Tom, Rozdzial

 1  I,7  |      parli od czasu do czasu ramionami - i to próżno! Drzwi miały
 2  I,13 |    środku sali, między dwoma ramionami stołu, i coraz potężniej
 3  I,25 |       ale nad szerokimi jego ramionami wznosiła się głowa tak mała,
 4  I,25 |       Kmicic ruszył niedbale ramionami.~- Ba! jako rzekłem, moja
 5 II,3  |     najbardziej ruszał na to ramionami i wąsami stary Soroka, który,
 6 II,4  | zabiorą?~Na to Kmicic ruszył ramionami.~- Mówiłem: t a k ż e, bom
 7 II,4  |     chwila sztych szabli pod ramionami synów.~Lecz Soroka, przywykły
 8 II,24 |      gunie, unoszące się nad ramionami, nadawały im pozór jakichś
 9 III,9 |      na swój sztab, wzruszał ramionami.~- Poszaleli - mówił - koniecznie
10 III,30| południe?~Wierszułł wzruszył ramionami.~- Spytaj się waszmość pana