Tom, Rozdzial

1  I,7  |      Dziewczęta przeraziły się okropnie; pan Wołodyjowski skoczył
2 II,9  |        prostym znęcano się tak okropnie, że włosy w czuprynie dębem
3 III,4 | wysunął głowę jak wąż i pchnął okropnie.~Lecz w tej chwili zaszumiał
4 III,6 | Najbliższy rajtar, krzyknąwszy okropnie, chwycił natychmiast za
5 III,11|     mieszać. Kmicic rzucał się okropnie w gęstwie ze swymi zabijakami,
6 III,15|  żołnierz, zląkł się teraz tak okropnie wyjącej tłuszczy, iż przytomność
7 III,27|   postanowił skończyć i pchnął okropnie, aż kapelusz spadł mu z