Tom, Rozdzial
1 I,4 | Rekuć pierwszy dostrzegł, iż były to niewiasty.~A Zend
2 I,5 | żeby dojść do przekonania, iż gorszego gatunku ludzi trudno
3 I,5 | chwiał płomieniem tak, iż przez chwilę nie mógł pan
4 I,6 | broniąc się tak zaciekle, iż ranni jeszcze walczyli,
5 I,6 | umysłem i sądem tak trafnym, iż mógł jej go niejeden palestrant
6 I,6 | szlachtę, to Bóg widzi, iż nie stało się to z żadnego
7 I,6 | hetmana obarczali zarzutami: iż pragnąc tylko sławy dla
8 I,7 | znaczenie w całej Laudzie, iż tak znamienitego ma gościa,
9 I,7 | uczynkami tak się splamił, iż jeśli jest żyw, katu oddany
10 I,7 | samowtór i to mu przyrzekłem, iż jeśli mnie położy, odjedzie
11 I,7 | Wołodyjowski poznał natychmiast, iż choćby Kmicic był wysadził
12 I,7 | chrząknął raz i drugi, a widząc, iż i to nie pomaga, ozwał się:~-
13 I,8 | pana Wołodyjowskiego tak, iż gdy z daleka migotał między
14 I,8 | Najświętszej Pannie uczynił, iż się z pogańskiej wiary na
15 I,8 | Spodziewamy się po nim, iż gorliwie nam w tym usłuży.
16 I,10 | a obciążona tak bronią, iż niejeden za trzech wszelakiego
17 I,10 | na równinach tak mocno, iż szlachta chroniła się po
18 I,10 | brzegu.~Duch jednak, pomimo iż sam wojewoda poznański działał
19 I,10 | Doświadczenie długoletnie uczyło go, iż nowo zaciężny żołnierz najniebezpieczniejszy
20 I,10 | pilnie, ale z tego powodu, iż podejrzewał, że to jakiś
21 I,10 | wojewody; ten jednakże odrzekł, iż to jest wszystko jedno,
22 I,10 | jego królewskiej mości, iż jeśli cały kraj pójdzie
23 I,11 | był bowiem - spostrzegł, iż nie wypada mu ani zaklinać
24 I,12 | za to potępiają mówiąc, iż przez pychę to z tak małą
25 I,12 | patrzył, tyle tylko powiem, iż gdyby miał dosyć wojska
26 I,12 | Ale zarazem cieszymy się, iż nadchodzą takie terminy,
27 I,12 | Zagłoba.~- A że książę pisze, iż postąpi, jak mu Bóg i sumienie
28 I,12 | nią rycerzom wydawało się, iż nie tylko owa komnata, ale
29 I,13 | pułkownicy jego zaręczali, iż pobiją Szwedów w otwartym
30 I,13 | pruskim chlebie spaśli, iż potem wracać nie chcieli.
31 I,15 | nieszczęściem ojczyzny, a po wtóre, iż hetmanowi posłuszeństwo
32 I,16 | wyperswaduje panu miecznikowi, iż nie tylko zdrajcami nie
33 I,17 | A to ja waściom powiem, iż to największa desperacja -
34 I,17 | panu Czarnieckim kochają, iż nie chcą iść tam, gdzie
35 I,17 | trzeba waćpanu wiedzieć, iż z Upity do Birż bliżej niż
36 I,17 | wracać; natomiast upewnił, iż droga wszędy bezpieczna,
37 I,18 | oświeconą tak płomieniem, iż szpilki można by na niej
38 I,18 | wolno.~Widocznie sądził, iż to jakaś radziwiłłowska
39 I,18 | trębacz trąbił ciągle na znak, iż chcą rozmowy.~- A wypal
40 I,18 | widocznie myślał jeszcze, iż to jakieś nieporozumienie,
41 I,18 | zepchnął ich w tył, tak iż poczęli się cofać siekąc
42 I,18 | konopie zanurzy się w nie tak, iż ją zupełnie zasłonią, ale
43 I,18 | Zagłoba - a najlepszy dowód, iż się dziwujesz, żem cię na
44 I,19 | zeznali przed komendantem, iż to radziwiłłowska chorągiew
45 I,19 | równać!... Sameś rzekł, iż my okonie, a on szczuka.
46 I,19 | Bo Radziwiłł nie wątpił, iż odwagi nie zbraknie Wołodyjowskiemu,
47 I,20 | pierwszy rzut oka odgadłeś, iż musiał tu mieszkać szlachcic
48 I,20 | pociemniały ze starości tak, iż szyby w oknach wydawały
49 I,20 | rzeczy przeznaczył, widzi, iż złość ludzka coraz nowe
50 I,20 | Uważałem ci ja dobrze, iż w męce była, ale milczała,
51 I,21 | którym przyszła wiadomość, iż rozkazał, aby wszystkie
52 I,22 | przekonanie w zebraną szlachtę, iż wojewodzie wileńskiemu nie
53 I,23 | łaskaw, a przecie tak mi źle, iż i wypowiedzieć nie umiem.
54 I,23 | zuchwałości przebierasz. Wiedzże, iż po to cię wysyłam, abyś
55 I,23 | powiedz mu, że żałują, iż graf Magnus nie dość się
56 I,25 | pośpiesznie z zawiadomieniem, iż książę pilno chce widzieć
57 I,25 | nie pozwalały zapominać, iż jest to ów słynny chercheur
58 I,25 | słuchać gorzkich wymówek, iż pospolituje godność swą
59 I,25 | margrabiego de Rieux za to, iż mu "szpetnie" przymówił.~
60 I,25 | może, a pisze jednocześnie, iż aż mu włosy na głowie powstają,
61 I,25 | pana Andrzeja, poznałby, iż w młodym pośle dzieje się
62 I,25 | kawalerze, zwyczaj w tym kraju, iż gdy kto kona, to mu krewni
63 I,25 | Żołnierze zauważyli także, iż spod kaftana wyglądał mu
64 I,25 | nagle opuścił, żem myślał, iż skrupuły w tobie od moich
65 I,25 | przecie myślałem także, iż wiedział książę wojewoda,
66 I,26 | mnie! Widziałem to dobrze, iż palcami w puzdrze przebierał,
67 I,26 | krwi bratniej, w tej myśli, iż sroga to dla ojczyzny necessitas!
68 I,26 | ostrogami, wspiął się tak, iż wyprostował się prawie zupełnie,
69 II,1 | zaraz na wstępie zauważył, iż pod ścianami stało sześć
70 II,2 | sobie teraz taką potęgę, iż widział już jakby proroczym
71 II,4 | okazji, że dowiedział się, iż w mieście stoi kwaterą jedna
72 II,4 | przed chwilą Józwa rzekł, iż należą do chorągwi dawniej
73 II,6 | tak się złożyły dziwnie, iż nieprzyjaciel zostawił w
74 II,6 | mowy przerwał, a po wtóre, iż wieść o Radziwille wielkie
75 II,6 | pan Zagłoba zaraz okazał, iż jeśli pan wojewoda chciał
76 II,9 | tylko pociecha została, iż przekonał się, że byle gdziekolwiek
77 II,9 | pocieszano się wszakże, iż gdy czasy wojenne przeminą,
78 II,9 | na ojczyźnie matce za to, iż gdy w innych chrześcijańskich
79 II,10 | mieszczanach tylko słyszał Kmicic, iż dawnych czasów, pogrążonej
80 II,10 | nowo przybyły - słyszałem, iż hultajstwo jaśnie wielmożnego
81 II,11 | wszystkich były nań zwrócone, iż go jedni i drudzy ciągnęli,
82 II,11 | drudzy ciągnęli, zapraszali, iż mu wmawiano, że losy ojczyzny
83 II,11 | nieszczęsnemu Janowi Kazimierzowi, iż może go zbawić albo ostatecznie
84 II,11 | Andrzej powiedział tym razem, iż jest szlachcicem z Sochaczewskiego,
85 II,11 | Natomiast dowiedziawszy się, iż pan Andrzej jedzie do króla
86 II,11 | króla szwedzkiego ze skargą, iż mu należnej sumy nie chcą
87 II,11 | Że zaś jestem pewien, iż i najjaśniejszy cesarz ten
88 II,11 | zwróciwszy się ku niemu ujrzał, iż chłop czapkę trzymał w ręku
89 II,12 | rzekę, ale most tak zbity, iż można by było przejść po
90 II,12 | wydają nieprawdopodobne, iż za słuszną rzecz uznałem,
91 II,12 | wierzę, że pojechał, udając, iż o przybyciu posła nie wie.
92 II,12 | strony, brała go rozpacz, iż jeśli mu nie uwierzą, klasztor
93 II,13 | nieprzyjaciel, ale to wiem, iż gdyby przyszedł, ze wstydem
94 II,13 | szarży gadasz. Wiedzże, iż nie po zaszczyty tu przyjechałem,
95 II,13 | rozkazy tym cięższe będą, iż jest heretykiem i wiary
96 II,14 | Millerowi - zatem wiedzą, iż się nie obronią! W dzień
97 II,15 | Ksiądz Kordecki oświadczył, iż jeśli rozkaz obejmuje Częstochowę,
98 II,15 | odpowiedzi danej Kuklinowskiemu, iż kościół i klasztor zowią
99 II,15 | niektórych miejscach takie stosy, iż można by sądzić, że to jaki
100 II,16 | poddania się tak łaskawe, iż ani na chwilę nie wątpił,
101 II,16 | kwatery.~Miller pomiarkował, iż zapędził się zbyt daleko.
102 II,16 | zgwałcili zawieszenie broni, iż Miller sam w duchu przyznawał
103 II,16 | że to prawda, co mówią, iż w kraju powstają hałasy,
104 II,16 | to w załamaniu góry, tak iż z murów trudno ich było
105 II,16 | przyjaciół.~- Mówił mi także, iż Wielkopolska się ruszyła...~-
106 II,17 | Najświętsza Panna okaże, iż od burzących kolubryn mocniejsza,
107 II,17 | nabożeństwo. Może liczył Miller, iż pokumają się z załogą, i
108 II,17 | utrzymując z pewnością, iż Szwedzi wkrótce z hańbą
109 II,17 | Sterczały one tak wysoko, iż oblężonym zdało się, że
110 II,17 | łatwo było przewidzieć, iż jeśli ogień potrwa jeszcze
111 II,18 | siną, żyły wytężone tak, iż zdawało się, że pękną lada
112 II,19 | mniejsza o to! Wiem dobrze, iż w fortecy jest partia, która
113 II,19 | najmniejszej wątpliwości, iż jeśli Miller da odpowiedź
114 II,19 | oficerowie ujrzeli przez okna, iż podwórzec zaroił się od
115 II,19 | kłamię temu ludowi mówiąc, iż gdybym własnej szczęśliwości
116 II,19 | Od trzech dni mówią, iż mogą fortecę wysadzić, czemuż
117 II,19 | Wrzeszczowicza i oznajmiał, iż jeśli twierdza nie podda
118 II,20 | zaś wiedziano powszechnie, iż chan w sto tysięcy, okrągło,
119 II,21 | dobroć wielka, niewyczerpana, iż widać było, że dość będzie
120 II,21 | bolesny majestat, że uczuł, iż nie ma nic droższego na
121 II,21 | przyszło mimo woli na myśl, iż taki człowiek mógł na podobny
122 II,21 | Doniósł nam - rzekł król - iż znalazł się taki, który
123 II,22 | sobie na pamięć rodzica, iż musi go dostać, choćby go
124 II,22 | już tym nasycona będzie, iż pierwszy króla w swoim starostwie
125 II,22 | powszechną zgodą zawotowano, iż po przybyciu do kraju cała
126 II,22 | prześwietnej Rzeczypospolitej, iż ten tylko między wami za
127 II,22 | potem zasię narzekaliście, iż was nie broni!... Nie chcieliście
128 II,23 | widzieli z dziesięć tysięcy, iż się końca szeregów, koni,
129 II,23 | nasza, żem tego nie zmyślił, iż ostatnią kroplę krwi gotowym
130 II,23 | nagle wojewoda łęczycki - iż łuna zmniejsza się?~- Gaśnie,
131 II,24 | Kmicic rozpuścił wiadomość, iż to poseł cesarski ze Śląska
132 II,24 | okolicy. Król przypuszczał, iż może to być niemiecka rajtaria
133 II,24 | było niepodobna, zwłaszcza iż orszak królewski miał konie
134 II,24 | podniesionym głosem, tak iż słyszał go tłum cały:~-
135 II,25 | i krzyków tak gromkich, iż zdawało się, że śnieg od
136 II,25 | wysadzany, a polerowany tak, iż zdawało się, że słońce na
137 II,25 | króla polskiego i że widzi, iż poprzednie klęski były tylko
138 II,25 | pan marszałek oświadczył, iż wysłany przez niego umyślnie
139 II,27 | znaczne oddał przysługi, iż sami nie wiemy, jak go wynagrodzić.~-
140 II,28 | W chwili gdy król mówił, iż wojewoda wileński może już
141 II,28 | mówił:~- Doszły mnie słuchy, iż między towarzystwem jest
142 II,28 | oświadczam waszmościom, iż najsurowiej zakazuję na
143 II,28 | żywie we mnie nadzieja, iż gdy dobrowolnie od niej
144 II,29 | godziny później zaniemógł tak, iż musiano go odnieść do komnat.~
145 II,29 | pana mego doszły wieści, iż ja krewnemu, księciu wojewodzie
146 II,29 | Dawno mi przepowiadano, iż w każdym piątym roku śmierć
147 II,30 | ponoszę, obowiązuję się, iż po uczynionym pokoju starać
148 II,31 | ponoszę, obowiązuję się, iż po uczynionym pokoju starać
149 II,32 | Sapieha - rzekł - pisząc, iż wielka litewska buława vacat;
150 II,32 | dowiedzieliśmy się dopiero, iż po śmierć nas do Birżów
151 II,32 | I znowu ostrzegł nas, iż książę z Kiejdan ciągnie.
152 II,33 | stole - rzekł Charłamp - iż nie żadna to ujma nawet
153 II,33 | wyraźny! Bo powiadam wam, iż gdyby za każdego poganina,
154 II,33 | jegomość taką umowę zawarł, iż do każdych pięciuset ordyńców
155 II,34 | oczy Tatara, gdy usłyszał, iż pod panem Czarnieckim będzie
156 II,34 | na myśl słowa Charłampa, iż jeżeli tylko pokaże się,
157 II,35 | przyjaciele strofowali go, iż mu przyrodzonej ambicji
158 II,35 | kozackiej był utracił, tak iż księżna siedziała w Zamościu
159 II,35 | wspaniałości, majestatu i cnoty, iż pierwszy pan Jan prochy
160 II,35 | przy pierwszym obiedzie, iż prawdą było, co mówiono
161 II,35 | Lecz wnet spostrzegłszy, iż się zdradza, przybrał twarz
162 II,35 | oznajmić. Ale Babinicz powiada, iż na to potrzeba, aby panna
163 II,35 | A jać jeno przyrzekam, iż się z Zamościa nie ruszę.
164 II,35 | primo: złożyć ci dowód, iż niesłusznie mnie posądzasz,
165 II,35 | mnie posądzasz, secundo: iż powinnaś kogo innego pilnować.
166 II,36 | Wreszcie dał parol kawalerski, iż dziewczynę obroni przed
167 II,36 | wojewoda uczyni to dla mnie, iż dalszej nad nią opieki nie
168 II,36 | dziwił się więc tylko, iż Kmicic zgodził się na wysłanie
169 II,36 | wyrzucała sobie po cichu, iż pozwoliła na odjazd wiernej
170 II,36 | dumną panią w przekonaniu, iż trzeba dalszym skutkom młodocianego
171 II,36 | Borzobohatej-Krasieńskiej doszła mnie wieść, iż Szwedzi nie tylko nie ustąpili
172 II,36 | chciał, aby oficer wyznał, iż wie, co jest w rozkazie;
173 II,36 | przynajmniej pod tym względem, iż ani jemu, ani rajtarom śmierć
174 II,36 | okrzyku prawdy i szczerości, iż Kmicic rzekł łagodniej:~-
175 II,36 | rajtarowie owi zdradzili, iż tenor rozkazu wiedzą, chociażem
176 II,36 | choć J. W. Pan piszesz mi, iż namysł dopiero po naszym
177 II,36 | opiekuna, ponownie przyrzekam, iż nic mnie od spełnienia powierzonej
178 II,36 | grozili, mniemam przeto, iż utrafiłbym w myśl J. W.
179 II,36 | puszczając. Słyszano też, iż klął po francusku, co czynił
180 II,37 | dusze ogarniało przekonanie, iż nie masz takiego położenia,
181 II,37 | zamieniał, bo miał ten dar, iż strach a posłuch budził
182 II,37 | ich bowiem przekonywał, iż chan naprawdę Rzeczypospolitej
183 II,37 | dawnych jego znajomych, iż obawiał się, że go poznają,
184 II,37 | dusza była tak rozradowana, iż największego swego wroga
185 II,37 | najbezinteresowniejszy człowiek rad widzi, iż zasługi jego cenią, wdzięcznością
186 II,37 | Otóż imainujcieże sobie, iż to, co książę Bogusław rozpuścił:
187 II,37 | ręku, czarno na białym, iż to była zemsta za nawrócenie
188 II,37 | Słyszałem - mówił dalej hetman - iż Kmicic widząc, że nic mu
189 II,38 | dusze ogarniało przekonanie, iż nie masz takiego położenia,
190 II,38 | zamieniał, bo miał ten dar, iż strach a posłuch budził
191 II,38 | ich bowiem przekonywał, iż chan naprawdę Rzeczypospolitej
192 II,38 | dawnych jego znajomych, iż obawiał się, że go poznają,
193 II,38 | dusza była tak rozradowana, iż największego swego wroga
194 II,38 | najbezinteresowniejszy człowiek rad widzi, iż zasługi jego cenią, wdzięcznością
195 II,38 | Otóż imainujcieże sobie, iż to, co książę Bogusław rozpuścił:
196 II,38 | ręku, czarno na białym, iż to była zemsta za nawrócenie
197 II,38 | Słyszałem - mówił dalej hetman - iż Kmicic widząc, że nic mu
198 II,39 | zniesione!.. Być jednak może, iż książę Bogusław zeszedł
199 II,39 | zaraz począł suponować, iż jest otoczony i jako w potrzask
200 II,39 | któreśmy też znacznie szarpali, iż żaden w tej samej liczbie
201 II,39 | rozkopywał i mosty psuł, tak iż z wielką fatygą postępować
202 II,39 | okrutnie wyli, oni zaś myśląc, iż wielkie wojsko na nich następuje,
203 II,39 | słuszne, Bóg jednak dał, iż to z dnia na dzień topnieje,
204 II,40 | wpoił weń przekonanie, iż jest otoczony, i do cofania
205 II,40 | samą kwaterę książęcą, tak iż Bogusław, który właśnie
206 II,40 | przepowiedzieli mu w Prusach, iż osoby jego nic złego w tej
207 II,40 | że Bogusław mawiał o nim, iż oczyma jakoby obuszkiem
208 II,40 | największy wir tak szalenie, iż go pomiędzy przyjaciółmi "
209 II,40 | na starostę posądzenie, iż tylko na przeszpiegi i tylko
210 II,40 | należał. Tortury sprawią, iż powie, kto go wysłał...~
211 II,41 | Kyritzem, reszta tak znużona, iż ledwie na nogach stała.
212 II,41 | Janowa, gdy dano mu znać, iż wysłaniec książęcy się zbliża.~
213 II,41 | wezbrały tak w jego sercu, iż zmieniły się prawie w szał...
214 II,41 | gardło tak miał ściśnięte, iż bał się, że gdy przyjdzie
215 II,41 | pobladł tak straszliwie, iż książę mimo woli spojrzał
216 II,41 | obojętność. Zdawało się, iż nie rozeznaje wcale, co
217 II,42 | Kmicic podjechał tak blisko, iż piechurowie Bogusławowi
218 II,42 | wolno posuwają się naprzód, iż za dwa dni nie przepłyną
219 II,42 | gdy nagle spostrzegli, iż koń Kmicicowy wynurzył się
220 II,42 | słabszej liczbie, poznawszy, iż pan Babinicz już w szańcach,
221 II,42 | Kmicic dawał znać hetmanowi, iż wziął tył Bogusławowemu
222 III,1 | wojownik wprędce się opatrzył, iż szwedzki lew pożarł więcej,
223 III,1 | miastach ogłaszać kazał, iż który chłop zbrojnego szlachcica
224 III,1 | puszczał ich naprzód, tak iż oni myśleli, że jego gonią,
225 III,1 | biponckim tak szczelnie, iż ludzie i konie pomieszali
226 III,1 | Czarniecki zniesion", iż bojaźliwi rozmiary klęski
227 III,1 | potężny, stary, i rzekł mi, iż jest ten, który wiekopomnego
228 III,2 | Tam otrzymawszy wiadomość, iż pan Sapieha po odparciu
229 III,2 | tak znamienitą przewagę, iż szczęśliwego końca mógłby
230 III,2 | Karolu stojący, utrzymywali, iż to jest twierdza w Rzeczypospolitej
231 III,2 | i przytaczali na dowód, iż wszystkie siły Chmielnickiego
232 III,2 | ponieważ Karol spostrzegł, iż Polacy zgoła nie byli w
233 III,2 | liczono, że wiedział i o tym, iż w żadnej z twierdz nie było
234 III,2 | Rzeczypospolitej, trzeba mu wmówić, iż on jeden może ją osłonić
235 III,3 | służbowy z oznajmieniem, iż pan Jan Sapieha pragnie
236 III,3 | możesz... Przeto nie wątpię, iż to uczynisz. Kto sławę taką
237 III,3 | racja! Bardzo w to wierzę, iż Zamość mógłby jego szwedzkiej
238 III,4 | ku wschodowi.~- Być może, iż losy wojny i nas wszystkich
239 III,4 | że wódz szwedzki poznał, iż nigdy jej nie doścignie.~
240 III,4 | uszy, wyciągnęły się tak, iż ledwie brzuchami nie dotykały
241 III,4 | pomoc.~Zapomnieli o tym, iż zaraz po ich przejściu uprzątnięto
242 III,4 | tych nieszczęśliwych, dość, iż nie tylko nie wstrzymał
243 III,4 | zebrał się teraz w sobie, tak iż uczynił się podobny do ptaka,
244 III,4 | spotkać, więc choć zrozumiał, iż czeka go jakiś cios niespodziewany,
245 III,4 | wiatraka, lecz tak szybki, iż powietrze poczęło świstać
246 III,5 | węgiersku i po polsku, tak iż Szwedzi sądzili, że jakieś
247 III,5 | polskie natarły tak blisko, iż kilka tysięcy piechoty wraz
248 III,6 | Szwedów tak skutecznie, iż tylną straż w pień wycięli
249 III,6 | wpoić w Szwedów przekonanie, iż Tatarzy przybyli już z pomocą,
250 III,6 | własnej fortuny ogłosił, iż ten, który za oręż chwyci,
251 III,6 | takie tumulty w obozie, iż Karol Gustaw rozkazał w
252 III,6 | bardzo szczerze. Być może, iż szlachetniejsze strony jego
253 III,6 | takim szły przerażeniu, iż popłoch wszczynał się między
254 III,6 | ich siec tak zapamiętale, iż stłoczyli się i zmieszali.
255 III,6 | rapierami tak zaciekle, iż przez chwilę zwycięstwo
256 III,6 | się coraz bardziej, tak iż walczący z jednej strony
257 III,6 | Czarniecki. Dobiegłszy, widząc, iż wszystko już skończone,
258 III,7 | Słyszałem - rzekł Kmicic - iż gdy tylko tych Szwedów tu
259 III,7 | Jeden z żołnierzy opowiadał, iż słyszał coś, jakby plusk
260 III,8 | wielce pożyteczny dlatego, iż po niemiecku tak prawie
261 III,9 | radzie owej postanowiono, iż pan Sapieha z litewskim
262 III,9 | aby nieprzyjaciel myślał, iż nikt z majdanu nie wyszedł,
263 III,9 | szpiegowie bowiem dali znać, iż margrabia badeński z całym
264 III,9 | był tak blisko, i wierzył, iż Polacy całą siłą oblegają
265 III,9 | ale margrabia mniemał, iż to są rozmaite partie, które
266 III,9 | oczyma takie błyskawice, iż Witowski cofnął się słowa
267 III,9 | ścisnąwszy konia ostrogami tak, iż rumak jakoby w powietrze
268 III,10| tak misternie haftowana, iż rzeczy dojść nie mogę...
269 III,11| Bogusławem opanowała mu duszę, iż ledwie mógł wysiedzieć pod
270 III,11| długo i przeciągle na znak, iż nieprzyjaciel się zbliża.~
271 III,11| konie tak ma strudzone, iż w tej chwili nie może żadnego
272 III,11| niepospolity wojownik tę przywarę, iż wesołą kompanię i brząkanie
273 III,11| zawsze okazji rozgłosił, iż to na cześć królewską owa
274 III,11| podjazdem wyruszyć, tak iż ordynansowy oficer zastał
275 III,11| taką miał do niego słabość, iż nie tylko się nie gniewał,
276 III,11| dwakroć rozbito go tak, iż żołnierze jego kupkam i
277 III,12| niecierpliwiło tak pana Andrzeja, iż mało ze skóry nie wyskoczył,
278 III,12| poturbowano go srodze, tak iż teraz, po całym dniu badań
279 III,12| ciągłe alarmy tak ich zjadły, iż już żołnierze muszkietów
280 III,12| szablami w dym tak zaciekle, iż wycieczka z największym
281 III,13| niecierpliwiło tak pana Andrzeja, iż mało ze skóry nie wyskoczył,
282 III,13| poturbowano go srodze, tak iż teraz, po całym dniu badań
283 III,13| ciągłe alarmy tak ich zjadły, iż już żołnierze muszkietów
284 III,13| szablami w dym tak zaciekle, iż wycieczka z największym
285 III,14| jedną miał król pociechę, iż widział, że nawet pospolite
286 III,14| ciężkie kartauny z Zamościa, iż Szwedzi nie mieli w Warszawie
287 III,14| mówili, to tylko powiem, iż ledwie przyjechali, wszyscy
288 III,14| po całym dworze wieści, iż książę tak dalece się zapamiętał,
289 III,15| Bernardynów zwiastowały, iż tam inne watahy szturmują
290 III,15| części w głąb sieni, tak iż utworzyło się wejście, przez
291 III,15| pierwszy sposób będzie, iż jakom pałac Kazanowskich
292 III,15| zgodził się tym łatwiej, iż książę stał w tej chwili
293 III,15| asystencji tak wspaniałej, iż oczy ludzkie ćmiła. Wszystkie
294 III,15| siebie, zaczął od tego, iż wskoczył między szeregi
295 III,15| okropnie wyjącej tłuszczy, iż przytomność opuściła go
296 III,15| szczęsną wieść zwiastował, iż Szwed pobit i Warszawa wzięta.
297 III,16| zdolne, ale tak gwałtowną, iż ów doświadczony w amorach
298 III,16| nadprzyrodzonych zjawisk, iż dreszcz go przejmował na
299 III,16| Nie mogła sobie darować, iż go kochała, a zarazem nie
300 III,16| wprawdzie oboje w Taurogach tak, iż o tym tylko myślał, jakby
301 III,16| się..." - a ona odrzekła, iż właśnie boi się, by nie
302 III,16| panu Sapieże. Naga prawda, iż Bogusław był stronnikiem
303 III,16| gdy jej przyniosły wieść, iż książę gotuje wyprawę przeciw
304 III,16| Ketlinga, wiedziała bowiem, iż młody Szkot niczego przed
305 III,16| zgina już kolano. - Wiem, iż coś rzekł, toś rzekł w szczerości
306 III,16| teraz: przyklęknął; mimo iż mu broniła, i ucałował końce
307 III,16| tak uspokajała się tym, iż żadna mi od niego nie grozi
308 III,16| prawdę książę powiedział, iż mu się pan Kmicic ofiarował
309 III,16| pani... Wiadomo mi jeno, iż się w Pilwiszkach ze sobą
310 III,17| kilka dni później. Mimo iż jechał z glejtem Bogusławowym,
311 III,17| domyślają.~Przyrzekł święcie, iż wedle jej wskazówek postąpi,
312 III,17| miecznika i Oleńkę oznajmieniem, iż książę pragnie się z nimi
313 III,17| później nadszedł książę. Mimo iż pan Tomasz i Oleńka przyrzekli
314 III,17| przyrzekli sobie najświęciej, iż przyjmą go po dawnemu, i
315 III,17| spostrzegł jednak natychmiast, iż przyjmują go jakoś inaczej
316 III,17| rozmowa, jeno czasy takie, iż uwielbieniu i admiracji
317 III,17| napadów drętwiał zupełnie, tak iż musiano go rozcierać. Ale
318 III,17| pierwszy paroksyzm, tak iż szczęki mu się zacięły i
319 III,18| Oto dlatego, żem odgadł, iż uciec po prostu chcecie,
320 III,18| waszmościnej rozkochał, iż byle ją widzieć, Hellespont
321 III,18| książę! nie bierzże za złe, iż się w godność nie obwijam,
322 III,18| piaskiem w oczy rzucić, mówiąc, iż po stronie króla i ojczyzny
323 III,18| ciągnie, ale żem widział, iż nie w tym ratunek, z czystej
324 III,18| zatrzeszczały, i trząsłem nim tak, iż myślałem, że mu buty razem
325 III,18| pochylił płomienie świec tak, iż długo nie mogły się palić
326 III,19| ustrzeliła z krócicy.~- Ty wiesz; iż nie lubię; żeby kto u mnie
327 III,19| Gdybym Ketlinga nie znał, iż odważny oficer, myślałbym,
328 III,19| oni i tak. Znów słyszałem, iż Szwedów w Telszach wycięto.~-
329 III,21| ją grzecznie, w nadziei, iż nowin od niej zaczerpnie.~
330 III,21| znieśliśmy pana Horotkiewicza, iż sam ledwie uszedł, a inni
331 III,21| bo mieliśmy wiadomość, iż na południu Rzeczypospolitej
332 III,21| czego najlepszy dowód w tym, iż mnie wysłał do Prus.~- Po
333 III,22| Babinicz tuż. Z tego jednak, iż książę z Sakowiczem pozostali,
334 III,22| Sakowiczem pozostali, wnoszę, iż pościg nie może być szybki.~-
335 III,22| gdyby nie to, żem mniemał, iż pozostając tu, tobie, pani,
336 III,22| zwyciężony, gdy być może, iż nieprzyjaciel za nim następuje,
337 III,22| nie śmiał się spodziewać, iż go zabił, gdyż zdawało mu
338 III,22| majętności zapisanych. Wiedzże, iż teraz nie czas o tym myśleć
339 III,23| Sakowiczowi, rzekł mu:~- Być może, iż przyjdzie miecznika i dziewczynę
340 III,23| Bogusławowe z doniesieniem, iż król wymknął się z rzecznego
341 III,23| przerażeniem przypominał sobie, iż książę mówił mu, że tabor
342 III,23| królewskiej, a że wiadomo, iż głowa księcia Janusza na
343 III,23| pan starosta uradował się, iż książę żyw i zdrowy, o tyle
344 III,23| w przyszłości? Być może, iż książę zdoła się uchronić
345 III,24| oka w niej tak szerokie, iż się w razie potrzeby przedostać
346 III,24| wysłanych na podjazd, tak, iż, jak książę pisał, ni zwiastun
347 III,24| puszczano przez dwa dni wieści, iż podjazd z pięciuset koni
348 III,24| Bogusława z doniesieniem, iż król Jan Kazimierz wyprawił
349 III,24| do Kmicica Wołodyjowski - iż jeśli Duglas wróci, to Radziwiłła
350 III,25| oka w niej tak szerokie, iż się w razie potrzeby przedostać
351 III,25| wysłanych na podjazd, tak, iż, jak książę pisał, ni zwiastun
352 III,25| puszczano przez dwa dni wieści, iż podjazd z pięciuset koni
353 III,25| Bogusława z doniesieniem, iż król Jan Kazimierz wyprawił
354 III,25| do Kmicica Wołodyjowski - iż jeśli Duglas wróci, to Radziwiłła
355 III,26| zapadł w lasy tak skrycie, iż Duglas był pewien, że i
356 III,26| dotąd stronach. Zdawało się, iż każdy Tatar umiał się dwoić
357 III,26| się choroby tak straszne, iż gorzej bitew je niszczą.
358 III,26| czym dowiedziawszy się, iż dwa tysiące rajtarii wraca
359 III,26| jakiś posądzał szlachcica, iż chyba przez jakiego komendanta
360 III,27| się tylko, myśląc sobie, iż nie potrzeba mu żadnej zachęty
361 III,27| lecz wreszcie wspomniał, iż jest w niewoli, więc opamiętał
362 III,27| wiadomością do hetmana, iż schwytano kilku rajtarów
363 III,27| lekkich, więc szły tak wartko, iż tuż, tuż za ordą nadążały.~
364 III,27| Kmicic, rzedniał tak bardzo, iż lada chwila mógł się już
365 III,27| pochował w grzywie i karku, tak iż gdyby nie chmura strzał
366 III,27| lecących ku rajtarii, rzekłbyś, iż same konie bez jeźdźców
367 III,27| krwi wypływało z czoła, tak iż cały wierzch głowy nurzał
368 III,28| w taki wojowniczy zapał, iż nie było już dla niego niebezpieczeństw.
369 III,28| nim wydębić) - słyszałam, iż uciekać mamy. Zali to nie
370 III,29| przypuszczać tym bardziej, iż wiedział, że stary miecznik
371 III,30| doszczętnie został zniesiony, iż zaledwie samopięt zdołał
372 III,30| dlatego, że się obawiał, iż na sam dźwięk prawdziwego
373 III,32| się po izbie zgadł zaraz, iż już jest w Lubiczu.~Następnie
374 III,32| boże jest nade mną! Czuję, iż nie umrę!~- Wedle rozkazu! -
|