Tom, Rozdzial

1  I,10 |  stronie rzeki ujrzano naprzód tuman kurzu, a potem poruszających
2  I,20 |      jeno że znikła zaraz jako tuman na łące.~- Tak jest - rzekł
3  I,25 |       chwili szedł jak wicher. Tuman kurzu zasłonił ich przed
4  I,26 |       tego nie widział, bo nas tuman przesłonił, a choćby nie
5  I,26 |       przesłonił, a choćby nie tuman, to z dalekości ani masztalerze,
6 II,15 |       od porannej zorzy. Biały tuman przesłaniał sam szczyt Jasnej
7 II,15 |      oczu niknie!...~Istotnie, tuman wiszący na skale począł
8 III,9 | uczyniwszy pomknęli za nim jak tuman kurzawy gnanej wiatrem.~
9 III,26|  zapewne na wieść o klęsce jak tuman się rozwieją?!~Pan Kmicic