Tom, Rozdzial

6501 II,36 |            jednego wyrazu, ażeby rzucić się na nich i porozrywać w sztuki.~-
6502 II,36 |                ale pan starosta potrafi się pomścić. Kmicic rozśmiał
6503 II,36 |                pomścić. Kmicic rozśmiał się.~- Niechże na tobie się
6504 II,36 |                 się.~- Niechże na tobie się mści, bo gdyby nie to, żeś
6505 II,36 |              mści, bo gdyby nie to, żeś się zdradził, gdybyś nie okazał,
6506 II,36 |               rozkazie, i nie przeciwił się dalszej jeździe, to byś
6507 II,36 |                kark oficera.~Rozpoczęła się zawierucha i kotłowanina
6508 II,36 |                przerażenia wydobywające się z piersi niewiast.~Lecz
6509 II,36 |                która nie rozumiejąc, co się wokoło niej dzieje, sądziła,
6510 II,36 |                 Jezus, Mario!~- Uspokój się panna - rzekł jeszcze łagodniej
6511 II,36 |                przemoczysz... A nie bój się!... U matki nie byłoby ci
6512 II,36 |               bronił!~- Pierwszy raz mi się sposobność trafiła - odrzekł
6513 II,36 |          zwłóczyć.~Przez drogę nie mógł się młody rycerz powstrzymać
6514 II,36 |                i różne swawole, których się na spółkę z nimi dopuszczał,
6515 II,36 |         rozumiejąc, wielkimi grubianami się okazali, a nawet zdrowiu
6516 II,36 |                  W. Pana zarobił, piszę się wiernym i życzliwym W. Pańskiej
6517 II,36 |         Babinicz." ~Dragoni, dowlókłszy się do Zamościa późną nocą,
6518 II,36 |         Zamościa późną nocą, nie śmieli się na oczy panu staroście kałuskiemu
6519 II,36 |          kałuskiemu pokazać, dowiedział się więc o całym zajściu dopiero
6520 II,36 |              trzy dni w swojej komnacie się zamknął, nikogo z dworzan,
6521 II,36 |                 Powoli jednak uspokoiła się ta burza. Przez czwarty
6522 II,36 |            kręcić, nie szarpać, i ozwał się do księżnej Gryzeldy:~-
6523 II,36 |         Sapieżyńskich dowiezie.~I zdaje się, że już w miesiąc później
6524 II,36 |                 i sam przekonany, że co się stało, stało się z jego
6525 II,36 |                  że co się stało, stało się z jego wolą i wiedzą. ~
6526 II,37 |                 Szwedzi więc nie czując się bardzo na siłach wobec ogólnego
6527 II,37 |               powstania, które wzmagało się z każdą chwilą, nie śmieli
6528 II,37 |                każdą chwilą, nie śmieli się wychylać z miast i zamków,
6529 II,37 |             porządnego wojska, które by się z regularnym szwedzkim żołnierzem
6530 II,37 |                niebezpieczne.~Zajmowali się tym rotmistrze powiatowi.
6531 II,37 |           stronach nie brakło, tworzyły się więc chorągwie jazdy bardzo
6532 II,37 |            którego słabością zdumiewała się niedawno cała Europa, dawał
6533 II,37 |              siły, której nie domyślali się w nim nie tylko nieprzyjaciele,
6534 II,37 |                wierne serce rozdzierało się przed kilku miesiącami z
6535 II,37 |                i desperacji. Znajdowały się pieniądze, zapał, męstwo;
6536 II,37 |                ratunku, i że tam, gdzie się dzieci rodzą, tam otucha
6537 II,37 |              Białej. Siły jego składały się z około dziesięciu tysięcy
6538 II,37 |            Myślał wojewoda witebski, że się zaopatrzy w nie w Tykocinie,
6539 II,37 |              jego znajomych, iż obawiał się, że go poznają, a poznawszy
6540 II,37 |             wycinał te chorągwie, które się przeciw hetmanowi za ojczyzną
6541 II,37 |                Andrzejowi to otuchy, że się zmienił bardzo. Bo naprzód
6542 II,37 |             polskiego szlachcica.~"Byle się od razu tumult przeciwko
6543 II,37 |          Wjeżdżał też mrokiem, oznajmił się, skąd jest, że listy królewskie
6544 II,37 |                 mu krzywda od żołnierzy się nie stała. Nazwisko jego
6545 II,37 |                 Kmicic! Wojewoda cofnął się parę kroków.~- Który króla
6546 II,37 |              całą swą energią, jak i co się zdarzyło, jako Radziwiłłom
6547 II,37 |            powodu nieubłaganą zemstę na się ściągnął.~Wojewoda uwierzył,
6548 II,37 |               przeciwko tej woli naszej się nie podniesie i uczynek
6549 II,37 |         kontusza rozgartywać, do komina się obracać i plecy grzać. Ja
6550 II,37 |             przylepna.~- Już bisurmanin się znalazł!~- Ale cnotliwa
6551 II,37 |              klepać po ramieniu a śmiać się.~- No, ćwik z ciebie! Nie
6552 II,37 |              Kmicicu powiadają. Nie bój się! Pan Jan człek niezawzięty
6553 II,37 |         Przejdzie mu pierwsza pasja, to się jeszcze sam uśmieje i ciebie
6554 II,37 |                 kondemnaty nie będziesz się potrzebował bać.~Tu zdziwił
6555 II,37 |             potrzebował bać.~Tu zdziwił się Sapieha spojrzawszy na tę
6556 II,37 |              przybladł zaraz i twarz mu się skurczyła jak paszcza złemu
6557 II,37 |                gdy chce kąsać.~- Bogdaj się własną śliną ten zdrajca
6558 II,37 |              ponuro.~- Twej zawziętości się nie dziwię... Pamiętaj tylko,
6559 II,37 |                Kmicic.~Na tym skończyła się rozmowa. Kmicic odjechał
6560 II,37 |              drogą.~Tymczasem rozbiegła się wieść pomiędzy wojskiem,
6561 II,37 |                  Uśpione miasto ocknęło się ze snu. Porozpalano ognie.
6562 II,37 |               Pan Andrzej nie był, jako się rzekło, na uczcie obecny.
6563 II,37 |         Radziwiłłowie - rzekł - kochali się w praktykach, ale książę
6564 II,37 |           Bogusław rozpuścił: jakoby mu się Kmicic ofiarował rękę na
6565 II,37 |              pomagał, ale wreszcie i on się spostrzegł, a spostrzegłszy
6566 II,37 |             spostrzegł, a spostrzegłszy się, nie tylko służbę porzucił,
6567 II,37 |             człek był zuchwały, jeszcze się na Bogusława porwał. Podobno
6568 II,37 |              żołnierz wielki - odezwały się liczne głosy.~- Książę zaś
6569 II,37 |               wymyślił, od której dusza się wzdryga.~- Diabeł by lepszej
6570 II,37 |               była zemsta za nawrócenie się Kmicicowe.~- Tak czyje imię
6571 II,37 |                poczęli coraz życzliwiej się o nim odzywać.~- Kmicic
6572 II,37 |                nie taki to człowiek, on się i na Radziwiłła porwie!~-
6573 II,37 |              nie parrycyda!~- Pomści on się, pomści!~- My go pierwej
6574 II,37 |                Lecz co prawda, odzywały się bardzo gwałtowne głosy i
6575 II,37 |              jest do niego podobny. Sam się w pierwszej chwili omyliłem.
6576 II,37 |                 przyjechał, to ponieważ się nawrócił, ponieważ świętego
6577 II,37 |              jeden pan Zagłoba ośmielał się, bywało, pomrukiwać pod
6578 II,37 |           poweselała znowu, rozradowały się i inne. Kielichy gęsto krążące
6579 II,37 |                 z którego Chowański był się już dawno usunął, rezydowała
6580 II,37 |                głowie zawrócił, żegnała się z nim bardzo czule, ale
6581 II,37 |                nim bardzo czule, ale on się trzymał ostro i dopiero
6582 II,37 |               jako cierń siedzi, to bym się był pewnie w waćpannie na
6583 II,37 |                wydłubać, lecz że i bała się trochę tego Babinicza, więc
6584 II,38 |                 Szwedzi więc nie czując się bardzo na siłach wobec ogólnego
6585 II,38 |               powstania, które wzmagało się z każdą chwilą, nie śmieli
6586 II,38 |                każdą chwilą, nie śmieli się wychylać z miast i zamków,
6587 II,38 |             porządnego wojska, które by się z regularnym szwedzkim żołnierzem
6588 II,38 |                niebezpieczne.~Zajmowali się tym rotmistrze powiatowi.
6589 II,38 |           stronach nie brakło, tworzyły się więc chorągwie jazdy bardzo
6590 II,38 |            którego słabością zdumiewała się niedawno cała Europa, dawał
6591 II,38 |              siły, której nie domyślali się w nim nie tylko nieprzyjaciele,
6592 II,38 |                wierne serce rozdzierało się przed kilku miesiącami z
6593 II,38 |                i desperacji. Znajdowały się pieniądze, zapał, męstwo;
6594 II,38 |                ratunku, i że tam, gdzie się dzieci rodzą, tam otucha
6595 II,38 |              Białej. Siły jego składały się z około dziesięciu tysięcy
6596 II,38 |            Myślał wojewoda witebski, że się zaopatrzy w nie w Tykocinie,
6597 II,38 |              jego znajomych, iż obawiał się, że go poznają, a poznawszy
6598 II,38 |             wycinał te chorągwie, które się przeciw hetmanowi za ojczyzną
6599 II,38 |                Andrzejowi to otuchy, że się zmienił bardzo. Bo naprzód
6600 II,38 |             polskiego szlachcica.~"Byle się od razu tumult przeciwko
6601 II,38 |          Wjeżdżał też mrokiem, oznajmił się, skąd jest, że listy królewskie
6602 II,38 |                 mu krzywda od żołnierzy się nie stała. Nazwisko jego
6603 II,38 |                 Kmicic! Wojewoda cofnął się parę kroków.~- Który króla
6604 II,38 |              całą swą energią, jak i co się zdarzyło, jako Radziwiłłom
6605 II,38 |            powodu nieubłaganą zemstę na się ściągnął.~Wojewoda uwierzył,
6606 II,38 |               przeciwko tej woli naszej się nie podniesie i uczynek
6607 II,38 |         kontusza rozgartywać, do komina się obracać i plecy grzać. Ja
6608 II,38 |             przylepna.~- Już bisurmanin się znalazł!~- Ale cnotliwa
6609 II,38 |              klepać po ramieniu a śmiać się.~- No, ćwik z ciebie! Nie
6610 II,38 |              Kmicicu powiadają. Nie bój się! Pan Jan człek niezawzięty
6611 II,38 |         Przejdzie mu pierwsza pasja, to się jeszcze sam uśmieje i ciebie
6612 II,38 |                 kondemnaty nie będziesz się potrzebował bać.~Tu zdziwił
6613 II,38 |             potrzebował bać.~Tu zdziwił się Sapieha spojrzawszy na tę
6614 II,38 |              przybladł zaraz i twarz mu się skurczyła jak paszcza złemu
6615 II,38 |                gdy chce kąsać.~- Bogdaj się własną śliną ten zdrajca
6616 II,38 |              ponuro.~- Twej zawziętości się nie dziwię... Pamiętaj tylko,
6617 II,38 |                Kmicic.~Na tym skończyła się rozmowa. Kmicic odjechał
6618 II,38 |              drogą.~Tymczasem rozbiegła się wieść pomiędzy wojskiem,
6619 II,38 |                  Uśpione miasto ocknęło się ze snu. Porozpalano ognie.
6620 II,38 |               Pan Andrzej nie był, jako się rzekło, na uczcie obecny.
6621 II,38 |         Radziwiłłowie - rzekł - kochali się w praktykach, ale książę
6622 II,38 |           Bogusław rozpuścił: jakoby mu się Kmicic ofiarował rękę na
6623 II,38 |              pomagał, ale wreszcie i on się spostrzegł, a spostrzegłszy
6624 II,38 |             spostrzegł, a spostrzegłszy się, nie tylko służbę porzucił,
6625 II,38 |             człek był zuchwały, jeszcze się na Bogusława porwał. Podobno
6626 II,38 |              żołnierz wielki - odezwały się liczne głosy.~- Książę zaś
6627 II,38 |               wymyślił, od której dusza się wzdryga.~- Diabeł by lepszej
6628 II,38 |               była zemsta za nawrócenie się Kmicicowe.~- Tak czyje imię
6629 II,38 |                poczęli coraz życzliwiej się o nim odzywać.~- Kmicic
6630 II,38 |                nie taki to człowiek, on się i na Radziwiłła porwie!~-
6631 II,38 |              nie parrycyda!~- Pomści on się, pomści!~- My go pierwej
6632 II,38 |                Lecz co prawda, odzywały się bardzo gwałtowne głosy i
6633 II,38 |              jest do niego podobny. Sam się w pierwszej chwili omyliłem.
6634 II,38 |                 przyjechał, to ponieważ się nawrócił, ponieważ świętego
6635 II,38 |              jeden pan Zagłoba ośmielał się, bywało, pomrukiwać pod
6636 II,38 |           poweselała znowu, rozradowały się i inne. Kielichy gęsto krążące
6637 II,38 |                 z którego Chowański był się już dawno usunął, rezydowała
6638 II,38 |                głowie zawrócił, żegnała się z nim bardzo czule, ale
6639 II,38 |                nim bardzo czule, ale on się trzymał ostro i dopiero
6640 II,38 |               jako cierń siedzi, to bym się był pewnie w waćpannie na
6641 II,38 |                wydłubać, lecz że i bała się trochę tego Babinicza, więc
6642 II,39 |           obmyślał z wolna, zastanawiał się, rozważał i na narady oficerów
6643 II,39 |                księcia Michała zatrząsł się ze zgrozy i złości, lecz
6644 II,39 |            pierwszego wstrętu, nie mógł się oprzeć i zapalczywy pan
6645 II,39 |                 żeby też i Karol Gustaw się nie ruszył, musimy więc
6646 II,39 |             lubił działać na pewno, bał się każdego nierozważnego kroku,
6647 II,39 |          koronnymi nie dopuścić. Będzie się tedy Bogusław przed Sapiehą
6648 II,39 |              zduszą dzieło poczynającej się obrony, stworzone przez
6649 II,39 |          potężnie, że sam Kmicic musiał się na nie w duszy zgodzić.
6650 II,39 |                należało wiedzieć, czego się trzymać. Gdyby się okazało,
6651 II,39 |                czego się trzymać. Gdyby się okazało, że najazd Bogusławowy
6652 II,39 |            Janowie; Horotkiewicz kręcił się w pobliżu Tykocina, mając
6653 II,39 |                 zamku bialskim odbywała się właśnie narada, gdy wszedł
6654 II,39 |               nie okiem, gdy zalterował się na twarzy i rzekł obecnym:~-
6655 II,39 |              tylko mógł zebrać.~- Godzi się supozycje dowodami poprzeć,
6656 II,39 |                  Janusza pomścić, sławą się okryć, a do tego potęgę
6657 II,39 |       Horotkiewiczowej chorągwi, którzy się do osoby waszej wielmożności
6658 II,39 |            rzekł pan Sapieha uderzywszy się rękoma po kolanach - będą
6659 II,39 |              Pod Tykocinem.~- Czemuście się za mury nie schronili, w
6660 II,39 |           prowadząc nas ze sobą, aleśmy się wyrwali szczęśliwie.~- Skądeście
6661 II,39 |             lecz nikt nie śmiał odezwać się z tym głośno.~Sapieha zaś
6662 II,39 |                 stokroć większa mogłaby się stać szkoda ojczyźnie, gdyby
6663 II,39 |                mu naprzeciw.~Tu zwrócił się do pułkowników:~- Wedle
6664 II,39 |          jeszcze była, gdy trąby ozwały się przeciągle, po czym jazda
6665 II,39 |              piechota zaczęły wysypywać się w pole; za nimi pociągnął
6666 II,39 |                 pole; za nimi pociągnął się długi szereg wozów skrzypiących.
6667 II,39 |          Pierwsze blaski dzienne odbiły się w rurach muszkietów i na
6668 II,39 |                 waży, ale gdy zaś przed się co weźmie, to dokona, a
6669 II,39 |                weźmie, to dokona, a gdy się ruszy, to bije.~W Rokitnie
6670 II,39 |            Sapiehę, że po drodze trudno się było o nich dopytać, chociaż
6671 II,39 |                pan Oskierko, który jako się rzekło, wiedział, kto jest
6672 II,39 |                  że Bogusławowi wkrótce się wojna z nami uprzykrzy.~-
6673 II,39 |               przed sobą. Hetman począł się niepokoić Wedle zeznań petyhorców,
6674 II,39 |               Bogusław postanowił cofać się. Ale co znaczyło to cofanie?
6675 II,39 |                 Czy Bogusław dowiedział się o przeważnych siłach sapieżyńskich
6676 II,39 |       sapieżyńskich i nie śmiał mierzyć się z nimi, czy też pragnął
6677 II,39 |       Przychodziła wiosna. Dnie stawały się coraz cieplejsze, śniegi
6678 II,39 |               tajały. Okolica pokrywała się wodą, pod którą drzemały
6679 II,39 |               jazda; lecz już za daleko się posunięto i hetman rozumiał,
6680 II,39 |              najprędzej.~Bogusław cofał się ciągle. Po drodze trafiano
6681 II,39 |                 jednę chorągiew i bożył się, że książę nie ma więcej
6682 II,39 |           opowiadają ludzie nie znający się na wojsku i wojennym rzemiośle.~
6683 II,39 |          właśnie wieści o nich wydawały się najnieprawdopodobniejsze;
6684 II,39 |                znać, że jakowyś oddział się zbliża.~- Może Babinicz! -
6685 II,39 |             Sapieha wyszedł obaczyć, co się dzieje.~Tymczasem towarzysze
6686 II,39 |              fatygi padła.~Wtem zbliżył się starszy Tatar, jakoby wachmistrz
6687 II,39 |          Bogusławowych szedł i chciałem się większą kupą przysłużyć..."~
6688 II,39 |           księciem, to on przed księcia się wysforował!~- Niechże go
6689 II,39 |            nikogo nie żywiąc, w przodek się wydostałem, od czego wielka
6690 II,39 |                 to niespodziane cofanie się! - zawołał hetman. - Diabeł,
6691 II,39 |               Książę nie rozumiejąc, co się stało, jął głowę tracić
6692 II,39 |                 fatygą postępować przed się mogli, nie śpiąc, nie jedząc,
6693 II,39 |                mając. Z obozu nie mogli się wychylić, bo ordyńcy nieostrożnych
6694 II,39 |              nieostrożnych chwytali, co się zaś obóz zdrzymnął, to mu
6695 II,39 |                począć, gdzie iść i jako się obrócić - dlatego rychle
6696 II,39 |                 wojska ich dosięgły, to się rozlecą. Karoce książęce,
6697 II,39 |     zdumiewające rzeczy! - rzekł biorąc się za głowę pan Sapieha. -
6698 II,39 |                   rzekł Sapieha.~- Póki się książę nie opamięta.~- Ruszajmy,
6699 II,40 |                po długiej gonitwie mają się schwycić za bary, leżeli
6700 II,40 |                 żeś więcej sprawił, niż się spodziewać mogłem, i da
6701 II,40 |              prywatnego.~Kmicic skłonił się w milczeniu, ale nie znać
6702 II,40 |          Dawniej w tym obliczu malowała się jeno odwaga i zuchwała płochość,
6703 II,40 |          zuchwała płochość, teraz stało się surowym i zarazem zawziętym.
6704 II,40 |                duszy zemstę, ten winien się strzec, choćby był Radziwiłłem.~
6705 II,40 |                Radziwiłłem.~Jakoż mścił się już straszliwie. Usługi
6706 II,40 |                olbrzymie. Wysforowawszy się przed Bogusława, zbił go
6707 II,40 |             jest otoczony, i do cofania się przymusił. Dalej szedł przed
6708 II,40 |        wolentarzy Kmicicowych rozlegało się przed nimi, z boków, z przodu,
6709 II,40 |       zamieszkująca owe okolice łączyła się z Tatary, po trochu z nienawiści
6710 II,40 |                 troska nie zagnieździła się na długo i choć astrologowie,
6711 II,40 |               wróg osobisty. Dowiedział się łatwo nazwiska: Babinicz,
6712 II,40 |            zadawał klęskę tam, gdzie go się najmniej spodziewano.~Aż
6713 II,40 |            wreszcie oba wojska stoczyły się w okolicy Sokółki, Bogusław
6714 II,40 |                poprzednio, gdzie książę się obraca, zaszedł do Janowa.
6715 II,40 |                 do Janowa. Tam też miał się rozstrzygnąć los Bogusławowej
6716 II,40 |                 obuszkiem uderza. Nosił się z cudzoziemska, który strój
6717 II,40 |           językami; w bitwie zaś rzucał się w największy wir tak szalenie,
6718 II,40 |              pokojach królewskich umiał się znaleźć, ale przy tym i
6719 II,40 |              pan Sakowicz nie byle czym się tropił. Wszedł więc jak
6720 II,40 |             widząc ową butę, uśmiechnął się jeno na wpół z politowaniem.
6721 II,40 |            księciu chodzi... Poddajecie się li czy też chcecie szczęścia
6722 II,40 |                udał zdumienie.~- Czy my się poddajemy? Mniemam, że książę
6723 II,40 |              waszej dostojności, ażebyś się wasza dostojność poddał;
6724 II,40 |                kiedy, by zając poddanie się ogarom proponował?~- Odebraliśmy
6725 II,40 |                 Reszta tak fatigati, że się przed bitwą pokładą. Powiem
6726 II,40 |            pierwej było szkoda!~- Dziwi się też książę zawziętości Sapiehów
6727 II,40 |             prywatnej zemsty nie wahasz się ojczyzny krwią oblewać.~-
6728 II,40 |               nasyła...~Z kolei zdumiał się pan Sapieha.~- Ja zbójców
6729 II,40 |                twojemu księciu nie będę się usprawiedliwiał, boście
6730 II,40 |           słusznie za zwycięzcę podawać się może i korzyści znacznych
6731 II,40 |                rumel wymienieni.~- Waść się zwycięstwami nie chełp,
6732 II,40 |                 jeść, nie wiecie, gdzie się obrócić. Waść widziałeś
6733 II,40 |               rozpoznać, jeżeli mierzyć się z nami możecie. Co się owej
6734 II,40 |          mierzyć się z nami możecie. Co się owej panny tyczy, nie pod
6735 II,40 |       Wiśniowieckiej. Z nimi to policzy się książę, krzywdę jej czyniąc.
6736 II,40 |           zamiast odpowiedzieć, zwrócił się do pana Kmicica:~- To tedy
6737 II,40 |                 kiwnął, po czym zwrócił się zaraz do pana Andrzeja:~-
6738 II,40 |              przez cudze ręce chciałbym się do jego gardła dobrać!~-
6739 II,40 |            Miłuję tę pannę!... Mieliśmy się pobrać... Wysłałem tego
6740 II,40 |            takim ręku była...~- Uspokój się - rzekł hetman - dałeś mu
6741 II,40 |            Bogusław powiedział, iżem mu się króla porwać ofiarował...~-
6742 II,40 |                 po chwili hetman - może się zgodzić go oddać.~- Wasza
6743 II,40 |     instrumentum działał.~Kmicic porwał się za głowę.~- Co on tam dba
6744 II,40 |                słowem poręczając, piszę się etc."~Tego jeszcze wieczora
6745 II,41 |                 pan Andrzej opowiedział się pierwszym strażom książęcym,
6746 II,41 |             chwila, więc przygotowywano się do niej gorliwie. Wojska
6747 II,41 |                i ze świeżym ludem można się było długo i krwawo w niej
6748 II,41 |                  skutkiem czego szerzył się pewien postrach między żołnierstwem.
6749 II,41 |        trudnością mógł usiedzieć, kazał się więc czterem drabantom nosić
6750 II,41 |             znać, iż wysłaniec książęcy się zbliża.~Było to już w ulicy.
6751 II,41 |              tajemnicy.~Po czym zwrócił się w ciemności do pana Andrzeja:~-
6752 II,41 |             jest i prywatka?~- Znajdzie się prośba do waszej książęcej
6753 II,41 |              książę, mimo futer, trząść się zaczął tak, że aż zębami
6754 II,41 |                 twarz książęca rysowały się w niewyraźnych, szarych
6755 II,41 |                 jego sercu, iż zmieniły się prawie w szał... Ręka mimo
6756 II,41 |              Noc ciemna... wydostaniesz się... Kiemlicze z tobą. Zdrajcę
6757 II,41 |                  Bij!...~Kmicic zbliżył się jeszcze bliżej do lektyki
6758 II,41 |             szeptał diabeł. - Ojczyźnie się przysłużysz...~Kmicic wyciągnął
6759 II,41 |              drabanta, czy przestraszył się, dość, że zarył nagle kopytami
6760 II,41 |                 w ziemię, potem potknął się silnie; Kmicic poderwał
6761 II,41 |               ten czas lektyka oddaliła się o kilkanaście kroków.~A
6762 II,41 |                 waść marudzisz? - ozwał się przerywany przez febrę głos
6763 II,41 |              zapłociach pieją... Trzeba się spieszyć, bom też chory
6764 II,41 |              tak miał ściśnięte, iż bał się, że gdy przyjdzie mówić,
6765 II,41 |             przyszła nań ulga, uspokoił się znacznie i owa niby obręcz
6766 II,41 |                 ramiona; on zaś zwrócił się do Kmicica i szczękając
6767 II,41 |        Paroksyzm zaraz minie... Będziem się mogli rozmówić.~Jakoż po
6768 II,41 |                Jakoż po chwili znaleźli się obaj w osobnej komnacie,
6769 II,41 |               której na kominie żarzyły się kupy węgli i gorąco było
6770 II,41 |                 czym dworzanie oddalili się, książę zaś przechylił w
6771 II,41 |               niego. Książę nie zmienił się wiele, jeno febra ściągnęła
6772 II,41 |                Książęce powieki poczęły się otwierać leniwie, nagle
6773 II,41 |                leniwie, nagle otworzyły się zupełnie i jakoby płomień
6774 II,41 |              Jeśliś jest duch, nie boję się ciebie - rzekł - ale przepadnij!~-
6775 II,41 |              Kmicic.~Bogusław wzdrygnął się nieznacznie, jakoby się
6776 II,41 |                 się nieznacznie, jakoby się chciał z mar otrząsnąć;
6777 II,41 |            popatrzył na Kmicica i ozwał się:~- Chybiłem waćpana?~- Nie
6778 II,41 |           nieubłaganych wrogów mierzyło się oczyma z pewną straszliwą
6779 II,41 |                Ja...~- A żeś to nie bał się tu przyjechać?...~Kmicic
6780 II,41 |            kawalerze - rzekł - namyślam się, czyś lepszy żołnierz, czy
6781 II,41 |               wykupić...~Kmicic posunął się o krok bliżej i pobladł
6782 II,41 |                tak tego żołnierza, a ja się na parol stawię, gdzie rozkażesz.~-
6783 II,41 |          niebezpieczeństwo grozi, bo mi się życie mniej kuczy. Owóż
6784 II,41 |                  dobrze!... I na twarzy się mienisz... Nie przychodź
6785 II,41 |          cierpiał książę, nagle rzuciła się na niego.~- Jeżeli wasza
6786 II,41 |            zgadłeś, czy za chwilę rzuci się do nóg, czy do piersi książęcej...~
6787 II,41 |                przy ludziach!~I zwrócił się ku drzwiom:~- Bywaj!~Przez
6788 II,41 |            świadków!...~Kmicic zatoczył się jak pijany, jęknął i padł
6789 II,41 |                rozumieli też, że dzieje się coś nadzwyczajnego.~Tymczasem
6790 II,41 |                 za nim.~Kmicic podniósł się. W twarzy jego nie było
6791 II,41 |        nieczułość i obojętność. Zdawało się, iż nie rozeznaje wcale,
6792 II,41 |                 nie rozeznaje wcale, co się z nim dzieje, i że energia
6793 II,41 |                 że energia jego złamała się zupełnie.~Upłynęło pół godziny,
6794 II,41 |               kamienny.~Nagle otworzyły się drzwi do przysionka. Wszedł
6795 II,41 |              odrzekł Kmicic.~I pozwolił się bez oporu skrępować. Ale
6796 II,41 |          godzinę. Po drodze przyłączyło się kilku jezdnych. Kmicic słyszał,
6797 II,41 |            dlatego najciekawsi byli, co się z nim stanie. Orszak minął
6798 II,41 |               minął brzeźniak i znalazł się w pustym polu, na którym
6799 II,41 |         Sakowicza poświęca!"~Lecz mylił się, pal przeznaczony był przede
6800 II,41 |         żołnierzysko dojrzał go, zerwał się z zydla i wyprostował się
6801 II,41 |               się z zydla i wyprostował się jakby na paradzie wojskowej.~
6802 II,41 |                Przez chwilę patrzyli na się obaj. Soroka twarz miał
6803 II,41 |        poprzednio Soroce wódkę, zbliżył się do niego.~- No, stary -
6804 II,41 |            prosto nawłóczcie!~- Nie bój się.~Soroka nie bał się, ale
6805 II,41 |                 bój się.~Soroka nie bał się, ale gdy uczuł na sobie
6806 II,41 |               jeden z żołnierzy wysunął się z szeregu i podał blaszankę.~-
6807 II,41 |             czas!~Drugi oprawca zbliżył się i poczęto go rozbierać.~
6808 II,41 |               ludzi. Wszystkim uczyniło się straszno.~Wtem pomruk zerwał
6809 II,41 |            straszno.~Wtem pomruk zerwał się wśród otaczających majdan
6810 II,41 |                majdan szeregów i stawał się coraz głośniejszy. Żołnierz
6811 II,41 |                Głowbicz.~Pomruk zmienił się w gwar głośny, w którym
6812 II,41 |              Stój!~I Oprawcy wstrzymali się mimo woli. Wszystkie oczy
6813 II,41 |                 Wszystkie oczy zwróciły się na Kmicica.~- Żołnierze! -
6814 II,41 |        przeszedł w huk. Szeregi złamały się. Kilkanaście głosów krzyknęło:~-
6815 II,41 |               Byli tacy, którzy opierać się chcieli, lecz na widok gołych
6816 II,41 |         wszystkich.~- Za mną! - rozległ się głos Kmicica.~I kłąb ludzi
6817 II,41 |                miejsca, potem wyciągnął się w długiego węża.~Ujechawszy
6818 II,41 |           strony.~- Kto idzie? - ozwały się głosy.~- Głowbicz z podjazdem!~-
6819 II,41 |                przejechali nie spiesząc się zbytnio; następnie puścili
6820 II,41 |              zbytnio; następnie puścili się rysią.~- Soroka! - rzekł
6821 II,41 |                  Wedle rozkazu! - ozwał się obok głos wachmistrza.~Kmicic
6822 II,41 |              głowie wachmistrza - jakby się chciał przekonać, czy jedzie
6823 II,41 |                 dłoń do ust.~Wtem ozwał się Głowbicz z drugiego boku:~-
6824 II,41 |                    A mnie nic nie miało się stać?~- Waszej miłości miałem
6825 II,41 |                zaś wasza miłość porwała się do obrony Soroki, mieliśmy
6826 II,41 |                 kotły i w bębny - ozwał się wreszcie Bogusław - niech
6827 II,42 |                 panu Oskierce, jak i co się stało, oni zaś słuchali
6828 II,42 |              często w dłonie i za głowę się biorąc.~- Uważ z tego -
6829 II,42 |                 zemście przesadzi, temu się ona częstokroć jako ptak
6830 II,42 |         sponiewierać, i przesadził. Ale się z tego nie chełp, bo to
6831 II,42 |             siodłać obiecując sobie, że się przez drogę smaczno wydrzemie.~
6832 II,42 |              niego Soroka i wyprostował się po służbie.~- Wasza miłość! -
6833 II,42 |               Taurogów.~Kmicic rozśmiał się.~- Nie pojedziesz wcale
6834 II,42 |        odpowiedział wachmistrz starając się nie pokazać po sobie ukontentowania.~
6835 II,42 |                 Kmicic i Soroka wyspali się setnie i bez żadnej przygody
6836 II,42 |              Tatarów.~Akbah-Ułan stawił się zaraz przed Babiniczem i
6837 II,42 |             miał innego wyboru, jak bić się, zwyciężyć lub zginąć. O
6838 II,42 |                 użytku.~Po czym zwrócił się do Akbah-Ułana.~- Schudłeś! -
6839 II,42 |             regiment piechoty i okopali się.~- Zaśby ich nie można w
6840 II,42 |                A obejść i zostawić, aby się do Janowa dostać?~- Na drodze
6841 II,42 |               To rzekłszy Kmicic począł się ręką gładzić po czuprynie.~-
6842 II,42 |             mówiąc, że piechota okopała się z tej strony, były tam bowiem
6843 II,42 |            szańczyki, nic więcej. Można się było z nich długo bronić,
6844 II,42 |              między kulami, rozpatrywał się, oglądał, a Tatarowie, choć
6845 II,42 |          zajechała go z boku. On umknął się, poszedł trzy tysiące kroków
6846 II,42 |             wprost do Suchowola, rzucił się ku zachodowi i dotarł do
6847 II,42 |                 skostnieją.~- Rozgrzeją się w ogniu.~- Kiszmet!~Nim
6848 II,42 |                  Kiszmet!~Nim zmroczyło się na świecie, Kmicic kazał
6849 II,42 |       zmiarkował, że tak wolno posuwają się naprzód, iż za dwa dni nie
6850 II,42 |              poza szańce.~Wówczas kazał się przeprawić na drugi brzeg.~
6851 II,42 |               po brzuchy. Lecz posuwali się naprzód, lubo wolno i ratując
6852 II,42 |               iż koń Kmicicowy wynurzył się z błota, trafiwszy widocznie
6853 II,42 |             twardy grunt.~Jakoż poczęła się ława piasku. Po wierzchu
6854 II,42 |           brzegu. Lecz ludzie wydostali się na brzeg prawie wszyscy.
6855 II,42 |             zachodził. Jakoż zbliżywszy się usłyszał strzały zrazu rzadkie,
6856 II,42 |             strony Janowa palba stawała się coraz potężniejsza, widoczne
6857 II,42 |              Kilka stosów drzewa paliło się na nich, rozrzucając blask
6858 II,42 |                 więcej patrzących przed się w pole, na którym jazda
6859 II,42 |                na którym jazda ucierała się z wolentarzami.~Dojrzano
6860 II,42 |                 piechota poczęła ruszać się w nich niespokojnie; coraz
6861 II,42 |             powietrzem i oddział rzucił się jak burza, ogarnął piechotę,
6862 II,42 |              cała ta masa ludzi poczęła się poruszać konwulsyjnie. Rzekłbyś:
6863 II,42 |        Tymczasem niebo, które chmurzyło się już od niejakiego czasu,
6864 II,42 |           wycięto.~Gdy księżyc wychynął się znów zza chmur, oświecił
6865 II,42 |                trwało to długo. Rozległ się przeraźliwy głos piszczałki:
6866 II,42 |            jedno morze płomieni rozlało się tak szeroko, jak starczyło
6867 II,42 |          stanęli w ordynku i wyciągnęli się w ławę, gdy nagle, na polu
6868 II,42 |             tatarska.~Wreszcie zderzyli się długą ławą na widnym polu,
6869 II,42 |                polu, lecz wówczas stało się coś strasznego. Tatarska
6870 II,42 |                 niejakim czasie zerwało się kilkudziesięciu Tatarów
6871 II,42 |            chwilę i rzekł:~- Jeszcze mi się z nim nie mierzyć. Ciął
6872 II,42 |            prywaty! Przy ojczyźnie chcę się nieprzyjacielowi oponować!~
6873 III,1 |                 bystry wojownik wprędce się opatrzył, iż szwedzki lew
6874 III,1 |       Rzeczypospolitej, lecz wyrzekając się w duszy całości, chciał
6875 III,1 |         prowincja, jak pierwsza zaczęła się bronić, tak dotychczas stała
6876 III,1 |              leżące przy miastach i nim się kto w Rzeczypospolitej opatrzył,
6877 III,1 |    Rzeczypospolitej opatrzył, nim wieść się o jego pochodzie rozeszła,
6878 III,1 |             największe płomienie pożaru się rzucił. Szedł więc do burzy
6879 III,1 |                żołnierzom. Teraz, gdzie się ukazał, płynęła potokiem
6880 III,1 |                coraz ciaśniejsze łącząc się gromady, i szły za Szwedem,
6881 III,1 |                głowy gdzie schronić lub się w głodzie czym pokrzepić.
6882 III,1 |        przedsięwzięcie. Wojna rozlewała się naokół niego tak szeroko,
6883 III,1 |              szeroko, jak morze rozlewa się naokół zabłąkanego wśród
6884 III,1 |               niby na wyspach, trzymali się jeszcze Szwedzi, zresztą
6885 III,1 |                ale i pułk cały nie mógł się od głównej szwedzkiej siły
6886 III,1 |               prawie nie mógł pojąć, co się stało, skąd te siły, skąd
6887 III,1 |              ustępujący.~Ci tedy lękali się w sercach, aby całe wojsko
6888 III,1 |             mówił - będziesz zapuszczał się aż w ruskie kraje za nieprzyjacielem,
6889 III,1 |              których moglibyśmy odżywić się i strudzonym członkom dać
6890 III,1 |          członkom dać folgę? Nie równam się z twoją, panie, sławą, ale
6891 III,1 |         wielkich ani ćwiczonych, umykał się przed nim, ale umykał jak
6892 III,1 |           umykał jak wilk, gotów zawsze się zwrócić. Czasem też szedł
6893 III,1 |                 mają przed sobą. Nużyli się śmiertelnie, szli w chłodzie,
6894 III,1 |           stojące w gotowości rzuciwszy się z impetem na nieprzyjaciela,
6895 III,1 |                  zaś pan Malawski zwarł się z księciem biponckim tak
6896 III,1 |               ludzie i konie pomieszali się ze sobą jako kurzawa, którą
6897 III,1 |           trupem tak gęsto, że czernili się na śnieżnym polu jako litery
6898 III,1 |               pan Wołodyjowski, chociaż się w szwedzkie szeregi jako
6899 III,1 |            armatami i naówczas zmieniła się postać boju. Inne Czarnieckiego
6900 III,1 |            Niewielkie wprawdzie dostały się Szwedom owego zwycięstwa
6901 III,1 |                 razem chodziło. Cieszył się, że zwycięstwo szło jak
6902 III,1 |                  w jego ślady, że ledwo się pokazał, już pogromił -
6903 III,1 |       Rzeczypospolitej spoczywały. Mógł się spodziewać, że wieść rozbiegnie
6904 III,1 |         spodziewać, że wieść rozbiegnie się po całym kraju, że każde
6905 III,1 |                 i Waldemara, on zwrócił się do swych frasobliwych jenerałów
6906 III,1 |                jak Czarnieckiego prędko się rozpraszają, ale i prędko
6907 III,1 |              zebrać.~Wittenberg skłonił się tylko w milczeniu, a Karol
6908 III,1 |        przeszkód!~Jenerałowie uradowali się tymi słowy. Upojone zwycięstwem
6909 III,1 |            oficerów słyszało, rozniosły się po obozie i wszyscy byli
6910 III,1 |           żywnością. Wojska roztasowały się w Gołębiu, w Krowienikach
6911 III,1 |             poczytano; następnie odbyła się uczta, po niej zaś żołnierstwo
6912 III,1 |                Nazajutrz dzień zbudzili się rześko i pierwsze słowa,
6913 III,1 |                to jeden drugiemu, jakby się wzajem chcieli o dobrej
6914 III,1 |               upewnić. Pochód rozpoczął się wesoło. Dzień był suchy,
6915 III,1 |              końska i nozdrza pokrywały się szronem. Zimny wiatr pozmrażał
6916 III,1 |                dobrą. Wojska wyciągnęły się niemal milowym wężem, czego
6917 III,1 |         żołnierze.~Jakoż pochód odbywał się spokojnie. Z głębin leśnych
6918 III,1 |           humorze. Już właśnie zabierał się do spoczynku, gdy Aszemberg
6919 III,1 |             służbowego oficera, że chce się pilno widzieć z królem.~
6920 III,1 |       odpowiedział Freed.~Król zmieszał się; teraz dopiero zauważył,
6921 III,1 |              Smagłe oblicze króla stało się jeszcze ciemniejszym; rękoma
6922 III,1 |            widzę. Przykazał mi pokłonić się waszej królewskiej mości
6923 III,1 |           oświadczyć, że teraz za Wisłę się znów przeprawia, ale wnet
6924 III,1 |           zboczył, bo mu doniesiono, że się tam ludzie jakowiś znajdują.
6925 III,1 |                 nie ludzka moc!~- Stało się wedle tego, co marszałek
6926 III,1 |           Gustaw, gdy był wesół, zdawał się być z samej dobroci ulepiony,
6927 III,1 |                   i nie tak ptaki kryją się przed orłem, jako kryli
6928 III,1 |                 przed orłem, jako kryli się przed nim najstarsi i najzasłużeńsi
6929 III,1 |         jenerałowie.~Lecz teraz wprędce się pomiarkował i pytał znowu
6930 III,1 |              Teraz tym bardziej musiały się serca w nich podnieść, bo
6931 III,1 |                 a krasiczyńską wiktorią się chwalą. Wasza królewska
6932 III,1 |             gdym już wyjeżdżał, zbliżył się do mnie ktoś ze starszyzny,
6933 III,1 |               zaś mu wtórowali. Tak oni się chełpią! Odjechałem wśród
6934 III,1 |            rozmyślać o tej wojnie, jaka się od początku łatwo zaczęła,
6935 III,1 |                wypadki przedstawiały mu się jakoś dziwnie. Często wyjścia
6936 III,1 |             odgadnąć. Czasem zdawało mu się, że jest jako człowiek,
6937 III,1 |              płonęła jaskrawo, migotała się na błękitno i czerwono -
6938 III,1 |                granacie nieba, czerniła się jako wąż samotna chmura,
6939 III,1 |             morskiego potworu i zdawały się coraz zbliżać ku królewskiej
6940 III,2 |                skusi go. Żaden by z was się takiej pokusie nie oparł,
6941 III,2 |          sposobów radzisz mi wasza mość się chwycić?~- Mniemałbym, że
6942 III,2 |               pochlebstwem najwięcej da się wskórać. Pan to jest niezbyt
6943 III,2 |                Hm! Na tę rację znajdzie się z czego w Zamościu odpowiedzieć.
6944 III,2 |                roztopy nastąpią, stanie się niepodobnym.~- Słyszałem,
6945 III,2 |                  skoro Czarniecki, jako się pokazało, nie rozbit, to
6946 III,2 |                 mogły odpocząć, odżywić się i konie srodze zmarnowane
6947 III,2 |               Sobiepan gościnnie, a gdy się dowiedział, jacy sławni
6948 III,2 |                 sławni żołnierze w nich się znajdują, tedy pod niebo
6949 III,2 |               Ileż bo wspomnień łączyło się z nimi z owych dawnych czasów
6950 III,2 |     wspomnieniach tak słodycz z goryczą się pomieszała, że myśli tych
6951 III,2 |               Niby łaskaw, a wszyscy go się boją, ba! nawet pan Zagłoba
6952 III,2 |               Anusi Borzobohatej czegoś się dowiedzieć, albowiem wprost
6953 III,2 |           księżnej poufałą. Lecz wybieg się nie udał. Księżna wróciła
6954 III,2 |               coraz to bliżej, gotowano się więc do obrony. Skrzetuski
6955 III,2 |                 Szwedzi nie zapuszczali się dotychczas pod Zamość.~Zagłoba
6956 III,2 |               go polubił i we wszystkim się do niego zwracał, zwłaszcza
6957 III,2 |              trochu spożywał. To tak ci się do tego przyzwyczaił, że
6958 III,2 |          łuskwinę wyplunie. W nocy, jak się obudzi, także to czyni.
6959 III,2 |               czyni. Od tej pory tak mu się dowcip zaostrzył, że i najbliżsi
6960 III,2 |                    Bo w konopiach oleum się znajduje, przez co i w głowie
6961 III,2 |              kondycję, na którą zgodzić się nie mogłem.~- Musiałeś waść
6962 III,2 |                 te śmiałe słowa, zlękli się niektórzy, żeby ich pan
6963 III,2 |         zmiarkować, dość, że uśmiechnął się tylko i spytał:~- A słonecznikowe
6964 III,2 |                 o co chodzi, rozochocił się i zaraz kazał co najlepszych
6965 III,2 |            przynieść. Za czym uradowali się w sercach wszyscy i ochota
6966 III,2 |          sercach wszyscy i ochota stała się powszechną. Pito i wiwatowano
6967 III,2 |         oczywiście wziął pan Zagłoba na się za tę śmierć odpowiedzialność.~-
6968 III,2 |                  gdzie jestem, poradzić się mnie nie mógł. Może też
6969 III,2 |           nieprzyjacielowi okazywać, że się tyłem do niego odwracają.
6970 III,2 |                 sobie rady! nie obawiaj się waćpan! - rzekł pan Wołodyjowski.~
6971 III,2 |          najgórniejszej chorągwi wydaje się, że jest dragonem... Nic
6972 III,2 |      szlachcicem, a wojna wojną - ozwał się starosta.~- Bardzo to misternie
6973 III,2 |            wytrzeszczając oczy i biorąc się w boki. - Ba! fiu! Co mnie
6974 III,2 |                stół uderzać, przechylać się, kręcić głową, a srożyć
6975 III,2 |                  kręcić głową, a srożyć się, a oczami błyskać i mówić,
6976 III,2 |              kałuski. - Nie kłanialiśmy się i nie będziem... ma foi!
6977 III,2 |              zwłaszcza że wkrótce miały się dla nich zacząć bezsenne
6978 III,2 |            przednich straży spodziewano się lada godzina.~- Taki on
6979 III,2 |    Zauważyliście waszmościowie, jakeśmy się pokochali... Dobrze nam
6980 III,2 |                 pokochali... Dobrze nam się będzie w Zamościu działo,
6981 III,2 |           starego Zagłoby... Nic, tylko się opędzać... Ledwiem się od
6982 III,2 |            tylko się opędzać... Ledwiem się od Sapiehy wykaraskał, już
6983 III,2 |                 arię Szwedom zagram, że się na śmierć pod Zamościem
6984 III,2 |                znajomy oficer przesunął się szybko koło rozmawiających.~-
6985 III,2 |              wałów widać. Szczebrzeszyn się pali! Szwedzi tuż!~- Chodźmy
6986 III,3 |                własną w Szczebrzeszynie się znajduje i niebawem stanie
6987 III,3 |                 pod Zamościem. Uradował się pan starosta kałuski tą
6988 III,3 |         starosta kałuski tą wieścią, bo się wielce rozruszał i niekłamaną
6989 III,3 |               opór przygotuje.~- Raz mi się zdarza sposobność - mówił
6990 III,3 |                  że pierwej w powietrze się wysadzę, nim tu szwedzka
6991 III,3 |            waszej dostojności! - ozwali się chórem oficerowie.~- Byle
6992 III,3 |            cudzoziemską wyćwiczono, bił się tak dobrze jak najlepsi
6993 III,3 |               strzałach przyszło rzucić się wręcz na nieprzyjaciela.
6994 III,3 |          których długie szyje wyciągały się jakoby z ciekawością przez
6995 III,3 |             tamtej strony fosy, kręciły się chorągwie lekkiej jazdy,
6996 III,3 |             głowami, widnokrąg wyjaśnił się, i zaraz też na zachodniej
6997 III,3 |              idące od Wielączy, zdawały się brodzić do kolan w owym
6998 III,3 |            tumanie, jak gdyby wynurzały się z wód rozległych. Bliższe
6999 III,3 |                 natomiast przedstawiały się jakoby kłęby kurzawy ciemnej,
7000 III,3 |               kurzawy ciemnej, toczącej się ku miastu. Z wolna przybywało