Tom, Rozdzial
1 I,1 | służby i droższy legat, który naprzód chciałbym odziedziczyć.
2 I,3 | Wsiadłszy z sanek weszli naprzód do sieni, ogromnej jak spichrz,
3 I,3 | szeregiem, a pan Kmicic sunął naprzód i ucałowawszy kilkanaście
4 I,3 | Kokosiński posunął się krok naprzód, chrząknął i tak rozpoczął:~-
5 I,5 | sobie przebiegła dziewczyna naprzód zjednać. A zresztą, tak
6 I,6 | tymczasem nieprzyjaciel szedł naprzód, gdzieniegdzie się tylko
7 I,7 | zostało, pojechali starsi naprzód do pana Wołodyjowskiego,
8 I,7 | tak będzie: ja zaśpiewam naprzód, a waćpanna po mnie. Robota
9 I,7 | strony, a sam z resztą ruszył naprzód. Jezdni szli na czele, piesi
10 I,7 | odkrzyknęli laudańscy rzucając się naprzód jak potok.~Kozacy odpowiedzieli
11 I,7 | wśród wozów, koni, tobołów. Naprzód szli murem potężni Butrymowie,
12 I,7 | Mały pułkownik wysunął się naprzód.~- Jam jest - odrzekł.~-
13 I,7 | krok w tył, czasem postąpił naprzód - widocznie badał biegłość
14 I,8 | to winna Bogu dziękować naprzód, a waszmości zaraz potem...~-
15 I,9 | się w głowie rozjaśniło. Naprzód tedy, gdym po pojedynku
16 I,10 | dobrą?~- Jeno dłuższą... Daj naprzód dukata.~- Masz!~Błazen znów
17 I,10 | przodków zdobytych, przejdzie naprzód noga tych nieprzyjaciół,
18 I,10 | zastępy szwedzkie.~Szła więc naprzód brygada gwardii królewskiej;
19 I,10 | chorągwie. Wittenberg wyjechał naprzód w asystencji świetnego sztabu,
20 I,10 | okrutnie będzie rzymska; powie naprzód, że woli ostatnią kroplę
21 I,10 | sprawili ludzi i ruszyli naprzód.~Pan wojewoda podlaski połączył
22 I,10 | drugiej stronie rzeki ujrzano naprzód tuman kurzu, a potem poruszających
23 I,10 | odważniejsi parli konie naprzód, tchórzliwsi wstrzymywali
24 I,10 | brzegu Noteci. Powstała ona naprzód z tego powodu, że kilkaset
25 I,11 | trzeci, wysuwając buzię naprzód:~- Żeby dziadzio był Bohunem!~
26 I,12 | małom młodszy od niego, bo naprzód, młodzikiem jeszcze, był
27 I,12 | drogę halabardą, aby idący naprzód mieli czas wejść do sali.~
28 I,12 | znajomi weszli. Wzrok ich padł naprzód na wzniesienie ustawione
29 I,12 | Zagłoba wysuwając się raźno naprzód, bo już go to niecierpliwić
30 I,12 | będziecie długo czekali, choć naprzód na innego nieprzyjaciela
31 I,12 | zeskoczył z cokołu i ruszył naprzód, a tłum za nim, i tak przyszli
32 I,13 | a one łzy sam obetrę.~- Naprzód to waćpan uczyń.~- Daj mi
33 I,13 | odzyszczę... Dobrze ci mówić: "Naprzód to uczyń..." A nuż ja uczynię,
34 I,13 | cały w koronkach, szedł naprzód pod rękę z księżną, której
35 I,13 | Ganchof skomenderował: "Naprzód!" - i oddział Szkotów otaczający
36 I,14 | ratunku. Chodzi o to, by naprzód ten kraj, tę naszą ojczyznę
37 I,15 | rzeczy cierpiał podwójnie, bo naprzód, nad nieszczęściem ojczyzny,
38 I,15 | księciu? jakie chorągwie?~- Naprzód widocznie ci Węgrzyni. Ludzi
39 I,16 | do tej chorągwi Charłampa naprzód posłać, ale on do niczego...
40 I,16 | i regiment niemieckiej. Naprzód otoczysz ich, potem ogłosisz
41 I,16 | utrzymać. Nic mi po nim. Jedźże naprzód po miecznika i dziewczynę,
42 I,17 | odpowiedział ani słowa i ruszył naprzód, minął z wolna jadących
43 I,17 | Kowalski ciągle, widać, jechał naprzód, bo go nie było jakoś widać.
44 I,17 | Jeden z żołnierzy wyruszył naprzód, ale po godzinie wrócił
45 I,17 | rzekł. - Musiał z milę naprzód wyjechać.~Żołnierze poczęli
46 I,17 | żołnierz, który jeździł naprzód - myślałem, że go tam znajdę,
47 I,17 | Jak zlazł z wozu i ruszył naprzód, tak do tej pory nie wrócił.~-
48 I,17 | pomogli, to głupstwo, bo naprzód, spaliśmy jako i ty, a po
49 I,17 | Lecz widocznie chcieli naprzód paktować, bo poczęli machać
50 I,17 | krzyczeć:~- Stój! stój!~- Naprzód! stępą! - zakrzyknął pan
51 I,17 | Wołodyjowskiego wysunął się błyskawicą naprzód i ucapił za kark podnoszącego
52 I,17 | najmniejszej trudności, bo naprzód, miałem twój pierścień,
53 I,17 | to dla dwojakich powodów: naprzód, że nie przymierzając on
54 I,17 | Chorągiew posunęła się naprzód.~Oczy wszystkich utkwione
55 I,17 | rzekł pan Michał.~I wyjechał naprzód.~Pożar rozlewał się coraz
56 I,18 | wedle kołowrotu, spostrzegło naprzód zbliżającą się chorągiew.
57 I,18 | w kulbace i krzyknął:~- Naprzód!~Laudańscy pochylili się
58 I,18 | Wołodyjowski posuwał się ciągle naprzód, małe jego oczki świeciły
59 I,18 | kapitana, natomiast ruszył naprzód całym impetem w ścieśnionej
60 I,18 | ci tedy każé wyrzec się naprzód Radziwiłła i nie służyć
61 I,18 | pistolet w garść i ruszył naprzód. Wkrótce zobaczył przed
62 I,19 | głowę całą burzę szwedzką. Naprzód, zaraz po niej, poczęto
63 I,20 | jednym pachołkiem ruszył naprzód; przykazawszy umyślnie przygotowanej
64 I,20 | do ziemi. On zaś jechał naprzód i minąwszy wieś ujrzał przed
65 I,20 | drzwi, ażeby gościa puścić naprzód.~Kmicic zaś przez chwilę
66 I,20 | ale nie postąpiła kroku naprzód, nie rzekła ni słowa.~Ciszę
67 I,20 | tam dwóch z latarkami szło naprzód i już byli na łące. Mówię
68 I,22 | były i pod tym względem naprzód wydane, gdyż Kmicicowi dostało
69 I,23 | chodzi.~- Słucham pilnie.~- Naprzód pojedziesz na Podlasie.
70 I,23 | arkanów polityki. Wiedz tedy naprzód, że w Wiedniu nie będą chętnym
71 I,25 | szedł, ale biegł prawie naprzód, wymachując rękoma i powtarzając
72 I,25 | będzie! - rzekł Soroka.~- Naprzód! - skomenderował Kmicic.~
73 I,25 | stronę ruszymy?~- Ruszymy naprzód szeregiem, i jeśli wasza
74 I,25 | ani wysuwając się na cal naprzód. Zdumienie, przerażenie,
75 I,26 | wojewoda wileński mnie zwiódł i naprzód na to mnie wyciągnął, żem
76 I,26 | ludzie Kmicicowi wysłani naprzód z Pilwiszek.~- A co tam? -
77 I,26 | Niech wachmistrz ruszy naprzód obroki przygotować. Karczma
78 I,26 | osmolone. Wachmistrz począł naprzód dotykać z lekka palcami
79 II,1 | Soroka kazał chłopu iść naprzód, sam zaś szedł za nim z
80 II,2 | Nagle Kmicic wysunął się naprzód.~Wszelako nadchodzący nie
81 II,2 | sterczała wysunięta niezmiernie naprzód dolna warga, która gdy mówił,
82 II,2 | zakrzątnął się; zagniótł naprzód zwilżonego chleba, a gdy
83 II,3 | rozkaże? - zapytał Kiemlicz.~- Naprzód są dwa listy, potrzebujące
84 II,4 | poczęły się cisnąć do głowy. Naprzód zburzyła się w nim dusza
85 II,4 | drzwi wywalone uskoczyli naprzód Rzędzianowi, za nimi laudańscy,
86 II,4 | stary Kiemlicz wysuwając naprzód dolną wargę z resztkami
87 II,5 | żebym sam używał, bo ja naprzód złych sąsiadów ze szczętem
88 II,6 | mówił dalej Zagłoba. - Naprzód wiwendy tyle zgromadzić,
89 II,6 | mój kanclerz... To sobie naprzód zakonotujcie!~Tu Zagłoba
90 II,6 | jeno - mówił Zagłoba. - Naprzód wiedzcie o tym, że te klęski,
91 II,7 | zatrzymywały go w Kiejdanach. Naprzód czekał na posiłki szwedzkie,
92 II,8 | zwykłej i codziennej. Mówiono naprzód o jego czynach wojennych
93 II,8 | odparł żywo Bogusław - bo, naprzód, nie myślę ja tego, aby
94 II,10 | córki:~- Waćpanna podziękuj naprzód temu mężnemu kawalerowi
95 II,10 | ściągnął na się nienawiść. Naprzód Jana (podejrzywając go o
96 II,11 | Prus ruszy i dlatego wojska naprzód wysyła. Panu Andrzejowi
97 II,11 | roztasował, przybyli tam goście. Naprzód nadciągnął oddział szwedzki,
98 II,11 | przyjrzeć, kto przyjeżdża.~Naprzód zajechała zamknięta kolaska
99 II,11 | muszą!~- A to dlaczego?~- Naprzód dlatego, że sami tego chcą;
100 II,12 | tysiące, i z tą siłą parł naprzód, pogrążon w modlitwie, w
101 II,12 | zgromadzeniu.~- Trzeba by naprzód wiedzieć, czy ów kawaler
102 II,13 | wówczas to jasnogórcy ujrzeli naprzód oddział konnych trębaczy,
103 II,14 | szczegółowie wszystko rozpoznać. Naprzód szła jazda, za nią czworoboki
104 II,14 | parskając trwożnie, nie chciał naprzód postąpić. Stary jenerał
105 II,15 | na szańcach słuchali jej naprzód z podziwem, potem z zabobonnym
106 II,15 | siarkowanych nici. Rozpalił naprzód kwacz, potem zaczął go z
107 II,15 | Czarnieckim rzekł:~- Pójdę ja naprzód do tych, którzy nie śpią...
108 II,15 | nie postąpiliśmy ani kroku naprzód!~- Ba! - odpowiedział Sadowski -
109 II,16 | bunt tajemnie się szerzący.~Naprzód więc przywódców buntu, a
110 II,16 | układy".~Udawali więc księża naprzód, że się chcą poddać. Przyszli
111 II,16 | klasztoru, zobowiązawszy go naprzód przysięgą, że wróci sam
112 II,17 | winnych, i gniew jego spadł naprzód na Wrzeszczowicza. Powstały
113 II,17 | że odchrząknę, bo muszę naprzód paskudztwo wyplunąć... Więc
114 II,17 | to ksiądz Kordecki - bo naprzód, kto to się podejmie uczynić?~-
115 II,18 | Wówczas Kmicic wysunął się naprzód i poświeciwszy mu kwaczem
116 II,19 | każda bestia ma rozum, że naprzód wie o niebezpieczeństwie.
117 II,20 | na Litwie i Żmudzi, gdzie naprzód zaścianki, a za nimi i chłopstwo
118 II,21 | czasu!~To rzekłszy ruszył naprzód, a Kmicic za nim. Zaledwie
119 II,21 | drzwiach, gdy ukazało się naprzód dwóch paziów, a za nimi
120 II,22 | przyrodzonego obrońcę ojczyzny, naprzód uczyniliście bezsilnym,
121 II,22 | uczy: niech pan Tyzenhauz naprzód z dragonią ruszy, głosząc
122 II,22 | napierał na to, by dragoni naprzód wyszli i by wasza królewska
123 II,22 | może być mowa? Musiałby naprzód wiedzieć termin i mieć czas
124 II,23 | Kiemliczami trzymał się zwykle naprzód przed orszakiem królewskim,
125 II,23 | konia ostrogami, aby ruszyć naprzód, lecz sam nuncjusz pochwycił
126 II,23 | zauważył król.~- Pojadę ja naprzód z kilkunastoma ludźmi -
127 II,23 | każdej potrzebie, ruszył naprzód. Stanęli u drugiego wyjścia
128 II,23 | miłościwy panie, żebym ja naprzód do Żywca ruszył i przekonał
129 II,23 | ale i my ruszymy nieco naprzód, bo zimno.~Pan Tyzenhauz
130 II,24 | w miarę jak postępowano naprzód, góry poczęły się zbiegać,
131 II,24 | zamiast cofać się, posuwał się naprzód.~A czas płynął i każda chwila
132 II,25 | tchu w koniach jezdni dać naprzód znać panu marszałkowi, że
133 II,25 | nacieszyć się nimi. Szła więc naprzód chorągiew husarska, pana
134 II,25 | Rozpoczęło się widowisko: naprzód ścinali rycerze głowy tureckie,
135 II,26 | grzechy człowieka ścigają. Naprzód mi w Upicie żołnierzy poszarpano,
136 II,26 | Janusza! A w czyjej się głowie naprzód zdrada wylęgła? Czy nie
137 II,27 | kozioł spode łba. Skłonił się naprzód panu do nóg, potem dość
138 II,28 | Radziejowskiego bardzo się zawziął.~- Naprzód każdemu przytrafi się zawziąść,
139 II,29 | i poczęli patrzeć bystro naprzód na niego, potem na siebie.~
140 II,29 | coś strasznego. Błysnęła naprzód okropna jasność; zdawało
141 II,30 | kościoła tłum różnobarwny. Więc naprzód szlachta i rycerstwo, a
142 II,30 | rozległ się w kościele, który naprzód w chłopskich piersiach się
143 II,31 | kościoła tłum różnobarwny. Więc naprzód szlachta i rycerstwo, a
144 II,31 | rozległ się w kościele, który naprzód w chłopskich piersiach się
145 II,32 | wszystkie dodawały ducha. Więc naprzód konfederacja tyszowiecka
146 II,32 | jak pan Zagłoba uwolnił naprzód siebie, a potem wszystkich
147 II,32 | oczach oblicze Kmicica; więc naprzód stało się blade jak pergamin,
148 II,33 | rosieński protestował, któremu naprzód perswadowano, potem go w
149 II,33 | wtrącił Skrzetuski - to naprzód ci Bogusława dostać, a mając
150 II,33 | poczęli przeciągać mimo. Naprzód jechał na srokatym koniu
151 II,34 | czynności. Kmicic poszedł naprzód do kancelarii po nominację
152 II,34 | Sapiehy.~- Przeczytaj jeno naprzód pismo!~Kmicic złamał pieczęć
153 II,35 | Jakoż istotnie jechali naprzód takim krajem, do którego
154 II,36 | To wypraw swoich Tatarów naprzód do Krasnegostawu. Ja ze
155 II,36 | Dziękuję i ostaję, a Tatarów naprzód wyprawię.~I poszedł zaraz
156 II,36 | Akbahu-Ułanie. Macie iść naprzód do Krasnegostawu, prostym
157 II,36 | waszmości radzę, nie wyprawiaj naprzód Tatarów, bo w większej kupie
158 II,36 | nazajutrz Tatarzy ruszyli naprzód. Kmicic miał zaś jechać
159 II,36 | Tatarom i ruszyli szybko naprzód, bo niebezpiecznie było
160 II,37 | umrzeć nie może.~Kmicic szedł naprzód bez przeszkód, zbierając
161 II,37 | że się zmienił bardzo. Bo naprzód wychudł, po wtóre przybyła
162 II,38 | umrzeć nie może.~Kmicic szedł naprzód bez przeszkód, zbierając
163 II,38 | że się zmienił bardzo. Bo naprzód wychudł, po wtóre przybyła
164 II,39 | aby bez komendy nie pójść naprzód.~Lecz Sapieha lubił działać
165 II,39 | moderowane. Jazda ruszyła naprzód, prowadząc nas ze sobą,
166 II,39 | mieszkając... Pan Babinicz skoczy naprzód z Tatary i języka jak najśpieszniej
167 II,39 | wojskiem książęcym, idących naprzód. Pan Sapieha sapał gniewnie,
168 II,39 | ruszyły z wielkim impetem naprzód.~
169 II,40 | Lecz misja była trudna: naprzód, że łatwo mogło paść na
170 II,42 | trudno było i marzyć, bo naprzód, pan Sapieha sam nie miał
171 II,42 | że tak wolno posuwają się naprzód, iż za dwa dni nie przepłyną
172 II,42 | brzuchy. Lecz posuwali się naprzód, lubo wolno i ratując jeden
173 II,42 | runął z całą tatarską ławą naprzód.~Szli więc ku sobie jako
174 III,1 | być porównywany, i szedł naprzód, goniąc pana Czarnieckiego;
175 III,1 | głuchych lasach, puszczał ich naprzód, tak iż oni myśleli, że
176 III,1 | postrach i zamieszanie. Więc naprzód skoczył pan Wołodyjowski
177 III,1 | Tym spieszniej musimy iść naprzód, aby polskiego Dariusza
178 III,1 | oparzeliskach zginęły. Idziemy naprzód!~Oficerowie wyszli, Karol
179 III,4 | za dniem, oni ciągle szli naprzód. Wozy łamały się, armaty
180 III,4 | mijał Szwedów, wysuwał się naprzód i przecinał im drogę, symulując,
181 III,4 | wychodziły piersi - i szli naprzód, by piersią o pierś uderzyć.~
182 III,4 | zapytał Sweno.~- Pójdziem naprzód, choćby pod sam Lwów, do
183 III,4 | Pięćdziesiąt koni poszło naprzód. Ci jechali z gotowymi muszkietami
184 III,4 | jednego nie wrócili?... Naprzód!~Szwedzki szereg poruszył
185 III,4 | umykać bezładną kupą.~- Naprzód! - krzyknął Kanneberg.~Oddział
186 III,4 | Jakoż chorągiew ruszyła naprzód rysią. Mały rycerz na bułanym
187 III,4 | coś na swoich, wysuwał się naprzód i znów wstrzymywał konia,
188 III,4 | polska i bez tego parła naprzód, chciała bowiem przejść "
189 III,4 | lepsze konie wysforowały się naprzód i wkrótce świetny Kannebergowski
190 III,4 | z Szemberkową chorągwią naprzód skoczył, sam siekł, sam
191 III,5 | stary rycerz wysuwając się naprzód.~Tu powiódł okiem po zgromadzeniu;
192 III,6 | ostrogami i popędził jak wicher naprzód.~Uciekający, dobywając ostatnich
193 III,6 | z najeżoną grzywą parł naprzód, kąsał, wierzgał, chłopak
194 III,6 | i rzucił się jak płomień naprzód, gdy zaś każdy z rajtarów
195 III,8 | którego krzesło wysunięte było naprzód, i patrzyli na krotofilę,
196 III,8 | dolną miał tak wysuniętą naprzód, jak Jan Kazimierz, jeno
197 III,9 | rzecznym.~Obaj posuwali się naprzód, gromiąc pomniejsze kupy
198 III,9 | jedna za drugą. Poszła więc naprzód laudańska, która po prawie
199 III,9 | że jeśliś wołem, to się naprzód o ojca swego dopytuj, nie
200 III,9 | gwałtowniejsze, by koniecznie szli naprzód.~- Zgubi Czarniecki tych
201 III,9 | zatrzymywali biegnących naprzód, padali sami, tratowali
202 III,11| tył założył, wargę wysunął naprzód i począł nań spoglądać jak
203 III,11| ku szopom. Laudańska szła naprzód, Wańkowiczowi z tyłu, a
204 III,12| byłeś waćpan co wymyślił!~- Naprzód, czego wy nad tym Hasslingiem
205 III,12| Warszawie zamknięci. Więc naprzód sam Wittenberg, drugi główny
206 III,13| byłeś waćpan co wymyślił!~- Naprzód, czego wy nad tym Hasslingiem
207 III,13| Warszawie zamknięci. Więc naprzód sam Wittenberg, drugi główny
208 III,14| pójdźmy teraz.~- Waćpan idź naprzód spać - rzekł Zagłoba.~-
209 III,14| Kmicic i Wołodyjowski.~- Tak! Naprzód panu miecznikowi rosieńskiemu,
210 III,15| gotowości, z bronią podaną już naprzód i wysuniętą do biegu nogą,
211 III,15| długie, lecz ona biegła naprzód i darła się ku twierdzy
212 III,15| ku murom i na bramę a my naprzód! za mną!~Rozszalałe tłumy
213 III,15| mieście.~Ukazała się więc naprzód jazda, której było niewiele,
214 III,15| straszniej, lecz oni parli naprzód, tnąc szablami od czasu
215 III,15| niemu zawziętość... Trzeba naprzód jego osobę ubezpieczyć,
216 III,16| to z rozmaitych przyczyn. Naprzód, któregoś dnia pojawił mu
217 III,16| nie przestawał.~Otoczył naprzód dziewczynę drobiazgową troskliwością,
218 III,17| tedy pan miecznik wyprawić naprzód pachołka z listami do ekonomów,
219 III,19| jeszcze tu, nie zdało mi się naprzód ich wyprawiać. Ludzie niby
220 III,19| kogo oprzeć. Jeśli mamy iść naprzód jako piorun i cały rachunek
221 III,23| ku Lwowu, Anusia wpadła naprzód w złość, a potem jęła rozumować,
222 III,23| smutku lub radości.~Więc naprzód mówiono o okropnym całego
223 III,23| ubodły te słowa do żywego.~- Naprzód, nie imaginuj sobie waćpanna,
224 III,23| głowy rosną. Mówi się: "Naprzód odebrać znów Warszawę".
225 III,24| wymykał, ale i sam polował. Naprzód przeszedł Bug za Serockiem,
226 III,24| każdym wozie, który wyruszał naprzód lub pozostawał w tyle. Częstokroć
227 III,24| i z wielką dokładnością. Naprzód puszczano przez dwa dni
228 III,24| blachy, lecz jenerał szedł naprzód, nie zważając na te przeszkody,
229 III,24| ruszył sam Duglas z całą siłą naprzód.~Po kilku godzinach drogi
230 III,24| pierwszej straży i ruszył z nią naprzód. Przez rzednące zarośla
231 III,24| umiałem dobrze wstawiać.~- Naprzód, tego byś waćpan panu Sapieże
232 III,25| wymykał, ale i sam polował. Naprzód przeszedł Bug za Serockiem,
233 III,25| każdym wozie, który wyruszał naprzód lub pozostawał w tyle. Częstokroć
234 III,25| i z wielką dokładnością. Naprzód puszczano przez dwa dni
235 III,25| blachy, lecz jenerał szedł naprzód, nie zważając na te przeszkody,
236 III,25| ruszył sam Duglas z całą siłą naprzód.~Po kilku godzinach drogi
237 III,25| pierwszej straży i ruszył z nią naprzód. Przez rzednące zarośla
238 III,25| umiałem dobrze wstawiać.~- Naprzód, tego byś waćpan panu Sapieże
239 III,26| wierzyć w nie było trudno.~Oto naprzód poczęto prawić, że Karol
240 III,26| proszą, nie chce. Ruszył naprzód... zderzyli się i złamano
241 III,27| ruszył.~Ale tym razem poszła naprzód Babiniczowa wataha, za nią
242 III,27| kopyta.~Krzyki oficerskie: "Naprzód!" i "Gott mit uns!", zagrzmiały
243 III,27| zdobytą.~Kmicic przejechał naprzód przez pole, na którym pierwszy
244 III,27| pan Gosiewski wysunął się naprzód i rzekł:~- Milczeć waszmościom !
245 III,28| dobrym zdrowiu zobaczył, naprzód oczom własnym wierzyć nie
246 III,28| nie była to rzecz łatwa. Naprzód, Babinicz był w innej stronie;
247 III,29| Wolałby żywą, bo mógłby naprzód kawalerską zemstę wywrzeć,
248 III,29| że oficerowie wyjeżdżają naprzód, aby dokładniej przebieg
249 III,29| piechota staje i zamiast naprzód, poczyna się cofać ku zaroślom~
250 III,29| nie mogła brać udziału, bo naprzód odjął jej siły strach, a
251 III,30| Soroki wysunął się w skok naprzód, przybiegł i uchyliwszy
252 III,32| nagle, jakby przerażona; naprzód płomień, a potem bladość
253 III,32| serdecznych słowach powitał naprzód wracających żołnierzy, wreszcie
254 III,32| przestawały wysuwać się naprzód, jakby dwa szydła lub dwie
|