, odjęła
207 II,29 | wdowy w konkury posunie, która aby nią została, na rękę
208 II,30 | i dalszych przyległych, która stanęła licznie a zbrojno
209 II,30 | szałasy z towarem i bronią, którą chętnie kupowała zgromadzona
210 II,30 | szli za swoją chorągwią, którą niósł okazalszy od wszystkich
211 II,31 | i dalszych przyległych, która stanęła licznie a zbrojno
212 II,31 | szałasy z towarem i bronią, którą chętnie kupowała zgromadzona
213 II,31 | szli za swoją chorągwią, którą niósł okazalszy od wszystkich
214 II,32 | memu miłościwemu, objawić, którą był z ust księcia Bogusława
215 II,32 | w Kiejdanach słyszał, a która zdrowia i bezpieczeństwa
216 II,33 | niesforną i dziką muzyką, która przesuwała się jak gomon
217 II,34 | Niegodzien jestem łaski, o którą proszę, ale tyle mi na niej
218 II,35 | wielkiego kanclerza, tak mało która forteca z Zamościem.~Lecz
219 II,35 | młodej panienki francuskiej, która, lubo w innym zakochana,
220 II,35 | siostry mojej jedna panna, która się Borzobohata-Krasieńska
221 II,35 | mówił dalej - mogłabyś jej którą ze statecznych niewiast
222 II,36 | Tu wyciągnęła mu rękę, którą on ze czcią największą ucałował;
223 II,36 | próżno fatigare nie chcemy. Którą wolę naszą oznajmując waszej
224 II,36 | pomimo próśb i zaklęć Anusi, która nie rozumiejąc, co się wokoło
225 II,36 | kazałem ich przystojnie ociąć, którą karę jeśli J. W. Pan za
226 II,37 | przechodzić Wisłę, poza którą siły polskie były największe.
227 II,37 | potwarzy z ciebie nie zdejmę, którą Bogusław rzucił.~Kmicic
228 II,37 | kolei począł mówić o Anusi, którą ze sobą do Białej przywiózł.
229 II,38 | przechodzić Wisłę, poza którą siły polskie były największe.
230 II,38 | potwarzy z ciebie nie zdejmę, którą Bogusław rzucił.~Kmicic
231 II,38 | kolei począł mówić o Anusi, którą ze sobą do Białej przywiózł.
232 II,39 | Nastała chwila milczenia, którą przerwał dopiero sam hetman. ~-
233 II,39 | pokrywała się wodą, pod którą drzemały grząskie błota
234 II,39 | dwie, ów trzy, ów potęgę, która w pochodzie milę zajmowała.
235 II,40 | jakowąś dzikość w duszy, która wybuchała od czasu do czasu
236 II,40 | Borzobohatej-Krasieńskiej, która już do Taurogów została
237 II,40 | trzydzieści mil was parła... przed którą uciekając straciliście dwa
238 II,41 | stronę wszystką lekką jazdę, która uszedłszy pół mili, nie
239 II,41 | owa niby obręcz żelazna, która gniotła mu krtań, sfolżała.~
240 II,41 | głosem, jak gdyby febra, na którą cierpiał książę, nagle rzuciła
241 II,41 | gorzałkę w płaskim kubku, którą Soroka pił dość chciwie.
242 III,1 | Prusy, gorzała Wielkopolska, która pierwsza poddaństwo przyjąwszy,
243 III,1 | się ze sobą jako kurzawa, którą dwa wichry z przeciwnych
244 III,1 | popatrzyć, na tę właściwie, która w Wielkim Wozie, czyli w
245 III,2 | postawił mi kondycję, na którą zgodzić się nie mogłem.~-
246 III,3 | i z chorągwi tej jazdy, która przed bramą stała, poczęto
247 III,3 | Zabiliście świnie w rynku, którą złam granatu w żywot ugodził.
248 III,4 | do owej świetnej armii, która swego czasu wkroczyła pod
249 III,4 | kilka tysięcy tej hałastry, którą oni pospolitym ruszeniem
250 III,4 | niezrównaną biegłością, która czyniła jazdę polską tak
251 III,4 | pędem ku tej samej drodze, którą od Wielkich Oczu przyjechali,
252 III,5 | jeszcze czas jakiś gorycz, która wezbrała mu w sercu na myśl,
253 III,5 | to? Miałżebym funkcji, z którą mnie posłano, nie spełnić?!
254 III,5 | noc szarpali Szweda, co która chorągiew skoczyła, to krzyczeli: "
255 III,6 | raziło oczy, a w olszynie, która już się pokryła bujnym liściem,
256 III,6 | poczęły świstać, lada chwila która z nich mogła zranić konia,
257 III,6 | zmniejszał się jak kupa śniegu, którą polewają ze wszystkich stron
258 III,6 | słuchał dalszej relacji, którą nie Szandarowski już składał,
259 III,7 | Jarosławia tąż samą drogą, którą przyszli, ale to wiedzieli,
260 III,7 | okrutnie gładka w Zamościu, która się panu staroście kałuskiemu
261 III,7 | brzegiem rzeki jako kura, która kaczęta wodzi, i wyrywał
262 III,8 | ustawicznej nocy brodzą, która po pół roku i więcej u nich
263 III,8 | i patrzyli na krotofilę, którą Karol Gustaw sobie z jeńcem
264 III,8 | było owej dobroci serca, która takim łagodnym światłem
265 III,9 | człowiek. Wielkopolska, która poddała się najpierwsza,
266 III,9 | więc naprzód laudańska, która po prawie powinna była przy
267 III,9 | Szandarowskim, ta sama, która pod Rudnikiem niezmierną
268 III,9 | pozostała jedna żywa dusza, która by mogła do margrabiego
269 III,9 | do Wąsowiczowej chorągwi, która była najbliżej rzeki.~-
270 III,9 | rzeź.~Cała część armii, która biegła ku lasowi, została
271 III,9 | na drodze warszawskiej, którą uciekały główne siły szwedzkie.
272 III,9 | odbijały się w zakrzepłej krwi, która tu i owdzie utworzyła małe
273 III,9 | rysią laudańska chorągiew, która się była najdalej zagnała
274 III,9 | duszą mógł objąć tę radość, która na niego spłynęła, więc
275 III,10| właśnie do uczty zasiadał, na którą się siła szlachcianek aż
276 III,10| królewską - rzekł Charłamp - którą Szwedzi zronili. Czytali
277 III,11| gładkiej rzęsiste. Kiedy to która chleb krając bochenek o
278 III,11| wpuszczono deputację lubelską; którą pan Zagłoba przyjął z nadzwyczajną
279 III,11| szachu tę armię szwedzką, która pod Radziwiłłem, pod bratem
280 III,11| wolentarzami i tą połową Tatarów, która na podjazd nie poszła. Obaj
281 III,11| Bogusławową rajtarię, tę samą, która przejechała po nim i po
282 III,12| ci o ową wiśnię chodzi, którą książę Bogusław w swoim
283 III,12| Koronne chorągwie, w miarę jak która przeszła, stawały również
284 III,12| dywizji pana Czarnieckiego, która jeszcze nie nadeszła, i
285 III,12| orężnej czeladzi obozowej, która w potrzebie stawała do sprawy,
286 III,13| ci o ową wiśnię chodzi, którą książę Bogusław w swoim
287 III,13| Koronne chorągwie, w miarę jak która przeszła, stawały również
288 III,13| dywizji pana Czarnieckiego, która jeszcze nie nadeszła, i
289 III,13| orężnej czeladzi obozowej, która w potrzebie stawała do sprawy,
290 III,14| pokazało, że to nie taka panna, którą by można doprowadzić tam,
291 III,14| choroba już nurtowała, w którą później zapadł. Tymczasem
292 III,14| do księżnej Januszowej, która z księżniczką w Taurogach
293 III,14| obłożna, ale nie febra, która do tej pory ponoć go gnębi.
294 III,15| komendę nad czeladzią, która na ochotnika razem z kwartą
295 III,15| świstem kul i srogą rzezią, na którą przed chwilą patrzyły, zacisnęły
296 III,15| odwrócił się do swej czeladzi, która już stała przy armatach.~-
297 III,15| tysiąca ludzi dobrych, siła, z którą można było przecie coś począć.
298 III,16| przepasany błękitną wstęgą, którą panna Aleksandra musiała
299 III,16| korzystając z jego gościnności, którą aczkolwiek przemocą narzucił,
300 III,16| rosieński i panna Kulwiecówna, którą także sprowadzono z Wodoktów,
301 III,16| nagle zaszła okoliczność, która bieg rzeczy w Taurogach
302 III,16| będzie mógł rozmawiać z tą, która opanowała mu duszę.~Billewiczówna
303 III,16| lecz gdy ujrzy, że droga, którą obrał, do niczego nie prowadzi...~
304 III,16| żołnierz, to szabla, pod którą i przed Kmicicem, i przed
305 III,17| spalone w ostatniej bitwie, którą ksiądz Straszewicz, jezuita,
306 III,17| ryczeć począł. Lecz panna, która miała na niego wpływ wielki,
307 III,17| każę im pieńką przykryć, którą często z naszych stron do
308 III,17| dnia zwołał radę wojenną, którą składali pełnomocnik elektorski
309 III,17| oręża przeciw niemu użyć, którą funkcję właśnie mnie, za
310 III,17| siadł wygodniej i trzciną, którą trzymał w ręku, począł uderzać
311 III,17| zapowiedź ciężkiej febry, która miała go niebawem uchwycić
312 III,19| przez chwilę trwała cisza, którą przerywał tylko poważny
313 III,19| do dnia. Szlachta pruska, którą świetny dwór przywabiał,
314 III,19| w tym za radą panienki, która była zdania, że lepiej znać
315 III,20| sama godność hetmańska, którą król świeżo pana Sapiehę
316 III,21| wieczorem poznała się z Oleńką, która patrzyła wprawdzie na nią
317 III,21| przypominała raczej ochłę, która nocami na wertepy ludzi
318 III,21| począł nie znosić Anusi, która zresztą wypłacała mu się
319 III,21| przewagę nad swą przyjaciółką, która z całą szczerością serca
320 III,21| takim!... Głupia tamta, która go nie pokochała, i samą
321 III,21| być daleko!~Ale z narady, która zaraz nastąpiła, wypadło,
322 III,21| miarkuję, że to rzecz ważna, która na całą wojnę wpłynąć może.
323 III,21| wszelkie mieć atencje, a która życzy sobie nowiny z ust
324 III,21| oficera przerwał pisk Anusi, która rzuciwszy się nagle Oleńce
325 III,22| pozostawiwszy broń na stole, którą Oleńka schowała natychmiast.
326 III,22| oko, a jeśli rebelizanci którą napadną, wnet rzucę podejrzenie
327 III,22| choroby się naigrawasz, która o włos mnie nie pogrążyła?
328 III,23| w oczach, nie ta Oleńka, która niegdyś jadąc w saniach
329 III,23| Sakowicza zaś straszliwa wieść, którą w dwóch słowach powtarzały
330 III,23| miłościwy pan nasz z amnestii, którą wszystkim Polakom przy załodze
331 III,24| im na oczach aż do Narwi, którą wpław przebył. Duglas został
332 III,24| Piechotę zostawić m usiał, która się przebiera co najgęstszym
333 III,24| zajął się ową piechotą, którą Bogusław w spiesznym swym
334 III,24| wataże, jako jest moja, z którą ukryć się łatwo. Nieraz
335 III,24| wiadomość o onej bitwie, na którą się pod Warszawą zbiera.
336 III,25| im na oczach aż do Narwi, którą wpław przebył. Duglas został
337 III,25| Piechotę zostawić m usiał, która się przebiera co najgęstszym
338 III,25| zajął się ową piechotą, którą Bogusław w spiesznym swym
339 III,25| wataże, jako jest moja, z którą ukryć się łatwo. Nieraz
340 III,25| wiadomość o onej bitwie, na którą się pod Warszawą zbiera.
341 III,26| wielkiej bitwie pod Warszawą, którą król polski miał przegrać.~"
342 III,26| się bowiem na szlachtę, która służąc w pospolitakach,
343 III,26| głowa! - pomyślał Kmicic - która jakoby w księdze przyszłości
344 III,27| pruska, a druga Szwedka, która przedtem u żony jenerała
345 III,27| rajtarów z większej kupy, która z tej strony rzeki zabierała
346 III,27| członki, moc taka, przed którą w proch musi upaść wszystko.
347 III,27| ale ku swojej piechocie, która od Ełku nadciąga.~- Dobrze! -
348 III,27| impetem wpadli w rzekę, która ich nie wstrzymała, bo trafili
349 III,27| zbrojny w stalową kolczugę, którą od pana Sapiehy dostał w
350 III,27| rozhukane rumaki.~Artyleria, która dotąd zasypywała szczerk
351 III,27| żywcem tylko starszyznę, która mogła się wykupić; pospolity
352 III,27| przysięgam na Matkę Najświętszą, którą wyznaję, i na parol rycerski,
353 III,28| zamożniejszej szlachty, która z czeladzią w lasy ruszyła,
354 III,28| istniała jakaś granica, przez którą by przejść nie był zdolen.
355 III,28| wyciął piechotę szwedzką, która cofała się przed nim do
356 III,28| wszyscy oficerowie i szlachta, którą sama ciekawość podniecała.~
357 III,28| po życzliwości Waćpana, którą mi w drodze z Zamościa okazywałeś,
358 III,29| początku uciekła na ramię. Ona, która tak dobrze umiała sobie
359 III,29| wszelako patrzeć na Oleńkę, która zachowywała się całkiem
360 III,29| głęboką i bagnistą, przez którą przeprawa, zwłaszcza w pośpiechu,
361 III,29| resztek ludności laudańskiej, która zgromadziła się w Wołmontowiczach
362 III,29| zwracając się ku stronie, w którą popędził Babinicz, wołają:~-
363 III,29| ocaliła właśnie ta sama ręka, która przed dwoma laty do tej
364 III,30| Troupiów, jeno jak gdzie która w czasie bitwy stała, tam
365 III,30| powie umiłowana dziewczyna, która go za zdrajcę uważa, gdy
366 III,31| towarzyszyła im Anusia Borzobohata, która nie mogąc przenieść afrontu,
367 III,31| jej powtarzały litanię, którą się przy konających odmawia.
368 III,31| jeden przywiózł wiadomość, którą od cyrulika, sprowadzonego
369 III,32| przy tym nosił długą brodę, która mu czasu wojny i choroby
370 III,32| pełno przejezdnej szlachty, która z pola do swych majętności
371 III,32| lat całych już tęsknił, która nigdy nie schodziła mu z
372 III,32| nie zostawała bez nagrody, która cnocie samej blasku chwały,
373 III,32| dokoła; niewiasty - zaledwie która zdołała się oderwać od piersi
374 III,32| i o swej zawziętości, za którą musi odpokutować w klasztorze.~
375 III,32| pozwoli ustrzec tej spuścizny, którą im odrestaurowaną naszym
376 III,32| ślubie na nową wojnę ruszył, która od wschodniej ściany wybuchła.
|