Tom, Rozdzial
1 I,1 | to sposób rozprawiały ze sobą szlachcianki w czeladnej.
2 I,1 | dającego. Dobrze było ze sobą młodym, raźno i wesoło.
3 I,1 | mnie, którym nikogo nad sobą znosić nie chciał. Ot, i
4 I,1 | Trudno bowiem miała przed sobą zapierać poważna panna,
5 I,2 | głośniej i targować się ze sobą; tymczasem Zend wyszedł
6 I,3 | pana Kmicica, rozmawiali ze sobą tak cicho jak w kościele.~-
7 I,4 | słyszałem, jak mówili między sobą, że trzeba jutro całej kompanii
8 I,4 | oni zaś gwarzyli między sobą o zaścianku.~- Uważcie,
9 I,5 | kilkunastu ludzi, których ze sobą z Upity przyprowadził, żeby
10 I,5 | chorągiew rozbójników pod sobą; niewinność moja mnie broni!...
11 I,5 | rozjątrzenie i żal. Było im ze sobą ciężko, i to długie milczenie
12 I,5 | ze świecą w ręku zamykała sobą drogę do dalszych drzwi.~ ~-
13 I,6 | prawu - byle siłę czuły za sobą.~Uciśnieni przeciw uciskającym
14 I,6 | przestając kłócić się ze sobą po drodze.~Wreszcie Radziwiłł
15 I,7 | wrócił, nie będzie miał ze sobą tych swawolników, którzy,
16 I,7 | Lubicza zabrać; wozy mają ze sobą i koni luźnych kupę. Musiał
17 I,7 | ludźmi odjadę i pannę ze sobą zabiorę.~- Panna tu zostanie -
18 I,7 | poczęła szukać oparcia za sobą, na koniec siadła ciężko
19 I,8 | odziedziczyć. Zdaj mnie opiekę nad sobą, dozwól pokosztować słodkości
20 I,8 | zamknąwszy się, długo ze sobą gadali, czego Brochwicz
21 I,9 | dawniejsza reputacja, jaką tu ze sobą gotową przywieźli, bo żeby
22 I,10 | nie brakło magnatów między sobą zwaśnionych lub za odmówione
23 I,10 | osobne koło i zmawiają się ze sobą pod wodzą znanego warchoła
24 I,10 | bracia najmilsi! Oto wiozę ze sobą poręczenie wszelkich swobód
25 I,10 | ojczyzną nieszczęsną, jeśli nad sobą nie macie litości...~Tu
26 I,10 | wszyscy poczęli się ściskać ze sobą. Szlachta poszła za przykładem
27 I,12 | partię naszych sił ma pod sobą. O tym wszystkim dowiesz
28 I,12 | Boże, żeby się jeszcze ze sobą przeciw Rzeczypospolitej
29 I,12 | panie Michale, jakeśmy ze sobą na elekcji w Warszawie byli.
30 I,12 | krokiem chodzi i sam ze sobą głośno gada, a we dnie przez
31 I,12 | oficerowie książęcy mówić ze sobą o tym, zgadywać powody...
32 I,12 | Harasimowicz, wiodąc ciągle za sobą rycerzy, przecisnął się
33 I,12 | swoje senatorstwo przed sobą, gdy się go za sobą dopatrzyć
34 I,12 | przed sobą, gdy się go za sobą dopatrzyć nie może... Panie
35 I,12 | pociągnął wszystkich ze sobą do bramy, aby się wjeżdżającym
36 I,12 | spraw publicznych, muszą ze sobą politykować.~- Ej, rojno
37 I,13 | wyrzuci, to żrą, jeszcze się z sobą o owe specjały bijąc. Hołota
38 I,13 | hetmana, który mając za sobą pana Kmicica i paziów wszedł
39 I,13 | chciałby się pastwić nad sobą, ale że był między ludźmi,
40 I,13 | wstał, rozwinął leżący przed sobą pargamin i począł czytać
41 I,13 | jeszcze!... Zmiłuj się nad sobą, zmiłuj się nad nami, zmiłuj
42 I,13 | Stankiewicz - zmiłuj się nad sobą i nad nami!~Lecz dalsze
43 I,14 | rycerstwa, pociągnąć je za sobą i wypełnić ludźmi i radziwiłłowski
44 I,15 | Tak to rozprawiał ze sobą pan Zagłoba. Tymczasem upłynęła
45 I,15 | Co za żołnierze!~- I ze sobą się biją, zamiast z nieprzyjacielem.~-
46 I,16 | szlachta służy.~- Weźmiesz ze sobą regiment piechoty szkockiej
47 I,16 | razie weźmiesz ludzi ze sobą i jeżeli nie zechcą po dobrej
48 I,17 | ruszył! - mówili między sobą. - Pewnie chce obaczyć,
49 I,17 | aresztować, a buńczuk nad sobą nosić, żeby Szwedów na ten
50 I,17 | ochronę, jakowegoś pana za sobą a po drodze bierzmy, co
51 I,18 | parli ich zapamiętale przed sobą wzdłuż ulicy. Trup począł
52 I,18 | na długość szabli przed sobą, zwracał twarz i klingę
53 I,18 | i Stankiewicz mając pod sobą część laudańskich i wszystkich
54 I,18 | niektóre gryzły się ze sobą, inne, oślepłe i rozszalałe,
55 I,18 | rajtarach gasząc ich przed sobą jak świece.~Lecz już powszechnie
56 I,18 | Wkrótce zobaczył przed sobą czarniawą masę poruszającą
57 I,18 | kilku ludzi, rozprawiając ze sobą głośno, i wnet o uszy pana
58 I,19 | radziwiłłowskie porwać za sobą i królowi jegomości przyprowadzić,
59 I,19 | Dziś Wołodyjowski ma pod sobą całą chorągiew laudańską
60 I,19 | skrzydła niewodu zeszły się ze sobą.~Było to pod Niewiażą.~Pułki
61 I,19 | łuku. Miał wprawdzie przed sobą jedyną przeprawę, jaka wiodła
62 I,19 | o sześć godzin drogi za sobą.~W każdym razie należało
63 I,20 | kolasce nadjechać wkrótce za sobą.~Godzina była popołudniowa
64 I,20 | minąwszy wieś ujrzał przed sobą dwór, stare gniazdo billewiczowskie,
65 I,20 | począł rozmawiać sam ze sobą; widocznie układał sobie
66 I,20 | drugą, wyciągając przed sobą w ciemnościach ręce; nagle
67 I,20 | Waszmościowie moglibyście zabrać ze sobą tego nieszczęśnika i gdzieś
68 I,20 | zaprzężona, bo Kmicic ją ze sobą przyprowadził - rzekł Wołodyjowski. -
69 I,20 | I poczęli się żegnać z sobą, a potem każdy przychodził
70 I,21 | Wołodyjowski nie omieszkał zabrać z sobą, wracał sam jeden, więc
71 I,22 | obcą, aby mogli zacząć z sobą zwyczajną rozmowę. Owszem,
72 I,22 | leżało na sercu. Mieli za sobą przeszłość, ale nie mieli
73 I,22 | toczyła również walkę z sobą. Ze wszystkiego, co zaszło,
74 I,22 | ale patrzył w stół przed sobą z namarszczoną brwią, jak
75 I,23 | chybaby elektor nie był sobą albo zgoła o szwedzkiej
76 I,24 | jenom tasiemkę czerwoną za sobą rzucił, co mi jedna stara
77 I,24 | widocznym było, że walkę ze sobą toczy, aby przyjść do siebie;
78 I,25 | i dziećmi, pędzące przed sobą trzody owiec, koni i bydła.
79 I,25 | tatarskie nie zostawiały za sobą takich spustoszeń.~Nie samą
80 I,25 | przygód. Widział je przed sobą i uśmiechał się do nich,
81 I,25 | dnia podróży zostawili za sobą daleko Niemen i weszli w
82 I,25 | rzeczy nie uznające nad sobą niczyjej buławy - po prostu
83 I,25 | pruskich pomyśleć, bo ich za sobą nie może zostawiać. Kto
84 I,25 | człowiek, który walczy ze sobą i przełamuje w sobie wybuch
85 I,25 | sobie spokój i zapanował nad sobą zupełnie.~- Wasza książęca
86 I,25 | kraju, gdzie król nie ma za sobą bożego prawa, jeno go szlachta
87 I,25 | w Kiejdanach, wziąłem ze sobą konia wielkiej krwi, żeby
88 I,25 | zwrócił się, a widząc za sobą jeno tumany kurzu, przez
89 I,26 | Mamy żywność i gorzałkę ze sobą - rzekł pan Kmicic.~- To
90 II,1 | koło niego gwarząc między sobą z cicha, to podśpiewując
91 II,1 | wymachiwał i gadając ze sobą głośno, chodził, a raczej
92 II,2 | czekając, czy mu Kmicic pić ze sobą pozwoli.~Lecz Kmicic sam
93 II,2 | po izbie rozmawiał sam ze sobą.~- Czy listy są, czy ich
94 II,2 | ze zdrajcami, spalił za sobą mosty, chciał teraz służyć
95 II,5 | człowiek pokaże, trupy za sobą jak mór zostawuje. Dość
96 II,6 | wiedzieli, kogo mają przed sobą.~- Nie lubię się chwalić -
97 II,6 | choć jednego mamy między sobą!~- Onże pierwszy Radziwiłła
98 II,7 | tylko się nie pobili ze sobą, ale zebrali się w jedną
99 II,7 | ów Bogusław przywoził z sobą młodość, ślepą wiarę w przyszłość.
100 II,7 | nie zapomni?~- Mam list ze sobą, to ci go pokażę... Pisze,
101 II,7 | będziesz z nią robił? Ze sobą jej nie weźmiesz, tu nie
102 II,8 | spierać. Jesteśmy między sobą, więc mówię, co myślę: nieopłakany
103 II,8 | zostali sam na sam. Mieli ze sobą jeszcze do pogadania, a
104 II,9 | przyjaciele nie mówią między sobą o Szwedach i o nowym panowaniu
105 II,9 | mówili szczerze pomiędzy sobą, co o owej odmianie myślą,
106 II,9 | był, widząc drogę przed sobą otwartą, bo to z góry przewidywał,
107 II,9 | jednak miał pan Andrzej przed sobą jeszcze dziwniejsze widoki.
108 II,10 | pan Andrzej widząc przed sobą personata i statystę, a
109 II,12 | czuł tylko, że ma przed sobą niezmierność, której nie
110 II,12 | Ale łamał się póty sam z sobą, aż się złamał, przywołał
111 II,13 | które Wrzeszczowicz ze sobą przyprowadził. Nie mógł
112 II,13 | o zdobyciu jej, mając ze sobą tylko jazdę; ale na postrach
113 II,14 | Dwie rady ścierały się z sobą przy Millerze. Wrzeszczowicz
114 II,14 | działa klasztorne miały przed sobą puste przestrzenie, nie
115 II,14 | skończyć prędko. Wiódł on ze sobą dziewięć tysięcy wojska,
116 II,14 | podskakiwać po bruku, wlokąc za sobą dymek błękitny przewrócił
117 II,15 | ładowne prochem, ciągnące za sobą warkocz płomienia. Rzucano
118 II,15 | Jak to? - mówili między sobą - rzuciliśmy na ów kurnik
119 II,15 | jeszcze i długie miał przed sobą dni mąk okropnych. Chłop,
120 II,15 | poddadzą się! Tak oni ze sobą rozmawiali, a w klasztorze
121 II,16 | poczęli schodzić się ze sobą, wystawiać sobie wzajem
122 II,16 | wytaczały się na kraj, wiodąc za sobą swe lodowate potomstwo.
123 II,16 | Bogu! Nic żeście więcej ze sobą nie mówili?~- Owszem, namawiał
124 II,18 | wielce.~Tak macając przed sobą drogę, po upływie pół godziny
125 II,18 | lekki szmer wprost przed sobą.~"Ha! czuwają... Wycieczka
126 II,18 | wytężając wzrok, ujrzał nad sobą czarną linię oznaczającą
127 II,18 | natychmiast stawić przed sobą.~Sam zajął miejsce środkowe
128 II,18 | przed kwaterą. Mając ze sobą trzech żołnierzy, kazał
129 II,19 | Teraz znów widzę przed sobą tę twarz, przypominam sobie
130 II,19 | zginąć w potopie!~Tak oni ze sobą rozmawiali przy Wilii, a
131 II,19 | oficerowie powtarzali między sobą na ten widok:~- Czas, czas,
132 II,20 | Podobno na Podlasiu się ze sobą mocowali i pan Sapieha zmógł,
133 II,20 | porozumiewali się i ze sobą, i z krajem, i z przedniejszymi
134 II,21 | wiedzieliśmy, kogo mamy przed sobą. Żywie jeszcze nadzieja,
135 II,21 | nieboszczyk rodzic brał ze sobą, bym się praktyce publicznej
136 II,22 | a nazajutrz kazał mu ze sobą jechać do Opola, gdzie na
137 II,22 | jak najmniej ludzi brał z sobą, ale bez kilkunastu się
138 II,23 | można dojrzeć drogi przed sobą. Ale król był wesół i pełen
139 II,23 | chodziły wieści o sile, jaką ze sobą prowadził, i w ogóle przesadzano
140 II,23 | milczenia.~Kmicic walczył sam ze sobą; paliła go chęć zeskoczyć
141 II,23 | wieziesz waszmość przed sobą?~To rzekłszy ukazał na jakiś
142 II,23 | kształt, który trzymał przed sobą, aż jęk rozległ się w ciszy
143 II,24 | chwila dłużej mogła zgubę za sobą pociągnąć.~- Zginę na mojej
144 II,25 | królewska mość ze Śląska przed sobą wysłał. Szwedzi znienacka
145 II,25 | gonili do pierścienia i ze sobą na ostre; potem psy liptowskie
146 II,28 | wył, huczał, niosąc ze sobą tumany rozbitego w proch
147 II,29 | ofiarowania, bo już nie miał przed sobą przyszłości, chyba pozagrobową,
148 II,32 | Kazimierz kazał mu stanąć przed sobą i ścisnąwszy za głowę, rzekł:~-
149 II,33 | Patrzcie! i kapelę mają ze sobą, to u Tatarów niezwyczajna
150 II,34 | Akbah-Ułan nie mieć nad sobą takiego patrona, lecz że
151 II,34 | chodził, wreszcie począł sam z sobą rozmawiać.~- Nie może być
152 II,34 | synu! Wolałbyś nikogo nad sobą nie mieć, by palić, rabować,
153 II,34 | postrzegłszy, kogo ma przed sobą, wykrzykiwał:~- Słowo stało
154 II,35 | kryniczan mówili pomiędzy sobą:~- Ej, sokół nasz Kmitah,
155 II,36 | ostatniemu stawić się przed sobą. Przyrzeczenie pana starosty,
156 II,37 | niezmierną moc wozów ze sobą mając, utrudniali pochody
157 II,37 | mówić o Anusi, którą ze sobą do Białej przywiózł. Na
158 II,38 | niezmierną moc wozów ze sobą mając, utrudniali pochody
159 II,38 | mówić o Anusi, którą ze sobą do Białej przywiózł. Na
160 II,39 | pobliżu Tykocina, mając pod sobą pół regimentu dragonii bardzo
161 II,39 | naprzód, prowadząc nas ze sobą, aleśmy się wyrwali szczęśliwie.~-
162 II,39 | znalazły nieprzyjaciela przed sobą. Hetman począł się niepokoić
163 II,39 | trzymali poczęli, widząc przed sobą hetmana, jęczeć, płakać,
164 II,40 | szwedzkie, które Bogusław z sobą przywiódł, wracały, do idących
165 II,40 | osobisty. Przywiózł on ze sobą listy i moc zawarcia pokoju.~
166 II,41 | odmówić. Teraz proszę za sobą. Siadaj waść na koń. Prosiłbym
167 II,41 | zimną krwią i panowaniem nad sobą zdoła uwolnić Sorokę; dlatego
168 II,41 | śmierć i moja... Niech nad sobą samym ma miłosierdzie, jeżeli
169 II,41 | zębami, rzekł:~- Proszę za sobą... Paroksyzm zaraz minie...
170 II,41 | liczył... Bo to my mamy ze sobą rachunki... Mogę cię, panie
171 II,42 | bezpiecznie, lecz przywiódł ze sobą kilkadziesiąt koni i starego
172 II,42 | dzień pożarem, ujrzeli przed sobą oddział olbrzymiej rajtarii
173 III,1 | życie, której końca przed sobą nie widział i odgadnąć go
174 III,1 | nieprzyjaciela mają przed sobą. Nużyli się śmiertelnie,
175 III,1 | konie pomieszali się ze sobą jako kurzawa, którą dwa
176 III,2 | idzie do głowy, poniesie ze sobą każdą cnotliwą substancję.
177 III,3 | szwedzka jasność swojej ze sobą brać. Inaczej pomyślałbym,
178 III,3 | Armia szwedzka nie miała ze sobą zapasów żywności i dla ośmnastu
179 III,4 | Podole, i wyprowadzić za sobą nieprzyjaciela w dalekie
180 III,4 | że pułkownik nie mógł ze sobą brać ni piechoty, ni armat,
181 III,4 | na czterysta kroków przed sobą jeźdźca na koniu.~Dzień
182 III,4 | Skrzydła ich zbiegły się ze sobą, a że chorągiew polska i
183 III,4 | ciąć uciekającego przed sobą rajtara, sam ginął pchnięty
184 III,4 | artyleria pomieszały się ze sobą - i patrzyli wszyscy, jakoby
185 III,5 | pisać. Proszę waszmościów ze sobą.~Jan Skrzetuski i Zagłoba
186 III,5 | sławnego rycerza mam przed sobą, który listy z oblężonego
187 III,6 | ilość armat, ale wiódł ze sobą piechoty, złożone z górali.
188 III,6 | pochylił na grzywę i rwał przed sobą przestrzeń, na kształt jaskółki
189 III,7 | zapadł! - mówili między sobą żołnierze w polskich obozach.~
190 III,8 | do kapelusza.~Tak oni ze sobą rozmawiali przesadzając
191 III,8 | na nic. Szwedowie ich ze sobą do posług obozowych wodzą,
192 III,9 | Żołnierze jedni gawędzili ze sobą, drudzy pośpiewywali z cicha,
193 III,9 | ruszył dalej, prowadząc ze sobą dwudziestu pięciu jeńców.~
194 III,9 | piechota, jazda, pomieszane ze sobą, uciekały ku lasowi, oślepłe
195 III,9 | Prawie wszystkie wiodły za sobą tłumy powiązanych w łyka
196 III,11| żołnierze, ręki żelaznej nad sobą nie czujący.~Nie omieszkał
197 III,11| pustkę, jako zwykle, przed sobą szerzył; obok niego pracowali
198 III,12| trzeszczały. A ci mówili między sobą, że "bagadyr" się wściekł,
199 III,12| widać.~- A wojska siła ze sobą prowadzą?~- Blisko pięć
200 III,12| strony Wisły, sypiąc przed sobą jak kret ziemne zasłony,
201 III,13| trzeszczały. A ci mówili między sobą, że "bagadyr" się wściekł,
202 III,13| widać.~- A wojska siła ze sobą prowadzą?~- Blisko pięć
203 III,13| strony Wisły, sypiąc przed sobą jak kret ziemne zasłony,
204 III,14| pan Czarniecki wziął ze sobą. Mówiono o szturmie, a potem
205 III,14| słuchajcie dalej. Gdy tak między sobą na dworze deliberujem, nagle
206 III,15| do szturmu nieśli przed sobą snopy niedojrzałego jeszcze
207 III,15| prześcigi, pomieszali się ze sobą zupełnie, porwał i jego
208 III,15| tylko, co ze Szwecji ze sobą przywiózł. Załoga ze wszystkimi
209 III,15| poczęły w niebie walczyć ze sobą. Niezmierne tłumy pospolitego
210 III,15| pięciuset dobrudzkich ordyńców z sobą zabrać, szło więc za nim
211 III,16| znamienitych zagranicznych dam ze sobą woził? Miałyżby jego dostatki,
212 III,16| Częste przestawanie ich ze sobą miało służyć do tego, aby
213 III,16| pozwól mi klęknąć przed sobą i na kolanach prosić cię
214 III,16| sama potrafię czuwać nad sobą i Bóg mnie od przygody uchroni;
215 III,16| iż się w Pilwiszkach ze sobą naradzali, za czym książę
216 III,16| przebył. Rozmawiał też sam ze sobą, co mu się nigdy nie zdarza.
217 III,17| przywykłym do panowania nad sobą dyplomatą weźmie górę dziki
218 III,17| pełną zgryzot a bólu, więc i sobą nie władnę.~To rzekłszy
219 III,17| książęca mość zaczynasz ze sobą rozmawiać i prawdę sobie
220 III,17| na wyprawę zabrać ją ze sobą możesz... Królu miły, jeślić
221 III,21| pana Babinicza. Nieraz ze sobą o tym rozmawiały.~- Inni
222 III,23| bylem był zdrów, wezmę ze sobą do obozu, bo dość mi tych
223 III,23| samowładny, uznający nad sobą jedną tylko władzę: władzę
224 III,23| mogła, a że były już ze sobą poufałe, więc przytoczyła
225 III,23| długo naradzali się ze sobą, na koniec Braun wyszedł
226 III,24| godnie współzawodniczyli ze sobą, jednakże doświadczony Duglas
227 III,25| godnie współzawodniczyli ze sobą, jednakże doświadczony Duglas
228 III,27| książęca mość fraucymer ze sobą wozi... Ja zaś sam dwie
229 III,27| prosty żołnierz, mając za sobą młodych Kiemliczów i Sorokę.
230 III,27| na wyścigi, gnały przed sobą resztki dragonii i rajtarów,
231 III,27| piechurów spostrzega tuż nad sobą, prawie nad głowami, tysiące
232 III,27| już nieprzyjaciela przed sobą.~Lecz próżna radość. Nie
233 III,27| znać było, że walczył ze sobą i ze swymi myślami, po czym
234 III,28| często wysyłając przed sobą zwiady, i aż dopiero siódmego
235 III,28| Kurszanom, pędząc przed sobą mniejsze oddziały szwedzkie,
236 III,28| że niszczy wszystko przed sobą straszliwie i mękami ludzi
237 III,29| Z prawej strony miał za sobą błonia wolne jeszcze, kończące
238 III,29| klęsce, bo prowadził za sobą wydanie pod miecz większej
239 III,32| spojrzał i spostrzegł tuż nad sobą słodką a smutną twarz Oleńki.~
|