Tom, Rozdzial

 1  I,9  |     żonę chciał pojąć.~Kmicic pobladł bardzo, zapadnięte jego
 2  I,13 | Billewiczówna tu jest!~Kmicic pobladł i począł jąkać coś niezrozumiale.~-
 3 II,9  |    zgubę tej ojczyzny.~Kmicic pobladł i nie odrzekł ani słowa.
 4 II,12 | którzy przy nim stoją. Kmicic pobladł jak chusta, jednak wymienił
 5 II,19 |      paczka opłatków.~Wówczas pobladł i choć nikt nie potrzebował
 6 II,41 |   posunął się o krok bliżej i pobladł tak straszliwie, iż książę
 7 III,1 | radzić nie umiecie!~Aszemberg pobladł i umilkł. Karol Gustaw,
 8 III,4 |      i inni jenerałowie.~Król pobladł.~- Kanneberg! - rzekł.~-
 9 III,23|   waćpan nim został.~Sakowicz pobladł z gniewu. Dałby on jej,
10 III,27|       wreszcie sierp miesiąca pobladł i pochylił się ku zachodowi.