Tom, Rozdzial

1  I,3 |           zgodą! - rzekł Kmicic. - Dziwić się wam wolno, ale nie kłócić.~-
2  I,4 |       przebył! Żołnierzowi się nie dziwić, choć i na kogo fuknie,
3  I,12|       mówię, nie powinno to nikogo dziwić, bo teraz tacy tylko otrzymują
4  I,19|          trzymają, to im się mniej dziwić, ale ów warchoł służy tylko
5  I,20|       razem na nieprzyjaciela. Nie dziwić się przeto, że zdrowie księcia
6  I,21| majętnościach łowić. Zamiast świat dziwić moją siłą, dziwię go moją
7 II,3 |              Kiemlicz przestał się dziwić. Stary zbyt był chytry,
8 II,12|            sprawdzić, to słuszna i dziwić cię nie powinno, a jeśli