Tom, Rozdzial

1  I,1 |    jeszcze jego śmiech szczery, wesoły, w oczach stała bujna postać
2  I,5 |         gdy pan Andrzej, hoży i wesoły jak zawsze, wpadł do izby
3  I,13| wzrokiem przez żelazną kratę na wesoły świat boży. Bóg jeden wiedział,
4 II,6 |     wojewoda witebski był człek wesoły, może też i podochocił trochę,
5 II,15|        nie poszli; kraj bogaty, wesoły, jedno miasto lepsze od
6 II,15|      Dalsze jego słowa zgłuszył wesoły głos dzwonu, wzywający na
7 II,17|  pomiędzy żołnierstwem i załogą wesoły, wypoczęty, i tu, i owdzie
8 II,17|      się z grzechów. Potem zaś, wesoły jak ptak, poszedł czynić
9 III,1|   Gustavus, pan dobry, ludzki i wesoły, klaszczący w dłonie jeździe