Tom, Rozdzial

8501 III,32|                Kmicic, ale mimo usiłowań i nie słyszał, i nie rozumiał.
8502 III,32|                  usiłowań i nie słyszał, i nie rozumiał. Oto ona, ta upragniona,
8503 III,32|                   już tęsknił, która nigdy nie schodziła mu z myśli i z
8504 III,32|                   I czuł ją koło siebie, i nie śmiał zwracać ku niej oczu,
8505 III,32|                  zatrzymali się wpół nawy, nie witając się dla powagi miejsca
8506 III,32|                 słusznym jest, ażeby cnota nie zostawała bez nagrody, która
8507 III,32|        pomienionemu chorążemu orszańskiemu nie ujmując."~Tu ksiądz przestał
8508 III,32|            opowiedział, przecie uczynił to nie z żadnej prywaty, ale z
8509 III,32|          przywiedzion, jakoby taka jeno, a nie inna droga salutis Reipublicae
8510 III,32|                   jaśnie przed nim odkrył, nie tylko pomieniony chorąży
8511 III,32|                  osobę naszą ręki podnosić nie obiecywał, ale samego księcia
8512 III,32|                  zdrowia przyszedł i wtedy nie spoczął, ale dalsze wojny
8513 III,32|            większych ojcu i matce oddać by nie mógł, postanowiliśmy je
8514 III,32|            nieżyczliwość ludzka dłużej już nie ścigała, lecz aby przynależną
8515 III,32|                  wstać, wyjść za nią, lecz nie mógł...~Siły opuściłý go
8516 III,32|                  gościńca. Sam się takiego nie spodziewałeś! Do Wodoktów
8517 III,32|                   w ramiona. Mówić jeszcze nie mógł, bo zbyt był wzruszony,
8518 III,32|                    Jędrek - spytał się - a nie wiesz, gdzie tamta?~- W
8519 III,32|                   Michała, czy wzruszenie, nie wiadomo, dość, że przez
8520 III,32|                  dość, że przez całą drogę nie przestawały wysuwać się
8521 III,32|                   jedzie trzecie.~ ~Anusia nie była tej niedzieli w kościele,
8522 III,32|                  nawet modlić się za niego nie chciała wówczas, gdy on
8523 III,32|                  jedno, że go niewarta, że nie śmiałaby mu w oczy spojrzeć;
8524 III,32|           natłoczyło się przed gankiem, że nie można było tuż dojechać.
8525 III,32|                  ze szczęścia i zmieszania nie wiedział sam, co ma mówić,
8526 III,32|                stary druhu, panie Michale! Nie dość było piersi nadstawiać,
8527 III,32|                     nieprzyjaciół wycinać! Nie skończony trud wasz, bo
8528 III,32|              przysporzyć, do czego, tuszę, nie zbraknie wam męstwa ni ochoty!
8529 III,32|                  nadejdą, wspomną na nas i nie desperują nigdy, bacząc
8530 III,32|                    nigdy, bacząc na to, że nie masz takowych terminów,
8531 III,32|                 boskich auxiliach podnieść nie można.~ ~*~ ~Pan Andrzej
8532 III,32|                     Niechętni (bo któż ich nie ma) mówili wprawdzie, że
8533 III,32|                    słucha, ale on się tego nie wstydził, owszem, sam przyznawał,