Tom, Rozdzial

 1  I,4  |      chwili dusze w nich upadły z trwogi. Toż ten dom był pod opieką
 2  I,5  |       pień przerażoną i oślepłą z trwogi ludność...~Zerwali się ze
 3  I,5  |         się na równe nogi, okrzyk trwogi wyrwał się im z piersi:~-
 4  I,6  | przyszłości można było myśleć bez trwogi. Nie słów, ale uczynków
 5  I,13 |    Warszawy nie tylko nie budziły trwogi, ale przeciwnie, podniecały
 6 II,1  |       obcym było, to jest uczucie trwogi. A jednak teraz, na wspomnienie
 7 II,14 |      jenerał nie pokazał po sobie trwogi, jednak następnego dnia
 8 II,17 |    Czarniecki, bo z oczekiwania i trwogi serce poczęło mu bić jak
 9 III,9 |     uciekały ku lasowi, oślepłe z trwogi i przerażenia. Niektórzy
10 III,16|         tak zaś był ów rycerz bez trwogi przesądny, tak się bał czarów,