Tom, Rozdzial

1 II,2  | nowina mi to! Nikt im się nie oparł, ja się oprę, aż przyjdzie
2 II,4  |  zasuwał się w cień; wreszcie oparł się łokciami o stół i wziąwszy
3 II,8  |  Janusz nic nie odpowiedział, oparł głowę na złożonych pięściach
4 II,21 |   śniegu przy drzwiach. Głowę oparł o ramę kamienną i pogrążył
5 II,22 |     orientem. Nikt mu się nie oparł, zdrajcy heretycy mu pomogli
6 III,2 |    was się takiej pokusie nie oparł, nawet dzisiejszy wojewoda
7 III,23|  jeśli nigdy nikt się jej nie oparł, to musiała i na jego sercu
8 III,27|   siły, po czym sztych szabli oparł mu na gardle, aż skóra ugięła
9 III,28|     Norman z niedobitkami nie oparł się aż w Zagórach, na samej